Η δυναμική παρουσία των Tastemakers υπηρέτησε επάξια το καθαρόαιμο soul/funk πνεύμα της εποχής, μέσα από ένα θελκτικό και πηγαίο κάλεσμα για γκρούβες παλιάς κοπής, με ολόφρεσκο περιτύλιγμα. Και πλαισίωσε ιδανικά την πληθωρική ερμηνεία της Hannah Williams, που είχε τον αέρα των θρυλικών τζαζ και μπλουζ μουσών και δονούσε με τις «προσταγές» της την καυτή εξαμελή μπάντα. Η οργιαστική σκηνική ισορροπία τους αποτέλεσε άλλωστε βασικό κλειδί ενός λίαν επιτυχημένου μουσικού στοιχήματος, που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως το βράδυ της Παρασκευής...
Η αρχική προσέλευση στο γνωστό κλαμπ της Πειραιώς σίγουρα δεν θα χαροποίησε τα μάλα τους διοργανωτές. Mέχρι πάντως να δοκιμάσουμε το πιο καλοκρυμμένο μυστικό της νέας βρετανικής soul σκηνής, γνωρίσαμε την ταλαντούχα Idra Kayne, η οποία ναι μεν εντυπωσίασε με το βάθος της «μαύρης» ερμηνείας της σε προσωπικό υλικό και σε διασκευές των Nostalgia 77, Amy Winehouse και Red Hot Chili Peppers, όμως έδειξε να έχει ακόμα μπόλικο δρόμο μπροστά της: η ενορχήστρωση ήταν συχνά άνευρη και οι μελωδίες υστερούσαν σε πρωτοτυπία. Και για ένα τόσο ιδιαίτερο γρέζι φωνής, απαιτείται και αναλόγως ευφάνταστη παραγωγή. Οπότε αναμένουμε τα κάλλιστα...
Από τους πρώτους κατόπιν ήχους της τρομπέτας της προχωρημένα εγκυμονούσας Hannah Williams, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους για το φανατικό και λίαν ενημερωμένο ελληνικό κοινό, που είχε σχεδόν αγκαλιάσει τη σκηνή του Fuzz. H ατμόσφαιρα –νοτισμένη στον ιδρώτα της πιο λάγνας soul του 1960– διέθετε την απαραίτητη ένταση μα και τη συναισθηματική φόρτιση που ξεχώρισε τη συγκεκριμένη μουσική παρέα. Η φωνή της Williams έχει την κλάση αλλά και την εκφραστική δύναμη εκλεκτών κυριών του είδους (Big Mama Thornton, Koko Taylor, Etta James, LaVern Baker ή και Janis Joplin), ενώ οι Tastemakers απέδειξαν πως δεν είναι μπάντα απλώς συνοδευτική: τουναντίον, υποδαύλιζαν συνεχώς την ήδη φλογισμένη ερμηνεία της.
Στον προσωπικό τους soul Λόφο από Φύλλα δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή δοσμένο για εύκολο εντυπωσιασμό. Οι πιο δυνατές στιγμές του εν λόγω δίσκου αποτέλεσαν και τις ανάλογες της βραδιάς. Tο επιτυχημένο ραδιοφωνικά “Work It Out” είχε τις ευλογίες τού “It’s A Man’s Man’s Man’s World”, οι περιβόητες διασκευές στα “I’m A Good Woman” και “At Last” είχαν την καπνισμένη μαυρίλα που τις ανέβασε στα ύψη, τα εθιστικά “Don’t Tell Me” και “Get It” χαρακτηρίζονταν από τη blaxploitation φανκίλα των 1970s –και σωριάζαν ακόμα και τα πιο δυσκοίλια κορμιά– ενώ το ζόρικο “Kitchen Strut” σε κέρδιζε με τις «πικάντικες» αλχημείες της πρώτης κυρίας της σκηνής. Η άνεση, το μπρίο και το ακομπλεξάριστο ταπεραμέντο της Williams μου θύμισαν έναν θηλυκό συνδυασμό James Brown και Louis Armstrong.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας το εμμονικό ταλέντο των Tastemakers να στήνουν soul/funk/gospel συνταγές οι οποίες συναντούσαν νέα χορευτικά ρίγη αποτέλεσε και το μαγικό χαρτί που κέρδισε τα χαμόγελα του κόσμου. Με τις βαλίτσες τού «δοκιμασμένου» δισκογραφικά υλικού όσο και του νέου (που βρίσκεται στα σκαριά), στάθηκαν όλοι τους πρωταγωνιστές-δυναμίτες: η βρετανική τους φλέβα μεταφέρει τον νότο της Αμερικής, εκεί όπου οι «παλιοσειρές» μπερδεύονται με το ελπιδοφόρο σήμερα.
Όλες οι αισθήσεις μπήκαν λοιπόν σε λειτουργία την Παρασκευή και η soul φαίνεται πως βρήκε τους νέους της ήρωες. Φύγαμε από το Fuzz με τη βεβαιότητα πως είχαμε παρακολουθήσαμε μια φρέσκια κι αυθεντική πρόταση, που εγγυάται –τόσο δισκογραφικά, όσο και συναυλιακά– μια ξεχωριστή εμπειρία. Tastemakers όνομα και πράγμα δηλαδή!
{youtube}RpFirKiUdwk{/youtube}
