Mε διθυράμβους που δεν σ’ αφήνουν να τους προσπεράσεις σαν μία ακόμα indie μετριότητα χωρίς να τους ακούσεις, και με διπλή αναφορά στο τελευταίο τεύχος του Rolling Stone, οι Parquet Courts έφτασαν από το Μπρούκλιν στην Αθήνα υποσχόμενοι κάμποσα. Παρά το ρίσκο που εμπεριέχει, το να βλέπεις μια μπάντα «τώρα που συμβαίνει» είναι πάντα συναρπαστικό (ποιος αλήθεια δεν θα 'θελε να είχε προλάβει τους Franz Ferdinand στο Ρόδον;). Κι όμως, κάτι λιγότερο από τα 2/3 της μικρής χωρητικότητας του An Club γέμισαν. Γιατί ο Έλληνας ακροατής πολύ πιο εύκολα επιλέγει να μαγευτεί από το μοναδικό-υπερθέαμα-του-The Wall-ξανά-στην-πόλη-σας, ή να θαυμάσει τον Γιάννη Χαρούλη με λίγο τσίπουρο κρυμμένο στην τσάντα, από το να κοιτάξει τι γίνεται λίγο παραέξω. Τα ξέρετε αυτά.
Το κλειστοφοβικό, ακατέργαστο και αλήτικο πανκ των Rita Moss, αποτελούμενο περισσότερο από απλές ασκήσεις στον θόρυβο παρά από κανονικά τραγούδια, έστρωσε το χαλί για ό,τι θα ακολουθούσε. Δύο άτομα επί σκηνής, μόνο μπάσο και ντραμς (μια κιθάρα ήρθε προς το τέλος κάπως σαν λύτρωση), ιδρώτας να στάζει από τα μαλλιά του τραγουδιστή μέχρι το μούσι και κάτω, φουλ παραμόρφωση και κραυγές. Μελωδίες δεν υπήρχαν, οι στίχοι χάνονταν στα ντεσιμπέλ, οπότε σου έμενε να θαυμάσεις μόνο το πάθος δύο φίλων οι οποίοι έπαιζαν για την πάρτη τους. Παρ’ όλ’ αυτά, τα τέσσερα μέλη των Parquet Courts παρακολούθησαν το live σε απόλυτη προσήλωση, με τον βασικό τραγουδιστή του γκρουπ Andrew Savage να κουνιέται στον ρυθμό, ακριβώς μπροστά από τη σκηνή.
Όταν πια πέρασαν από τη μεριά των θεατών σε εκείνη των περφόρμερ, οι Parquet Courts ξεκίνησαν κάπως μουδιασμένα. Δεν είναι άλλωστε η μπάντα που θα ανέβει στη σκηνή και θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Διαθέτουν όμως τα τραγούδια: τον περιποιημένα βρώμικο ήχο, τον στίχο που λέει τα πάντα χωρίς να λέει τίποτα, τις μελωδίες, το παίξιμο. Και με το που ακούστηκαν οι κατιούσες συγχορδίες και τα ρυθμικά ντραμς της εισαγωγής του “Master Of My Craft”, όλα μπήκαν στη θέση τους. Αμέσως μετά, χωρίς παύση, το “Borrowed Time” ήχησε ως ένα ακόμα μικρό αριστούργημα.
Σε όλο το live, ο βασικός κιθαρίστας Austin Brown –παρά τον ερασιτεχνισμό του ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτού– μας θύμισε πως πανκ δεν είναι απαραίτητα το να ξεκουφαίνεις και να χτυπιέσαι. Είναι κυρίως το να γοητεύεις με το απλό, το σύντομο, το τίποτα. Όπως έγινε σαφές στη μία ώρα και κάτι κατά την οποία έπαιξαν οι Parquet Courts, οι παρομοιώσεις με τους Modern Lovers και τους Pavement θα ήταν σφάλμα να κριθούν υπερβολικές, παρά τις αρκετές «κοιλιές» (κυρίως στα αργά τραγούδια). Μιλάμε άλλωστε για δύο μπάντες που δεν υπήρξαν σπουδαίες τεχνικά και πόνταραν περισσότερο σ’ αυτό που δεν είχαν, παρά σ’ ό,τι είχαν.
Από την άλλη –με φωτεινή εξαίρεση το “You Got Me Wondering Now”, το οποίο κυκλοφορεί ήδη στο YouTube και δύναται να βοηθήσει τους Αμερικανούς να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα– τα καινούρια τραγούδια δεν ενθουσίασαν κανέναν. Κι όταν χρειάστηκε να ξανανέβουν στη σκηνή μετά το τέλος του προγραμματισμένου σετ, έδωσαν το πιο αδιάφορο encore που μπορώ να θυμηθώ από όταν ξεκίνησα να βλέπω συναυλίες.
Είχε προηγηθεί όμως ένα τραγούδι που λέγεται “Stoned And Starving”: ο ήρωάς του περπατάει στους δρόμους του Κουίνς «μαστουρωμένος και πεινασμένος», ξεφυλλίζει περιοδικά, ψάχνει τα συστατικά σε συσκευασίες τροφίμων διερωτούμενος αν πρέπει να φάει και διαβάζει πως το κάπνισμα σκοτώνει. Είναι ένας slacker, ένας αυτοκαταστροφικός τύπος χωρίς δουλειά και κίνητρο, ο οποίος βαριέται τη ζωή του. Είναι κάπως σαν τους Parquet Courts: μια μπάντα τόσο καλή, που μάλλον δεν θα μπει στον κόπο να γίνει σπουδαία.
{youtube}tithFWsICJo{/youtube}
