Αν και προς το βραδάκι ήρθε τελικά αισθητά περισσότερος κόσμος, είναι γεγονός ότι το φετινό Ejekt δεν μάζεψε τα πλήθη που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σ' αυτό. Οι Pet Shop Boys πάντως ευχαρίστησαν τους φίλους τους με το σόου το οποίο έστησαν –κι ας παραπονιούνται οι περισσότεροι για τη setlist, κι ας γίνονται δικαιολογημένες συγκρίσεις με την προηγούμενη φορά που τους είδαμε στην Ελλάδα– ενώ νωρίτερα τα αίματα είχε ανάψει και ο Peter Hook. Σε αουτσάιντερ αναδείχθηκε αντίθετα ο James Blake, ο οποίος ούτε πολύ κοινό προσέλκυσε, ούτε και φάνηκε να ταιριάζει στην ώρα που κλήθηκε να παίξει, παρότι ευχαρίστησε και με το παραπάνω όσους τον παρακολουθούν. Νίνα Ποπώφ, Χάρης Συμβουλίδης & Κωνσταντίνος Τσάβαλος βρέθηκαν την Τρίτη στο Φάληρο και μας τα λένε με κάθε λεπτομέρεια...
Wedding Singers
του Χάρη Συμβουλίδη
Μπορεί να συμμετείχαν στο line-up του φετινού Ejekt τελευταία στιγμή (αντικαθιστώντας τους Palma Violets) και να βγήκαν πρώτοι-πρώτοι στις 17.30, όταν ο κόσμος στην Πλατεία Νερού ήταν ακόμα λιγοστός, αλλά οι Wedding Singers στάθηκαν μια χαρά. Κι έδωσαν έναν κεφάτο τόνο στην έναρξη του φεστιβάλ, διασκευάζοντας –με τον δικό τους τρόπο– μεγάλες mainstream επιτυχίες από το ηλεκτρονικό (κυρίως) μέτωπο των 1990s: μπαίνοντας στον χώρο τους βρήκα λ.χ. να παίζουν το "Love Don't Let Me Go" του David Guetta, ενώ αργότερα ακούστηκε και το "I Like 2 Move It" (επιτυχία για τους Reel 2 Real και τον Erick Morillo). Γενικά είχαν την πλάκα τους ακόμα και όταν τα μπλιμπλίκια του Χρήστου Αλεξάκη «ξύριζαν», ενώ χάρη στην κιθάρα του Λάμπη Κουντουρόγιαννη και στον δυναμικό ντράμερ Σεραφείμ Γιαννακόπουλο ροκοποίηθηκαν επιτυχημένα το "Pump Up The Jam" των Technotronic ή το "Voodoo People" των Prodigy. Από την άλλη, δεν ήταν και όλα επιτυχημένα: τα φωνητικά λ.χ. δεν τράβηξαν στο "Now That We Found Love", ενώ το "Así Me Gusta A Mí (X-Ta Sí, X-Ta No)" του Chimo Bayo είναι μια εκ φύσεως συζητήσιμη επιλογή –αν και μάλλον ξέρει τι κάνει η τετράδα: οι 30άρηδες χοροπηδούσαν ενθουσιωδώς στο άκουσμα των ελεεινών ισπανικών του στίχων.
Bittersweet
του Χάρη Συμβουλίδη
Φίλος της μουσικής των Bittersweet δεν δηλώνω, γιατί υπερασπίζονται κι εκείνοι αυτό το αγγλόφωνο ποπ/ροκ στιλ που ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, το οποίο προσωπικά βρίσκω υπέρ του δέοντος μηρυκαστικό των διεθνών δεδομένων (και, ως εκ τούτου, δίχως ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης). Βλέποντάς τους προχθές ζωντανά στο Φάληρο, σε ένα σύντομο σετάκι μετά τους Wedding Singers, δεν άλλαξα γνώμη για τα τραγούδια τους. Τους έβγαλα ωστόσο το καπέλο για την επαγγελματικότατη και καλοστημένη εμφάνισή τους και για τις ψυχωμένες εκτελέσεις στο δεδομένο υλικό τους –με καλύτερη μάλλον στιγμή το "You Don't Want Me Baby". Έκλεισαν με το νέο single τους "The Wind", το οποίο –προς έκπληξη όλων μας– αφιέρωσαν στον Τέρη Χρυσό.
