Πηγαίνοντας στο Κύτταρο είχα ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες από τους Baby Woodrose: κανα-δύο φίλοι, που έτυχε να τους έχουν ακούσει ζωντανά, μου είχαν πει τα καλύτερα για τη σκηνική παρουσία των Δανών. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε, πρόκειται πράγματι για μια μπάντα την οποία αξίζει να δει κανείς λάιβ. Δυστυχώς, όμως, κάτι έλειπε από τη βραδιά της Παρασκευής. Και δεν φταίει καμία από τις συμμετέχουσες μπάντες, η ευθύνη ανήκει στη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού.
Η οποία βραδιά ξεκίνησε γύρω στις 10 με τους Snails. Μια αρκετά καλή garage revival μπάντα, η οποία δεν τα κατάφερε –παρότι είχε και τη διάθεση, μα και το ταλέντο για να μας κάνει να περάσουμε καλά. Το αποδίδω κυρίως στη μηδαμινή προσέλευση του κόσμου στον χώρο μέχρι εκείνη την ώρα: έπρεπε να πάει 11 για να γεμίσει το Κύτταρο. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη ζωντάνιας των όσων βρίσκονταν ήδη εκεί, δημιούργησε νομίζω αρκετή αμηχανία στη μπάντα, η οποία πάντως προσπάθησε για το καλύτερο πάνω στη σκηνή.
Οι Mr. Highway Band, το δεύτερο εγχώριο support σχήμα της συναυλίας, αντίκρισαν μπροστά τους το υπερδιπλάσιο κοινό από εκείνο που είχαν οι Snails. Κι όμως, ούτε εκείνοι πέτυχαν να ζεστάνουν τα πράγματα, παρότι ήταν ολοφάνερο ότι σε κάποια άλλη συναυλία θα είχαν εύκολα κερδίσει το στοίχημα κάθε support παρουσίας. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ: κινούνται με άνεση μεταξύ ροκ, κάντρι και μπλουζ, ενώ παρουσίασαν και δικά τους τραγούδια, αλλά και καλές διασκευές –για παράδειγμα στο "Five To One" των Doors. Θεωρώ ωστόσο ότι το μουσικό τους ύφος ξένισε τους παρευρισκόμενους, που παρέμειναν υποτονικοί και απαθείς, με την εξαίρεση ενός πωρωμένου, ο οποίος δεν έπαψε στιγμή να τους αποθεώνει.
Κάπως έτσι, έφτασε κι η στιγμή να εμφανιστούν οι Baby Woodrose. Οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικοί: κεφάτοι, με ζωηρή σκηνική παρουσία, άνετοι και γεμάτοι ενέργεια, τα έδωσαν όλα, γκαραζοψυχεδέλεια στο φουλ. Κι ενώ θα περίμενες ότι αυτή θα ήταν επίσης η στιγμή που θα ξυπνούσε το κοινό, ήταν και πάλι ο παράγοντας που χάλασε το κλίμα. Όχι όλοι, βέβαια: υπήρξαν εξαιρέσεις. Και γενικότερα οι πάντες φάνηκαν να διασκεδάζουν και να περνάνε καλά. Αναμένεις όμως μια άλλου είδους σπίθα από τον κόσμο σε τέτοιες συναυλίες, μια διάθεση να παρασυρθείς από την τρέλα που κουβαλούσε επί σκηνής μια μπάντα σαν τους Baby Woodrose –και ειδικά ο frontman τους. Σε κάποιο λοιπόν σημείο έχασαν και οι Δανοί την ενεργητικότητά τους, μη λαμβάνοντας το κατάλληλο feedback από τους κάτω.
Τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά μόνο προς το τέλος της συναυλίας: η μπάντα ξαναβρήκε τον εαυτό της και ο κόσμος άρχισε –επιτέλους!– να συμμετέχει ενεργά. Και ακόμα καλύτερη αποδείχθηκε η κατάσταση στα δύο encore. Τέλος καλό, λοιπόν, έστω και αργά...
{youtube}GmDDcwZ5bgc{/youtube}
