Η τρίτη μέρα του φετινού Borderline επιφύλασσε μια ελληνική συμμετοχή και μια υπερατλαντική συμμαχία. Συγκεκριμένα, το τρίο των Mohammad (Νίκος Βελιώτης, Coti & ILIOS) μοιράστηκε τη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών με το ντουέτο των Elliott Sharp & Reinhold Friedl. Οι θέσεις κατελήφθησαν σχεδόν όλες και, χωρίς καθυστερήσεις, οι Mohammad βρέθηκαν πίσω από τα ήδη στημένα, επιβλητικά όργανά τους.
Η ακουστική στο μικρό αμφιθέατρο της Στέγης ήταν –όπως πάντα– πολύ καλή, αναδεικνύοντας τον ήχο των Mohammad χωρίς τη δημιουργία τριγμών στον χώρο, αφήνοντας μόνο όσους έμεναν στα αυτιά μας. Και νομίζω πως αυτός είναι και ο σκοπός του τρίο: παίζοντας ταυτόχρονα χαμηλές, μεγάλες σε διάρκεια νότες, δημιουργούν ένα συμπαγές αποτέλεσμα, ικανό να προξενήσει τριγμούς στο σώμα.
Θεωρώ πως ο δρόμος της μακροδομής στη σύνθεση είναι πιο δύσκολος. Αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να κάνεις το εκάστοτε κοινό ακόλουθο και συνοδοιπόρο σου. Νομίζω πως (σε γενικές γραμμές) ο στόχος επετεύχθη την Κυριακή, αν και υπήρξαν στιγμές στις οποίες –προσωπικά– κουράστηκα να περπατάω στο συγκεκριμένο μονοπάτι. Ωστόσο οι Mohammad, σε καίρια σημεία του σετ και χωρίς να διαφοροποιήσουν τον χαρακτήρα των συνθέσεών τους, κατάφεραν ακολουθώντας τον παράδρομο της μακροδομής –κυρίως με τα τονικά και δυναμικά ξεσπάσματα του τσέλου– να κάνουν το ταξίδι ευχάριστο.
Από τον μινιμαλισμό του εγχώριου τρίο, βρεθήκαμε κατόπιν στον τελείως διαφορετικό κόσμο των Elliott Sharp & Reinhold Friedl. Ένα σαξόφωνο, μια ηλεκτρική κιθάρα και πολλά πεταλάκια, ένα πιάνο και δεκάδες καθημερινά αντικείμενα –από εκείνα που όλοι έχουμε, αλλά τα χρησιμοποιούμε μόνο για αυτό που φτιάχτηκαν να κάνουν– έδωσαν το έναυσμα μιας μικροδομικής γιορτής. Το προετοιμασμένο πιάνο του Friedl αποτέλεσε κατά βάση το ηχητικό χαλί (χωρίς να υπολείπεται σημασίας, το αντίθετο μάλιστα) για τις σολιστικές ανησυχίες του Sharp. Με φαινομενικά αυτοσχεδιαστική διάθεση, το σαξόφωνο (κυρτό σοπρανίνο αν δεν απατώμαι) παίχτηκε με τους περισσότερους πιθανούς τρόπους που μπορεί να σκεφτεί κανείς και το ίδιο συνέβη αργότερα με την κιθάρα. Αυτή, μαζί με τα πετάλια-λούπες και την παραμόρφωση, υπήρξαν τα κύρια «πατήματα» του Αμερικανού δεξιοτέχνη.
Το εσωτερικό του πιάνου του Friedl δέχτηκε αρκετά αντικείμενα, κυρίως μεγάλης διαμέτρου (π.χ. μεταλλικά τάσια) και γι’ αυτό συχνά δημιουργείτο η αίσθηση χαλιού, ένα ηχόχρωμα με περισσότερο βάθος και ουρά –τουλάχιστον σε σχέση με το περισσότερο ομιλητικό, στακάτο παίξιμο του Sharp. Η αίσθηση του μέτρου ερχόταν κι έφευγε και το όλο σετ έμοιαζε με την κυματομορφή ενός ημιτόνου. Μια πορεία από τη διόλου άφοβη ηχητική ηρεμία μέχρι τη βίαιη κλιμάκωση και τη σταδιακή κάθοδο προς την απέναντι πλευρά. Δυο πλευρές που ακούγονται τόσο διαφορετικά κι ας είναι η μία ο καθρέπτης της άλλης.
Οι δύο κόσμοι τους οποίους γνωρίσαμε την Κυριακή στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Δύο διαφορετικές προσεγγίσεις όσον αφορά στον πειραματισμό με τη μουσική. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο: ένα κλειδί που ανοίγει τις πόρτες δύο –τουλάχιστον– αισθήσεων.