Jamming Funkers
του Χάρη Συμβουλίδη
Βγήκαν παίζοντας το "Hardcore Candy" και υποχρέωσαν ακόμα και τους πιο βαριεστημένους στην Πλατεία Νερού να γυρίσουν το βλέμμα προς τη σκηνή –αυτό κι αν λέγεται επιτυχημένη έναρξη συναυλιακού σετ. Λίγο χάρη στη φωνή και την παρουσία της Ιούς Νικολάου στο μικρόφωνο, λίγο εξ αιτίας των τριών χορευτών οι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά κάνοντας τα δικά τους (δύο μαυροντυμένες κοπέλες κι ένας από εκείνα τα αγόρια-καρμπόν που συναντάς στις μέρες μας με αξυρισιές/βερμούδα/καρό πουκάμισο), λίγο χάρη στους εξαιρετικούς πνευστούς (Πέτρος & Διονύσης Ρούσσος, Αλέξανδρος Ρουβάς), λίγο στον Σέξπυρ που συνείσφερε χιπ χοπ φωνητικά στο στιλ των Ημισκουμπρίων, οι Jamming Funkers μπήκαν αν μη τι άλλο δυναμικά. Δεν το κράτησαν στη συνέχεια, λόγω του ηχητικού αχταρμά της μουσικής τους και της αντίθεσης μεταξύ των πιο soul ποιοτήτων κάποιων τραγουδιών με τις ροκ καταβολών ιαχές και κινησιολογία της Νικολάου, όμως δεν μπορείς να πεις πως πέρασαν και δεν άγγιξαν.
Viper Vikings
της Νίνας Ποπώφ
Λίγο μετά τις 19:00, κι ενώ ο ήλιος χτυπούσε ακόμη τους λίγους και θαρραλέους που είχαν έρθει από νωρίς στο φεστιβάλ, οι Jamming Funkers έδωσαν τη σκυτάλη στους Viper Vikings, οι οποίοι έπαιξαν ένα σύντομο αλλά δυναμικό electro/alternative σετ. Θα έλεγε κανείς ότι οι επιρροές από Kasabian είναι φανερές, καθώς τα κομμάτια των Θεσσαλονικιών κάνουν περάσματα από τις πιο ήρεμες εισαγωγές στις αγριεμένες κιθάρες κι έπειτα –στο ρεφρέν– στα δυνατά ηλεκτρονικά beat. Ξεχώρισε το πιο γνωστό τους τραγούδι, “Push Me”, όπου φάνηκε και η ενέργειά τους επί σκηνής.
James Blake
της Νίνας Ποπώφ
...Όπου η σύγκρουση προσδοκιών και πραγματικότητας έφερε αμφιλεγόμενα αποτελέσματα και αντιδράσεις. Φρέσκο και ανερχόμενο όνομα, ο συμπαθέστατος James Blake παίζει άψογα και λάιβ το είδος της μουσικής που έχει επιλέξει. Το οποίο ωστόσο αποδείχθηκε πως δεν ταιριάζει σε (καλοκαιρινό) φεστιβάλ, αν κρίνουμε από τον περισσότερο κόσμο, που κατά τη διάρκεια της μίας ώρας που τον άκουσε (20:00 με 21:00, μετά από 20λεπτη καθυστέρηση του αρχικού προγράμματος) νύσταξε και βαρέθηκε... Ευτυχώς ήρθε προς το τέλος μια πιο ανεβασμένη εκτέλεση του dubstep-ικού “Voyeur” για να σώσει την κατάσταση και να ξυπνήσει χορευτικές διαθέσεις.
Φυσικά ο ίδιος ο Blake δεν έχει να απολογηθεί για κάτι, εφόσον έτσι έπαιζε ανέκαθεν, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όσοι τον έμαθαν από ένα-δυο κομμάτια του σε ρεμίξ δεν το είχαν καταλάβει –γι’ αυτό και ο τόσος ενθουσιασμός όταν ανακοινώθηκε το όνομά του στο Ejekt. Με συνοδεία ενός ντράμερ, ενός κιθαρίστα –υπεύθυνου και για τα samples– και βέβαια με το πιάνο το οποίο έπαιζε ο ίδιος καθώς τραγουδούσε, o Blake μάς παρουσίασε τις ηλεκτρονικές του υποτονικές μελωδίες με έμφαση στον ήχο του μπάσου και στα εντυπωσιακά εφέ με τον φωτισμό (κι ας μην είχε σκοτεινιάσει ακόμα για να αναδειχθούν σωστά).
