Αποστολεύς: Στυλιανός Τζιρίτας
Παραλήπτης: Σύσσωμος ο πληθυσμός της πόλης της Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη ενταύθα
Αγαπητοί κάτοικοι του Μεγάλου Μήλου,
Θα ήθελα να σας συγχαρώ και ευχαριστήσω ταυτοχρόνως για ό,τι προσφέρατε τη Δευτέρα το βράδυ στην πόλη των Αθηνών. Η συναυλία του Mykki Blanco και της (ουσιαστικής) κουστωδίας του υπήρξε απολαυστική. Φρονώ δε πως μόνο μια κουλτούρα όπως αυτή της πόλεώς σας θα μπορούσε να γαλουχήσει μια τόσο ιδιαίτερη φιγούρα, δίνοντάς της τα εχέγγυα ώστε να αναπτύξει πλήρως το τάλαντό της. Αναγνωρίζω βεβαίως και τη συνεισφορά των κατοίκων της Καλιφόρνια, όπως κι εκείνων του Σικάγο, στις αστικές δομές των οποίων θήτευσε για μικρά χρονικά διαστήματα ο εν λόγω περφόρμερ.
Δράττομαι της ευκαιρίας χρησιμοποίησης της αρσενικής αντωνυμίας για να διευκρινίσω το εξής: δεδομένης της διττής σωματικής φύσης του Mykki Blanco, δεν ήξερα τι να περιμένω τη Δευτέρα, μιας και –όπως και να το κάνουμε– στη χώρα μας δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστός. Περίμενα λοιπόν το κοινό στο Koo-Koo να αποτελεί συνονθύλευμα από gays/lesbians, αφιονισμένους ράπερ, music weirdos και hipsters. Και κάτι τέτοιο αντίκρισα μπαίνοντας στον χώρο, ο οποίος μπορεί στις 9 + 30 να είχε ελάχιστο κόσμο, αλλά στις 10+30 ήταν ήδη κατά το ήμισυ (και παραπάνω) γεμάτος: υπολογίστε κοντά στα 250 άτομα.
Βρίσκομαι επίσης στην ευχάριστη θέση να διαπιστεύσω ότι τα ελληνικά support acts στάθηκαν αξιοπρεπώς. Μπορεί να είχαμε την ακύρωση του Larry Gus και να συζητήθηκε ακόμα και η μη εμφάνισή του (ένεκα φαρυγγίτιδας, η οποία τον κράτησε κλεισμένο στο σπίτι του κάπου στην Ιταλία), μπορεί μέχρι και τικέτα να έκοψε από την τελική σούμα της βραδιάς, πάντως αμφότεροι οι Black Athena και ο GDaddie (με τη βοήθεια της Γεωργίας Καρύδη στα φωνητικά των δύο τελευταίων κομματιών) προετοίμασαν με πραγματική ζέση την εμφάνιση του main act. Οι μεν Black Athena πρόσφεραν ένα προσεγμένο σετ, που ξεκίνησε με urban slease ποπ και κατέληξε σε (καλώς εννοούμενο) βλογιοκομμένο, σύγχρονο χιπ χοπ• ο δε GDaddie (εμφανώς τρακαρισμένος) ξεκίνησε από σκισμένη και καθόλου λουσάτη break pop με έντονες αναφορές σε κινηματογραφικές φιγούρες σαν π.χ. τον mr. Spock ή τον Austin Powers –με τα φωνητικά του να στολίζουν τα ακροβατικά του λάπτοπ και της κονσόλας του– για να φτάσει σε μια μεταπόπ απόδοση του χιπ χοπ, με έξυπνες πινελιές old school και με φανερή jumpy διάθεση. Γεγονός που πριμοδοτήθηκε από τα φωνητικά της προαναφερθείσας Καρύδη κουνώντας το κοινό εμφανώς και λυτρωτικώς.
Όποιος τώρα σας πει ότι ήταν έτοιμος για το μεταβιομηχανικό σοκ που ακολούθησε, θα σας πει ψέματα. Ο T.E.A.M.S. παρουσιάστηκε ενόσω λουζόμασταν με καπνό και ομίχλη μηχανήματος, σε ένα κλίμα στα όρια των X-Files, για μια εμφάνιση που μάλλον στα χωράφια της performance art άνηκε, παρά στης συναυλίας –κι ας ακούσαμε αργόσυρτο jungle, με ήχους προερχόμενους από το harsch πεδίο (τους εξέπνεε πίσω του ο αφιονισμένος DJ babyyybreath). Ο T.E.A.M.S. επαναλάμβανε αυτιστικά στίχους πηγμένους στη θολούρα και στο σκότος της ζούγκλας των πόλεων, γύρω από την απόρριψη(;) του Ιησού και από το σαν τη μέρα της μαρμότας ωρολόγιο των κατοίκων της κάθε σύγχρονης μητρόπολης. Φαντάζομαι ασφαλώς, φίλτατοι Νεοϋορκέζοι, ότι ξέρετε καλά για ποιο πράγμα ομιλώ, αν κι έχουμε αρχίσει κι εμείς εδώ να ζούμε σε δαιδάλους παρόμοιου άγχους τα τελευταία χρόνια. Η μικρή σε διάρκεια εμφάνισή του ήταν μελετημένη στην κινησιολογία (σχεδόν τελετουργική) όσο και στον χρονοκόπτη της, διότι επέβαλλε το δέος δίχως σε καμία περίπτωση να ξεχειλώσει.
