Αυτή ήταν εξ αρχής μια συναυλία που ήμασταν έτοιμοι να χαρακτηρίσουμε ως το «live της χρονιάς». Κάτι το ομώνυμο ντεμπούτο τους, κάτι το EP Total Decay (και πολύ λιγότερο το περσινό Zeros), μαζί με εκείνη την απογευματινή συναυλία που είχαμε παρακολουθήσει πριν δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, οι Soft Moon διέθεταν όλα τα απαραίτητα συστατικά για να ικανοποιήσουν τις dark wave εμμονές μας, οι οποίες έχουν και πάλι γιγαντωθεί στα τελευταία δύο χρόνια. Αν μάλιστα προσθέσεις στα παραπάνω το ευχάριστο γεγονός ότι το Gagarin ήταν κατάμεστο την Παρασκευή (στα επίπεδα που είδαμε στον Κάπα Βήτα μια εβδομάδα πριν) και ότι η «προθέρμανση» υπήρξε άκρως ικανοποιητική, στ' αλήθεια πηγαίναμε ολοταχώς για το live της χρονιάς. Μόνο που δεν συνέβη τελικά ποτέ, κι ας το πιστέψαμε εδώ κι εκεί...
Τη βραδιά άνοιξαν οι Strawberry Pills, το καινούργιο σχήμα της Βαλίσιας (απ’ τους διαλυμένους πλέον Phoenix Catscratch) και του Tony (των Le Page, που νομίζω ότι επίσης αποτελούν παρελθόν). Οι δύο τους –με τη βοήθεια του λάπτοπ– ταίριαξαν απόλυτα με το κλίμα της βραδιάς, στήνοντας ιδανικά dark wave τραγούδια, με τον Tony ν' αναλαμβάνει τις κιθάρες και τη Βαλίσια τα ιδιαίτερα και εξαιρετικά φωνητικά. Τα τραγούδια τους έχουν τη θεατρικότητα που επιβάλλεται, με το τελευταίο (απ’ τα 4 που πρόλαβα) να αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Το σχήμα το ξέρει το post-punk του, καθώς κι όσα παρακλάδια φέρουν ένα πρόθεμα πριν τη λέξη «wave», κάτι που βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη, ειδικά αν έχεις τη Βαλίσια να διαλέγει μουσική στο σωστό μέρος.
Η συνέχεια ανήκε στον KU, δηλαδή στον Δημήτρη Παπαδάτο, το καινούργιο απόκτημα της Inner Ear. Χωρίς να έχω ακούσει ακόμα τον δίσκο του, ο ιδιαίτερος ήχος του τον κάνει τουλάχιστον ενδιαφέρον. Γεγονός που τονώθηκε μετά την εμφάνιση της μπάντας του (με τον Obi των Baby Guru στα ντραμς): παρ' όλη τη λεπτεπίλεπτη αισθητική της, η μουσική του λειτούργησε στον χώρο αν και μάλλον η εμφάνιση κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Η ποπ του KU έχει αρκετές neo-folk πινελιές και είναι στημένη γύρω από πολλές λεπτομέρειες, είτε ασχοληθείς με τα ηλεκτρονικά μέρη, είτε με τις διφωνίες των τραγουδιών. Για την ώρα, ένα κομμάτι σαν το “Rubicon” δεν γίνεται να προσπεραστεί, οπότε θα ασχοληθούμε σίγουρα εκτενέστερα μαζί του.
Με τους Untitled να διευρύνουν το πεδίο δράσης τους και να αφήνουν για λίγο την Καρύτση μετακομίζοντας στο κλαμπ της Λιοσίων, οι επιλογές ανάμεσα στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων ήταν αυτές που έπρεπε –και το αγαπημένο “Turritopsis Blues” των Led Er Est μας ρεζίλεψε προσωρινά στην παρέα μας, αφού δεν συνηθίζεται να πανηγυρίζεις για τη μουσική που γεμίζει το κενό των συναυλιών. Όταν έσβησαν τα φώτα κι άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί (οι οποίοι δεν πρέπει να σταμάτησαν λεπτό), η παρέα του Luis Vasquez εμφανίστηκε στη σκηνή και για μία ώρα έπαιξε σχεδόν ολόκληρο το Zeros, αποδεικνύοντας ότι έχει ήδη ανέβει κατηγορία: αυτή τη στιγμή δύσκολα μπορείς να βρεις dark wave μπάντα να σταθεί δίπλα στους Soft Moon.
Με φωτισμό που σπάνια συναντάμε πια, το σετ τους ήταν κομμένο και ραμμένο για να φύγεις ενθουσιασμένος. Αλλά αυτό που είχαμε εν μέρει υποπτευθεί ακούγοντας πέρσι το Zeros, μάλλον επαληθεύτηκε το βράδυ της Παρασκευής. Ο Vasquez τα έχει δηλαδή βάλει όλα σε ένα καλούπι απ’ το οποίο δύσκολα παρεκκλίνει. Ακούς π.χ. το “Die Life”, κι ενώ είσαι έτοιμος να πεις στα αλήθεια «αντίο ζωή», περνούν στο επόμενο. Και, τελευταία ένσταση, ενώ τα φωνητικά δεν έχουν να πουν και πολλά –και στους δίσκους λειτουργούν κατά κύριο λόγο ως ένα ακόμα μουσικό όργανο– στη συναυλία βρίσκονταν αρκετά μπροστά, με αποτέλεσμα να έρθουμε στη δύσκολη θέση να τραγουδάμε στίχους όπως «We are we/You are I».
Για να μην παρεξηγηθούν οι ενστάσεις μου, επαναλαμβάνω ότι πάτησα το πόδι μου στο Gagarin έχοντας τρελές προσδοκίες από τους Soft Moon. Οι οποίες μπορεί να μην επαληθεύτηκαν, αλλά τουλάχιστον είδα ένα αγαπημένο «dark» συγκρότημα να παίζει σα να είναι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο. Α, επίσης άκουσα ζωντανά το “Breathe The Fire”. Μου φτάνει για αυτήν τη χρονιά...
{youtube}_2CQy7a8Qmg{/youtube}