Η χλιαρή ανταπόκριση που βρήκε δεν έδειξε να τον πτοεί ιδιαίτερα: παρέμεινε ευγενικός και φιλικός με το κοινό και παραδέχτηκε πόσο του αρέσει που βρίσκεται στην Ελλάδα τις τελευταίες δύο μέρες.
Setlist:
Air & Lack Thereof I Never Learnt to Share Life Round Here To The Last CMYK I Am Sold Lindisfarne I Lindisfarne II Limit to Your Love Voyeur The Wilhelm Scream Retrograde
Peter Hook & The Light
του Κωνσταντίνου Τσάβαλου
Μετά την αντικατάσταση και των Happy Mondays από τη συνοδευτική μπάντα του ποζερά, η βραδιά αναμενόταν ιδανική για τους 30φεύγα φαν του (πε)περασμένου electro ήχου: πότε ξανά θα είχαν την ευκαιρία να ακούσουν μαζεμένα τα καλύτερα ηλεκτρονικά τραγούδια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, από τις δυο καλύτερες βρετανικές μπάντες της εποχής εκείνης; Το σετάκι Pet Shop Boys/New Order φάνταζε βγαλμένο από ονείρωξη. Πόσο μάλλον οι Peter Hook & The Light μπήκαν με το "Love Will Tear Us Apart", έχοντας για τη συνέχεια ένα “Ceremony” κι ένα “Everything’s Gone Green”. «Δεν γίνεται», λες, «θα πάει πρίμα η βραδιά σήμερα». Λίγο η άριστη οργάνωση του φετινού Ejekt, λίγο ο αρκετά μειωμένος συγκριτικά με άλλες χρονιές κόσμος που έκανε την συναυλιακή εμπειρία πιο ξεκούραστη (ποιος γουστάρει άλλωστε ατέλειωτες ουρές σε τουαλέτες και μπαρ;), μπήκες κι εσύ στο τριπάκι πως σε μια βαρετή καθημερινή θα γίνει της κολάσεως. Τι συνέβη λοιπόν εμβόλιμα και η νύχτα δεν κύλησε κατά τας Γραφάς (ΟΚ, ας μην παραπονιέμαι, μια χαρά ήταν);
Κατ' αρχάς, ο ήχος. Όταν το κέντρο βάρους του σετ των The Light μετατοπίστηκε ανισομερώς από τους Joy Division στους New Order [και το ξέρω πως το κοινό περίμενε να ακούσει περισσότερα κομμάτια από Joy, αλλά κάτι τέτοιο, δεδομένου του electro ονόματος που ακολουθούσε, ήταν φύσει και θέσει αδύνατο], η ηχητική εμπειρία έδειξε τις αδυναμίες της. Ειδικά στο “True Faith”, όπου θεωρώ πως ήμασταν τυχεροί εμείς στα μπροστά και στα ηχεία που τη γλιτώσαμε με κάτι λιγότερο από αιμορραγία από τα αυτιά. Μάλλον και ο ίδιος ο Hook ήταν εξίσου εκνευρισμένος με τον κακό ήχο, γιατί μονίμως χτυπούσε με τις γροθιές του τη μαύρη συσκευή πάνω στη σκηνή, ήταν άραγε χαλασμένη; Έτσι κάνω κι εγώ όταν χαλάει ο ανεμιστήρας μου, αλλά δεν φτιάχνει...
Κατά δεύτερον, έφταιγε και ο ίδιος ο Hooky, το σκηνικό ρεπερτόριο του οποίου περιορίζεται σε τζούφιους λεονταρισμούς και επιδείξεις δεξιοτεχνίας επιπέδου Schooligans. ΟΚ, το έχουμε εμπεδώσει πως είναι ο καλύτερος μπασίστας από συστάσεως κόσμου. Όμως θα μπορούσε, έτσι για ποικιλία, να έχει και μια δεύτερη στάση όταν τραγουδάει κι όχι μόνο αυτή του Ιησού που του αφαίρεσαν το ένα καρφί απ’ τον σταυρό.
