ΗΙΜ

 

Αγαπημένε μου Ville,

 

Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αλλά εγώ δεν σε ξέχασα ποτέ. Προσπάθησα τουλάχιστον, αν κι εσύ μου το έκανες πολύ εύκολο να σε αφήσω, εσένα και τη μπάντα σου –ας μην έχουμε αμφιβολίες για το πόσο προσωποκεντρικοί είναι οι HIM. 7 χρόνια πέρασαν από τότε που μας επισκέφτηκες τελευταία φορά. Πολύς καιρός. Είχα λοιπόν πολλές αμφιβολίες για το τι θα έβλεπα στο Stage Volume 1 και για το αν υπάρχει ακόμα κοινό που ενδιαφέρεται για εσάς στην Ελλάδα: αυτό το κοινό από μαυροντυμένους εφήβους, οι οποίοι περνάγανε σε εκστατική κατάσταση με το που ανεβαίνατε στη σκηνή. Πίστευα ότι η ζωντανή σας εμφάνιση θα ήταν μάλλον κάτω του μετρίου, ότι η αίγλη του παρελθόντος πέρασε ανεπιστρεπτί. Φευ, Ville, με εξέπληξες ευχάριστα. 

 

 

Ξέρεις βέβαια ότι ποτέ δεν θα σου συγχωρήσω εκείνες τις εμφανίσεις, όταν τρέκλιζες επί σκηνής και δεχόσουν απνευστί τον πόλεμο μπουκαλιών και τα κάφρικα σχόλια των μεταλλάδων, χωρίς να σε νοιάζει που είχες τόσο πικράνει τους fans των HIM. Λογικό όμως ν' αρπάξει το σασί σου, μετά από τόση μεθυστική επιτυχία. Από το sex shop του πατέρα σου σε μια γειτονιά του Ελσίνκι, έφτασες να έχεις κόσμο να σε λατρεύει στα όρια της ψύχωσης –ε ναι, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Αλλά γίνατε μια κινούμενη απογοήτευση, Ville. Και κάπου εκεί σε άφησαν πολλοί, όταν αποφάσισες να γίνεις το boy toy του Bam Margera, να αναλώνεσαι σε μαρκετινίστικες κινήσεις που δεν σε αντιπροσώπευαν και να βγάζεις εξαιρετικά μέτρια άλμπουμ, δικαιώνοντας όλους όσους θεώρησαν τους HIM ως μία ακόμη τσιχλόφουσκα, χλευάζοντας τον αδόκιμο όρο «love metal». Ευτυχώς, δεν γίνατε μόνιμος κάτοικος των εγχώριων συναυλιακών δρώμενων, όπως οι James και οι Scorpions –των οποίων το καλλιτεχνικό εκτόπισμα δεν κατάφερες ποτέ πάντως να φτάσεις– γιατί η κατρακύλα δεν θα είχε τελειωμό. Αυτές οι σκέψεις γυρνάγανε στα κεφάλια των παλιών fans ενώ περιμέναμε ν' αρχίσει το λάιβ της Παρασκευής. Ήταν η φλόγα ακόμα ζωντανή; 

 

 

Στο ασφυκτικά γεμάτο Stage Volume 1, οι fans σας είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς. Όπως μάλιστα πληροφορήθηκα, από πολύ νωρίς! Για να στηθούν στα κάγκελα και να πιάσουν μια καλή θέση, ώστε να σας χαζεύουν. Η ζέστη ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητη, η ανάσα κοβόταν, ο αυγουστιάτικος καύσωνας δημιουργούσε ατμόσφαιρα σάουνας. Αλλά δεν έβλεπα κανέναν να μασάει, μόνο τους γονείς· αχ, αυτούς τους γονείς με την αγανάκτηση γραμμένη στα πρόσωπά τους, όσους περίμεναν να τελειώσει η συναυλία για να πάρουν το προβληματισμένο –για εκείνους προβληματικό– βλαστάρι τους σπίτι. Τέτοια τραβάνε για εσένα οι θαυμαστές, αλλά πιστεύω ότι το ξέρεις. 

