Σκοτεινή βραδιά η Σαββατιάτικη για όσους κατηφόρισαν έως το Κύτταρο, τουλάχιστον από μουσικής απόψεως. Οι οποίοι δεν ήταν και πολλοί σε αριθμό: ο χώρος έμεινε μισοάδειος, παρόλο που οι I Like Trains ερχόντουσαν με φρέσκο, φετινής σοδειάς και πολύ καλό δίσκο (The Shallows) στις αποσκευές τους.
Η αρχή της βύθισης στη μελαγχολία και στην ατμοσφαιρικότητα έγινε με το support σετ των Wonky Doll And The Echo, των οποίων την ύπαρξη ομολογώ πως αγνοούσα. Κυμαινόμενοι σε νεορομαντικό ύφος, με εμφανείς αναφορές στους Joy Division και στο δίπολο Interpol-Editors, δεν διεκδικούσαν καμία πρωτοτυπία με τον ήχο τους. Κι αν όμως έλειπε αυτή, το συγκρότημα αναπλήρωνε με άρτιες, καλοπαιγμένες εκτελέσεις και με δικά του τραγούδια τα οποία αξιοποιούσαν κατά τρόπο απολαυστικό τις παραπάνω επιρροές.
Οι I Like Trains, πάλι, μπορεί να έχουν κι εκείνοι τις αναφορές τους –βλέπε post rock, 1990s alternative rock, shoegaze– έχουν όμως καταφέρει να δημιουργήσουν έναν δικό τους, αναγνωρίσιμο ήχο. Είναι κι αυτή η μπάσα φωνή του David Martin που κερδίζει τόσο άνετα το επίθετο «εκφραστική», ώστε φροντίζει να μην αφήνει αμφιβολίες για το αν διαθέτει χαρακτήρα η μουσική του βρετανικού συγκροτήματος.
Η εμφάνισή τους είχε (ούτως ή άλλως) στο τσεπάκι τον παράγοντα ατμοσφαιρικότητα, ενώ οι συναισθηματικές κορυφώσεις με τα κιθαριστικά κρεσέντο έκαναν εύκολα τη διαφορά, καθώς σπάγανε τις μελωδίες με εκρήξεις ενέργειας, μην αφήνοντας τους θεατές να πέσουν σε λήθαργο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν προσηλωθεί στη σκηνή, απορροφώντας όχι μόνο κάθε ακόρντο των τριών κιθάρων, μα και τον επιβλητικό ήχο του μπάσου, όπως και τα λεγόμενα του David Martin, ο οποίος με τη γενειάδα και μ' αυτή τη φωνή που είπαμε και πιο πάνω αποτελεί παρουσία που μόνο απαρατήρητη δεν περνάει στο συναυλιακό σανίδι. Κι ενώ οι post-rock εξάρσεις του παρελθόντος υπήρξαν χρήσιμες, εκεί όπου το συγκρότημα φάνταζε ένα επίπεδο πάνω από τις απλά καλές μπάντες του σήμερα στον συγκεκριμένο ήχο ήταν όταν το Κύτταρο πλημμύριζε από τις καλογραμμένες μελωδίες κομματιών σαν τα "Mnemosyne" και "A Father’s Son".
Σαφώς και δεν θα ανατρέψουν τους κανόνες με τη μουσική τους οι I Like Trains, μας απέδειξαν ωστόσο πως διατηρούν την ικανότητα να χαρίζουν μαγικές στιγμές στους φίλους τους. Το εγχώριο κοινό μπορεί να μην τους τίμησε αυτή τη φορά όσο θα τους άρμοζε, όσοι πάντως βρεθήκαμε το Σάββατο στο Κύτταρο φύγαμε ικανοποιημένοι και με συναισθηματική έξαρση, δυο βασικούς δηλαδή παράγοντες για να κρίνεις μια ζωντανή εμφάνιση ως επιτυχημένη.
Υ.Γ.: Ότι θα βλέπαμε και άνθρωπο να χορεύει υπό τους ήχους των μουσικών από το Leeds, ομολογώ πως δεν το περίμενα... Για όσους αναρωτιούνται για την ταυτότητα του χορευτή, ήταν ο ίδιος τύπος που φώναζε επανειλημμένα μετά το τέλος κάθε κομματιού στο δεύτερο μισό του live.
{youtube}z1aUUFcj9ic{/youtube}