Faith SFX
της Νίνας Ποπώφ
Μετά τον Peter Hook, η αναμονή για τους αγαπημένους Pet Shop Boys πέρασε ευχάριστα με τον διάσημο beatboxer Faith SFX σε ένα διασκεδαστικό 20λεπτο σόου, με μοναδικό βέβαια όργανο τις φωνητικές του χορδές και τη στοματική του κοιλότητα. Απίστευτο πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αναπαράγει τέτοιους ήχους, ρυθμούς και beats μόνο μέσα απ’ το λαρύγγι του, χωρίς βοήθεια από μουσικά όργανα ή samples και σχεδόν χωρίς διάλειμμα! Ξεκίνησε με μίμηση του “Firestarter” των Prodigy, πέρασε στο “Song 2” των Blur και στο θέμα του Νονού (Nino Rota), ενώ συνέχισε με White Stripes (“Seven Nation Army”), Reel 2 Real (“I Like To Move It”) και το “Ain’t No Sunshine” του Bill Withers, ενθαρρύνοντας και τη συμμετοχή του κοινού, που ανταποκρίθηκε ευχαρίστως στα καλέσματά του.
Pet Shop Boys
του Κωνσταντίνου Τσάβαλου
Σας πάω στοίχημα 3 προς 1 πως αυτό που θα παιχτεί πολύ στις εγχώριες ανταποκρίσεις από τη συναυλία των Pet Shop Boys είναι το «δεν ενθουσίασαν επειδή το πρόβλημά τους είναι πως είναι μόλις δύο άτομα, με αποτέλεσμα η σκηνή να φαίνεται άδεια». ΟΚ, καθ’ όλα δεκτό ως επιχείρημα, το έχουν άλλωστε υποστηρίξει σε κριτικές τους και βρετανικά ΜΜΕ (όπως ο Guardian και η Telegraph). Κι όντως, η συναυλία της περιοδείας που είδαμε στην Αθήνα αποδείχθηκε κατά τι διαφορετική και πολύ πιο λιτή σε σχέση με το προ τετραετίας υπερβατικό σόου της Pandemonium Tour, η οποία δικαίως μας είχε πάρει τα μυαλά και τα πέταξε στο μίξερ. Για να το πω σχηματικά: η Electric Tour είναι σαν ένα σουηδικό σπίτι, μινιμάλ, ενώ η Pandemonium Tour σαν ένα πεντάστερο ξενοδοχείο με βελούδινες κουρτίνες κι όλα τα κομφόρ. Έτσι βέβαια το οραματίστηκαν, έτσι το ήθελαν οι ίδιοι οι Pet Shop Boys.
Πράγματι, η σκηνή ώρες-ώρες φάνταζε άδεια, αφού με τους Tennant & Lowe στατικούς σε σημείο λουμπάγκου (ως είθισται εδώ και 20 χρόνια) , έμενε πολύς κενός χώρος, με το μάτι σου να περιεργάζεται έτσι πολλές λεπτομέρειες. Όταν όμως μπήκαν στο σκηνικό οι δύο χορευτές, όλα άλλαξαν, αποκτώντας ταυτόχρονα νόημα. Χωρίς να γνωρίζω κι από χορόδραμα (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό), βρήκα εξαιρετικό το meta-concept (όταν κοτσάρεις το πρόθεμα μετα- πριν από κάτι, αυτοστιγμεί αποκτάει αξιοπιστία ως χαρακτηρισμός) με το ζευγάρι με τις παγανιστικές μάσκες.
Για τη setlist τώρα, έχω δύο ενστάσεις: είναι ελαφρώς περίεργο να παίζεις 3-4 επιλογές από το νέο σου άλμπουμ, αλλά όχι το καλύτερο τραγούδι αυτού. Το “Love Is A Bourgeois Construct” έλαμψε δια της απουσίας του την Τρίτη, όπως και κάποια κομμάτια από το Elysium, όπως επίσης και το “Pandemonium” (κατά σύμπτωση, πάλι το καλύτερο τραγούδι του Yes). Ωστόσο, τα υπόλοιπα τραγούδια υποστήριξαν ευκολότατα τον τελικό τους στόχο, που φαντάζομαι πως μπορεί να περιγραφεί ως «δώσε χώρο να φανούν τα ίδια τα κομμάτια και θα δεις για πότε θα ξεχαστεί η δήθεν έλλειψη αντικειμένων και προσώπων στη σκηνή». Για μένα, το πιο αξιομνημόνευτο δεκάλεπτο της συναυλίας ήταν το διδυμάκι των “Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing” και “Suburbia”. Αλλά δέχομαι και ενστάσεις…
Υ.Γ.: αυτό το γαμημένο το “Paninaro” μια φορά δεν θα το παίξουν;
{youtube}POYxlpzB3H8{/youtube}