 

Στις 21:00 ακριβώς βγήκατε στη σκηνή κι εσύ δεν θύμιζες σχεδόν σε τίποτα το αγόρι με το δερμάτινο χαμηλοκάβαλο παντελόνι που δημιουργούσε εφηβικές ονειρώξεις στις κορασίδες. Ενώ από κάτω καιγόταν το σύμπαν, εμφανίστηκες με μια τραγιάσκα στο κεφάλι, ένα σακάκι κι ένα t-shirt. Το σετ σας ξεκίνησε πάντως πολύ δυναμικά με το “Buried Alive By Love”, για να συνεχίσει με ένα δίωρο ταξίδι/ανθολογία στη δισκογραφία σας, ευτυχώς με ελάχιστη επικέντρωση στο τελευταίο σας –όχι ιδιαίτερα καλό– άλμπουμ. Παραδώσατε λοιπόν όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε, όλα τα τραγούδια για την αγάπη και τον θάνατο που κάποτε είχαμε τόσο αγαπήσει: από το “Right Here In My Arms” και το “Your Sweet 666”, μέχρι το “Wings Of A Butterfly” και το “Soul On Fire”. 

 

 

Οι εκκωφαντικές κοριτσίστικες τσιρίδες από όμορφες νεαρές γκοθούδες δεν σταμάτησαν εντωμεταξύ λεπτό, ενώ όλοι ξέρανε απ’ έξω τους στίχους σας. Η ένταση και ο παλμός, η ενέργεια που έπαιρνες από τον κόσμο, ήταν μοναδική· σε όσες συναυλίες και να έχω πάει, σε ελάχιστες έχω δει μια τόσο καθολική πώρωση, αυτό το ωστικό κύμα λατρείας. Φαντάζομαι κι εσύ γούσταρες. Αν και ο ήχος δεν σας βοηθούσε, εσείς βρεθήκατε σε εκπληκτική φόρμα. Ήσουν αυτό που έπρεπε αγαπητέ μου Ville: επικοινωνιακός όσο πρέπει, χαμογελαστός, ορεξάτος, ένας χαλαρωμένος ροκ σταρ, που δεν ήρθε μόνο για να εντυπωσιάσει. Και όταν ζώστηκες την κιθάρα σου για να πεις το “Join Me In Death”, και όταν αποχωρίστηκες το σακάκι σου, και όταν άρχισες τη γνώριμη, ακατάσχετη μπουρδολογία σου ανάμεσα στα τραγούδια. Άξιοι ήταν όμως και οι συνοδοιπόροι σου, ο Mige Amour και ο Linde Lindstrom, οι οποίοι επιδόθηκαν σε κιθαριστικά σολαρίσματα βγαλμένα από άλλες εποχές, αρκετά ψαρωτικά όμως για τους εφηβικούς αμφιβληστοειδείς, που δεν μεγάλωσαν βλέποντας βιντεοκλίπ των Steel Panther και των Mötley Crüe στο MTV. 

 

 

Η ζωντανή εκδοχή σας στο “Wicked Game” του Chris Isaak, με το εκτενές τζαμάρισμα στο τέλος, ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Προς μεγάλη έκπληξη παίξατε μάλιστα και τραγούδια που δεν έγιναν ποτέ hits, αλλά παραμένουν εξαιρετικά αγαπημένα –όπως λ.χ. το “For You”, από το πρώτο σας άλμπουμ. Και συνεχίσατε τις εκπλήξεις στο encore, όπου ακούσαμε το “When Love And Death Embrace”, στο οποίο λιώσανε και τα ταβάνια ακόμα. Με ένα encore όμως δεν ξεμπερδεύεις Ville, ειδικά αν έχεις τέτοιο κοινό. Ξανανεβήκατε έτσι στη σκηνή για να δώσετε το τελειωτικό χτύπημα με το “Sleepwalking Past Hope”, αποχωρώντας κατόπιν εν μέσω αλαλαγμών. Με μία λέξη, αποθέωση αγαπητέ μου! Όπως τις παλιές καλές μέρες.

 

Όταν τα φώτα άναψαν, το συναίσθημα είχε μετατραπεί από περιέργεια σε γλυκιά συγκίνηση. Γιατί μπορεί πλέον οι δρόμοι μας να έχουν χωρίσει, τα μουσικά ακούσματα να έχουν εξελιχθεί και η μουσική σας να μην μου λέει και πολλά πράγματα, αλλά αυτό το δίωρο ταξίδι μία δεκαετία πίσω –τότε που τα πράγματα φάνταζαν πιο αγνά– ναι, έκανε τη βραδιά να αξίζει. Μακάρι να μπορούσα να σας απολαύσω σε ένα καλύτερο venue, με καλύτερο ήχο και λιγότερη ζέστη. Θα υπάρξει όμως και επόμενη φορά, πιστεύω. Τώρα που ξαναβρεθήκαμε, μη χαθούμε πάλι, ε;