Asian Dub Foundation (+Κακό Συναπάντημα Soundsystem)

 

 

Μουντός καιρός, όχι πολύς κόσμος και γενικότερη κατήφεια ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της Παρασκευής που μας πέρασε. Μεταξύ άλλων, λίγο πριν ξεκινήσω για το Principal, έμαθα και για τον θάνατο του Leonard Nimoy (του γνωστού Mr. Spock από το Star Trek), ο οποίος ήταν από τα αγαπημένα μου είδωλα της ποπ κουλτούρας. Ένα παραπάνω λοιπόν για να χαλάσει μια ήδη χαλασμένη διάθεση. Οι Asian Dub Foundation κατάφεραν πάντως να ανεβάσουν λίγο το πράγμα, αν και όχι στον βαθμό που περίμενα.

 

 

Αυτή τη φορά έφτασα μάλλον υπερβολικά νωρίς, λίγο έπειτα από τις 9, βρίσκοντας το Principal σχεδόν άδειο. Μετά από ένα μακροσκελές DJ σετ υποδεχτήκαμε κατά τις 11 τους Κακό Συναπάντημα –το εγχώριο support της βραδιάς– οι οποίοι κι έπαιξαν για κάτι παραπάνω από μία ώρα. Δυστυχώς, βαρέθηκα τη ζωή μου. Και δεν έχει να κάνει καθόλου με το είδος τους και το πόσο βρίσκεται εκτός της σφαίρας των προτιμήσεών μου: έχω καταφέρει να περάσω καλά και σε εντελώς άσχετες περιπτώσεις. Απλώς ήταν άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι. 

 

 

Οι Asian Dub Foundation εμφανίστηκαν ακριβώς τα μεσάνυχτα. Το ξεκίνημα το έκανε μόνος του ο Pandit G, ο οποίος έπαιξε για περίπου 10 λεπτά και «φόρτισε» κάπως την ατμόσφαιρα, ούτως ώστε να βγουν και οι υπόλοιποι επί σκηνής. Το σχήμα που είδαμε, εκτός του Pandit, αποτελούνταν από τους Ghetto Priest, Aktar Ahmed και Sonny Green.

 

 

Το πρώτο μισό από το δίωρο που συνολικά έπαιξαν ήταν μεν ωραίο, αλλά δεν με άγγιξε. Εδώ ίσως μπαίνει και ο παράγοντας της προσωπικής άποψης, σε γενικές όμως γραμμές ήταν πολλά τα μονότονα περάσματα και νομίζω πως κούρασαν. Ευτυχώς η κατάσταση άλλαξε –και μάλιστα δραματικά– στο δεύτερο μισό της συναυλίας, όταν κι έπιασα τον εαυτό μου να πηγαίνει με τον ρυθμό χωρίς καν να το έχω καταλάβει. Οφείλω να το αναγνωρίσω αυτό στους Asian Dub Foundation, ξεσηκώνουν και μάλιστα με έναν τρόπο «ύπουλο», χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι.

 

 

Είχαν επίσης πολύ δυνατή σκηνική παρουσία. Ο μόλις 19 ετών Sonny Green, ας πούμε, αποδείχθηκε το κάτι άλλο. Αεικίνητος, δεν σταματούσε στιγμή και διέθετε απίστευτη αίσθηση του ρυθμού: ήταν απόλυτα συγχρονισμένος με τα beats, τόσο ώστε θα έλεγε κανείς ότι τον είχαν συνδέσει με τα μηχανήματα. Μαζί με τον Pandit G, αποτέλεσαν το ντουέτο που έκλεψε την παράσταση στο Principal, ο μεν με την παρουσία του, ο δε επειδή ήταν αυτός που έλεγχε την κατάσταση πίσω από τα decks –με εξαίρεση κάποιες φάσεις όταν έμπαινε και ο Aktar Ahmed στην κονσόλα.

 

 

Ο κόσμος, όλων των αποχρώσεων: από πιτσιρικάδες των 18-19, μέχρι και 40άρηδες, που βρίσκονταν στα μετεφηβικά τους χρόνια όταν πρωτοβγήκαν οι Asian Dub Foundation. Λίγος, όμως· περίμενα δηλαδή ένα Principal φίσκα, αλλά ήταν τελικά κάτι παραπάνω από μισογεμάτο. Πιστεύω βέβαια ότι είχε να κάνει με τον συνδυασμό του άσχημου καιρού και του γεγονότος πως το σχήμα έχει πλέον επισκεφθεί αρκετές φορές τη Θεσσαλονίκη, οπότε πολλοί τους έχουν δει ίσως και πάνω από μία φορά. Όσοι έδωσαν πάντως ξανά το παρών, ήταν δοσμένοι ψυχή και σώμα στο live.