Ο DJ babyyybreath παρέμεινε στη σκηνή, αποκαλύπτοντάς μας στη συνέχεια ένα διαφορετικό A.T.I.A., τον Boy Child. Ο οποίος έφερε όχι μόνο breast implants (εγώ βέβαια λέω ότι ήταν ορμόνες και όχι εμφυτεύματα, σημείο διαφωνίας με αρκετές φίλες εκείνο το βράδυ), μα και δίσκους στο στόμα και στα χέρια με άναψε/σβήσε-σε-ρυθμούς-νανοδευτερόλεπτου φωτάκια. Πριν και μετά την ιερατική του προσήλωση στην κονσόλα (για μία ακόμα σοφά μελετημένη ηχουργία), μας πρόσφερε μία ακόμα τελετουργία, λαγνουργώντας ηχητικώς και σωματικώς, με τα χέρια του να θυμίζουν ανά στιγμές οργασμό εν πτήσει.
Και μετά από αυτήν την καθόλου αμελητέα σε επίπεδο αισθήσεων γέφυρα περάσαμε στον χώρο του «χορεύω και δεκάρα δεν δίνω». Χιπ χοπ έξω καρδιά, με μια ιδιόμορφη κρούστα σεξουαλικότητας για ξέσπασμα, στοιχείο που έκανε τον κόσμο να παραδώσει (χωρίς καμία αναστολή) τα ηνία στον αναμφισβήτητο ποδηγέτη της Δευτέρας. Φορώντας μια καρό πράσινη φούστα, ο Mykki Blanco άρχισε να αλωνίζει τη σκηνή και να παραδίδει flow που μπορεί να τον έφερε πολύ γρήγορα σε βαθιές ανάσες λόγω φούριας, αλλά –πιστέψτε με– άξιζε τον κόπο. Το «motherfuckers» για ψωμοτύρι, το λίκνισμα δωρεάν, η περούκα(;) του εξαίσια, θυμίζοντας μια παραισθητική LuLu του Μεσοπολέμου, το κοινό να κινείται προς όλους τους άξονες του σώματός του και ο ιδρώτας και το κέφι να επικάθονται ως μαγική σκόνη πάνω σε όλους μας.
Ο Blanco είναι ένας performer από εκείνους που ξετρελαίνουν το κοινό. Ορίζει αυτός/αυτή (u name it) μέχρι πού βρίσκονται τα όρια των από κάτω και ας θέλουν όλοι (για διάφορους λόγους…) να τον κατασπαράξουν. Δεν μπορείς έτσι να μείνεις ασυγκίνητος μήτε στο κρεσέντο του, μήτε στην εσωτερικότητά του, που φορές-φορές την είδαμε να αναδύεται μέσα στο ιδρωμένο τοπίο του Koo-Koo. Ο κόσμος όχι μόνο έκανε το πάτωμα να κοχλάζει, αλλά ανέβηκε (μετά από πρόσκληση του ίδιου του Blanco) και επί σκηνής στο τελευταίο άσμα της βραδιάς, στήνοντας ένα ολοκληρωτικό και up to date barrel house. Όταν τελείωσε το σόου, ένα περίπου τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα, όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι μέχρι το μεδούλι: τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν, όπως και τα μπράβο για τούτο το χαρισματικό ον.
Θα ήθελα λοιπόν να σας ευχαριστήσω, αγαπητοί Νεοϋορκέζοι, διότι τέτοια απολύτως σύγχρονα πακέτα ήχου και εικόνας δεν μας έρχονται συχνά. Ελάχιστες στιγμές νιώθουμε δηλαδή το πώς αναπνέει το μητροπολιτικό θηρίο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού –συνήθως αρκούμαστε σε δημοσιεύματα, ενώ ελάχιστες φορές απλά ψυλλιαζόμαστε και ψυχανεμιζόμαστε το τι συμβαίνει εκεί πέρα. Εκτός λοιπόν του ότι έχετε βάλει το χεράκι σας στο να δημιουργηθούν τέτοιες σύγχρονες εκφραστικές δομές, στα σίγουρα σας ανήκει και το μπράβο που τις ενθαρρύνετε. Και αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα (με όλο τον ζόφο μα και με την αμεσότητα του επείγοντος) ζήσαμε κι εμείς στις 21 Οκτωβρίου το βράδυ… Σεξ/Ιδρώτας και η αίσθηση του Τώρα δεν ήταν εξάλλου πάντα το αιτούμενο στον σύγχρονο ήχο;
Σας ευχαριστώ και πάλι,
Yours sincerely,
Stylianos Tziritas
{youtube}6sj1ebZ-tmM{/youtube}
