Placebo + Sigmatropic

 

 

Τους Placebo τους έχουμε δει ξανά οι περισσότεροι. Με όσους έχω μιλήσει, τους έχουν δει σε καλή τους εμφάνιση και σε, εχμ, λιγότερη καλή. Όταν πληροφορήθηκα λοιπόν τη φετινή έλευσή τους, δύο πράγματα στριφογύρναγαν στο μυαλό μου: πώς θα είναι αυτή τη φορά και τι ακριβώς είναι ο χώρος «Open Air Area» στο Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας. 

 

Από νωρίς το μεσημέρι στο Facebook υπήρχαν φωτογραφίες με οπαδούς που περίμεναν υπομονετικά να ανοίξουν οι μπάρες για να περάσουν, καθώς και φωτογραφία με τη σκηνή. Οπότε λύθηκε η απορία μου για τον χώρο: για όσους γνωρίζουν το Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, το Open Air βρίσκεται μπροστά στις θύρες 2 & 3, ενώ για όσους δεν έχουν πάει ξανά εκεί, είναι μια μικρογραφία της Πλατείας Νερού. Δηλαδή ένας χώρος που διαμορφώνεται για τις ανάγκες μιας συναυλίας, με όλα τα απαραίτητα «συμπράγκαλα»: χημικές τουαλέτες, περίπτερα χορηγών, κιόσκια για ποτά/νερά/μπίρες/φαγητό, με φόντο πίσω σου τη θάλασσα και μπροστά σου το στάδιο.

 

 

Support έπαιξαν οι Sigmatropic. Ένα εγχώριο συγκρότημα, το οποίο υπάρχει από το 1997 και, πέραν των συναυλιακών του παρουσιών, πέτυχε να κάνει κι ένα όνομα στο εξωτερικό το 2003, με το άλμπουμ Sixteen Haiku & Other Stories. Το θέμα ήταν στο Open Air βρήκαν απέναντί τους ένα κατά βάση νεαρό κοινό, που περίμενε με ανυπομονησία τους Placebo. Ήταν λοιπόν εξ αρχής δύσκολο να το ξεσηκώσουν, πόσο μάλλον με το στυλ των τραγουδιών τους, το οποίο είναι πιο κοντά στον Nick Cave, παρά στους Placebo. Προς το τέλος του σετ έπαιξαν πάντως και ορισμένα τραγούδια από την επερχόμενη κυκλοφορία τους Dead Computer Blues, τα οποία ήχησαν πιο δυναμικά και κάπως κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να συμμετέχει. 

 

 

Λίγη ώρα χρειάστηκε κατόπιν προκειμένου να ετοιμαστούν όλα για τους Βρετανούς πρωταγωνιστές της βραδιάς. Ακριβώς στις 22:00, ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Β3”, με το δυναμικό “For What It’s Worth” να έρχεται αμέσως έπειτα. O Brian Molko φαινόταν σε καλή διάθεση και ανά τακτά χρονικά διαστήματα μας έλεγε με μια σεμνότητα «euxaristo», ενώ η προσθήκη των εξτρά μουσικών έδωσε στη μπάντα έναν πιο πλούσιο ήχο. Για το κοινό δεν χρειάζεται να πω κάτι. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο τραγούδι βρισκόταν σε έκσταση –κάποια στιγμή σκέφτηκα μάλιστα ότι θα έβλεπα και το γνωστό θέαμα με τις φωτοβολίδες, αλλά ευτυχώς δεν είχαμε τέτοια πράγματα! Το “Every You Every Me” είναι προσωπικό αγαπημένο, καθώς με αυτό και με το "Nancy Boy" (που δεν το ακούσαμε) γνώρισα τους Placebo, οπότε πάντα μου αρέσει να το ακούω ζωντανά. Αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση την Παρασκευή ήταν η συμμετοχή του κοινού στο “Too Many Friends”: δεν είναι το απόλυτα συναυλιακό κομμάτι, όμως με το άκουσμά του είδα κόσμο από τις πίσω σειρές να τρέχει για να πάει μπροστά να το τραγουδήσει. 

 

 

Στο σερί των τραγουδιών από τις τελευταίες κυκλοφορίες τους “Space Monkey”, “One Of A Kind” και “Exit Wounds”, βρήκα την ευκαιρία για μια γρήγορη συνομιλία με κάποιον από τη διοργάνωση. Μου είπε για ένα νούμερο θεατών, το οποίο ήταν ίσως μεγάλο, συνολικά πάντως το λάιβ είχε περισσότερο κόσμο από το φετινό Rockwave, μα και από κάποια άλλα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Το βασικότερο ήταν ότι η διοργάνωση έκανε παράλληλα και μια δοκιμή με τον χώρο του Open Air, η οποία πρέπει να της βγήκε. Οπότε συναυλίες που για διάφορους λόγους «καίγονται» στο Terra Vibe, ενδέχεται μελλοντικά να τις δούμε εκεί. Καθώς η βραδιά πλησίαζε προς το τέλος, ήρθε η ώρα για να ακούσουμε και μερικά από το πιο γνωστά τραγούδια των Placebo: “Song To Say Goodbye”, “Special K”, “The Bitter End” και μας αποχαιρέτησαν. Φυσικά υπήρχε και το απαραίτητο encore, με τα “Running Up That Hill” (διασκευή σε Kate Bush), “Post Blue” και “Infra-red” να ολοκληρώνουν τη συναυλία.

 

 

Α, κι επειδή το διάβασα σαν σχόλιο/παράπονο από τους ξερόλες του ίντερνετ: βάλτε σε μια playlist τα τραγούδια της συναυλίας και δείτε τον χρόνο που σας βγάζει. Τι να κάνουμε, τα τραγούδια των Placebo είναι κατά μέσο όρο τρίλεπτα/τετράλεπτα. Οπότε ή τα τραβάς μέχρι εκεί που δεν πάει (κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου) ή τα παίζεις και φεύγεις. Οι Βρετανοί έπαιξαν συνολικά 19 επιλογές, με τη συναυλία να αρχίζει στις 22:00 και να τελειώνει –μαζί με το encore, τις ευχαριστίες και τα χειροκροτήματα– στις 23:25. Δεν έχω προσωπικά κανένα παράπονο από το λάιβ. Μπορεί για εμένα να έλειψαν κάποια αγαπημένα κομμάτια όπως το “Nancy Boy” ή το “Without You I’m Nothing”, αλλά δεν υπάρχει θέμα. Το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν τη σειρά του encore με τα 3 τραγούδια πριν από αυτό, ώστε να βγει πιο δυναμικό το τελείωμα, όμως τέτοια πράγματα είναι λεπτομέρειες. Με κέφι οι Placebo, με περισσότερο κέφι και παλμό ο κόσμος, δεν ήθελα κάτι περισσότερο. 

 

Στο τέλος της βραδιάς, μου βγήκε και η κούραση της βδομάδας. Αλλά, μαζί με το περπάτημα μέχρι το αμάξι, σε 15 λεπτά είχα φτάσει σπίτι. Μεγάλη υπόθεση…

 

 

 

B3

For What It's Worth

Loud Like Love

Allergic (to Thoughts of Mother Earth)

Every You Every Me

Scene of the Crime

A Million Little Pieces

Rob the Bank

Too Many Friends

Space Monkey

One of a Kind

Exit Wounds

Meds

Song to Say Goodbye

Special K

The Bitter End

 

 

Running Up That Hill 

Post Blue

Infra-red