 

Ανάμεικτη λοιπόν η αίσθηση από τη βραδιά, μιας και η αποζημίωση από τους Asian Dub Foundation ήταν σε ισοζύγιο με τη σχετική βαρεμάρα και με την κακή διάθεση που είχαν προηγηθεί. Ευελπιστώ σε καλύτερες συνθήκες, αν δεήσω να ξαναπάω την επόμενη φορά που θα έρθουν κατά 'δω.

 

 

 

Αποφάσισα να πάω στη συναυλία της Κυριακής αφενός επειδή περνάω reggae/ragamuffin φάση (μνήσθητί μου, Κύριε…) και αφετέρου διότι στα παρασκήνια παρελθούσας εμφάνισης των Asian Dub Foundation έχω περάσει θαυμάσια: είναι πραγματικά καλά άτομα. Αλλά, κατά πως φάνηκε, δεν βρισκόταν σε ίδια/ανάλογη φάση και το αθηναϊκό κοινό, γιατί το Gagarin μετά δυσκολίας είχε 300 άτομα μέσα. Το ότι υπήρχαν οι λέξεις «Sound System» στην κατάληξη της επωνυμίας του βρετανικού σχήματος –ήτοι DJ set με MCs έμπροσθεν και όχι με κανονικά όργανα live ανάπτυξης– ίσως να αποθάρρυνε πολλούς.

 

 

Τα πράγματα είχαν πάντως μια καθ' όλα αξιοπρεπή αρχή, εισαγωγικό δηλαδή warm-up DJ set από την ίδια την ομάδα των Asian Dub Foundation. Κατά τις 10+30 βγήκαν στη σκηνή σε πλήρη σχηματισμό και δεν άργησε να αρχίσει ο χορός ανάμεσα στους παρευρισκομένους. Και μάλιστα, όπως πολλάκις παρατηρήσαμε και εγώ, αλλά και ο Τέλης Πιπιτέλης (ο κολλητός με τον οποίον πήγαμε μαζί), ο χορός μα και η άπλα στο Gagarin ευνοούσε και... το φλερτ! Χορός και ηδονή, τι καλύτερο αγαπητές κυρίες και αγαπητοί κύριοι; 

 

Και όλα αυτά υπό τη σκεπή του flow των Asian Dub Foundation. Ειδικότερα εκείνος ο Sonny Green, δεν έβαλε κώλο κάτω (συγγνώμη κιόλας για την έκφραση). Ο 19χρονος απέδειξε πως όχι μόνο έχει καλό flow, αλλά και μια σχεδόν hardcore προσέγγιση σώματος και φωνής, η οποία σε πιάνει από το πέτο και δεν σ' αφήνει σε ησυχία. Έρχεται έτσι σε πλήρη σχεδόν αντίθεση με τα πιο reggae φωνητικά του Ghetto Priest, δημιουργώντας καλές αντιθέσεις. 

 

 

Αυτό επίσης που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ότι ο ήχος έπαιρνε σκληροπυρηνικές και σχεδόν noisy διαστάσεις σε κάποια ενορχηστρωστικά ξεσπάσματα (απότοκο της τελευταίας τους δισκογραφικής παρουσίας), τα οποία ομολογώ ότι όχι μόνο με κουνούσαν πιο δυναμικά –και τα προτιμούσα έτσι από τα trippy περάσματα– αλλά ήταν κι εκείνα που πυροδοτούσαν τελικώς και την πιο εκτονωτική δράση ανάμεσα στο κοινό. Μάλιστα, μερικές φάσεις επί σκηνής φωτίστηκαν πολύ σοφά ώστε να έχουμε απόκοσμες εναλλαγές, που δυναμίτιζαν έξυπνα την επαναστατική πλέξη της μπάντας στον στίχο. 

 

 

Τα χιτάκια ήταν σοφά μοιρασμένα σε όλο το πρόγραμμα, με μια έμφαση μάλλον προς το δεύτερο σκέλος της εμφάνισης. Δεν έλειψαν όμως και οι στιγμές στις οποίες κρίναμε ότι μερικές πρόβες ακόμη θα είχαν δώσει ακόμα πιο στερεά υπόσταση στο οικοδόμημα.

 

Μπορεί λοιπόν να μην ανατιναχθήκαμε, μπορεί σε κάποια στιγμή να ακούσαμε τα κλασικά ψαλτήρια κατά των οίκων αξιολόγησης (χωρίς αυτό να σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι ένας εσκεμμένα off beat μονόλογος του Ghetto Priest περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ήταν σχεδόν συγκινητικός), μπορεί σε 2-3 σημεία να πήρε μια κάτω βόλτα η συναυλία, αλλά το γενικό πρόσημο ήταν θετικό. Οπότε, μάλλον χάσατε όσοι δεν ήρθατε να κουνηθούμε παρέα (μνήσθητί μου, Κύριε #2)...