Είναι συναυλίες που περιμένεις ο κόσμος να γεμίσει τον χώρο και τελικά μπαίνεις σε ένα παγωμένο, μισοάδειο μαγαζί. Στο ακριβώς αντίθετο άκρο στέκουν περιπτώσεις συναυλιών από ονόματα που τα θεωρείς μικρά, όμως καταφέρνουν να τραβήξουν τόσο κόσμο, ώστε να γίνεται το αδιαχώρητο. Στη δεύτερη κατηγορία κατατάσσονται και οι Σουηδοί Truckfighters, οι οποίοι το τιγκάρανε το 6 D.O.G.S. το Σάββατο το βράδυ, δίχως κανένα ίχνος υπερβολής.
Μετά λοιπόν την αρχική έκπληξη ήρθε η δεύτερη (και λίγο πιο μετά η τρίτη). Ας εξηγηθώ, αφού πρώτα ξεκαθαρίσω πως ένας απογευματινός ύπνος που τράβηξε λίγο παραπάνω μου στέρησε τη δυνατότητα να παρακολουθήσω το πρώτο σχήμα της βραδιάς, τους Bombing The Avenue. Η είσοδος μου στο 6 D.O.G.S. συνοδεύτηκε έτσι από την έναρξη της εμφάνισης των «δικών μας» Yellow Devil Sauce.
Τους είχα ξανασυναντήσει τους συγκεκριμένους νοσταλγούς του 1990s rock στον δεύτερο δίσκο τους Early Dinner At Dr. Chakravarti's. Και μου είχε κρατήσει καλή συντροφιά, παρά τη φανερή ροπή του προς τις κιθάρες που βασίλευαν εκείνη τη δεκαετία. Επί σκηνής πάλι το συγκρότημα έδινε μια τέτοια δόση ωμής επιθετικότητας στα τραγούδια του, που δεν γινόταν να μη συγκινηθείς. Οι παραμορφώσεις σε τριγυρίζανε απειλητικά, οι ρυθμοί σε αναγκάζανε να κουνήσεις το κορμί σου, ενώ ο μπασίστας τους έμοιαζε βγαλμένος από πρόβα μπάντας κάπου στον αμερικάνικο Νότο. Πραγματικά πολύ δυνατή εμφάνιση για τους Yellow Devil Sauce οι οποίοι ζωντανά σε κερδίζουν με την πρώτη κιόλας ματιά, χωρίς αμφιβολία.
Όσο όμως κι αν σήκωσαν βλέμματα οι συντοπίτες μας προς το μέρος τους, το αθηναϊκό κοινό είχε γεμίσει το 6 D.O.G.S. για τους Truckfighters. Οι οποίοι μπορεί να μας προσέφεραν το γνωστό τους μουσικό μείγμα από desert και stoner rock, αλλά τις εντυπώσεις τις κλέψανε τα καμώματά τους επί σκηνής. Εισαγωγή της μπάντας διαμέσου του κιθαρίστα, που εμφανίστηκε άνευ μπλουζακίου, παίζοντας riffs που θυμίζανε καταραμένα μπλουζ. Όταν κατόπιν τον ανταμώσανε στο σανίδι οι υπόλοιποι δύο του συγκροτήματος, αρχίσανε οι πρώτες νότες του “Desert Cruiser” –και από εκεί πέρα ήξερες πως το παιχνίδι είχε κερδηθεί για τους Σουηδούς. Ο κόσμος να τραγουδάει σύσσωμος «I’m running out of you», οι ίδιοι να κουνάνε κεφάλια και μαλλιά δεξιά κι αριστερά, ενώ ο drummer στα μετόπισθεν είχε ήδη αρχίζει να στάζει ιδρώτα. Κι αν υπήρχε πρόβλημα με το μικρόφωνο καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού κανέναν δεν πείραξε κάτι τέτοιο: το κοινό φώναζε τους στίχους με όλη του τη δύναμη.
Για το υπόλοιπο της εμφάνισής τους, οι Μαχητές της Νταλίκας ενσαρκώσανε πλήρως τη ροκ μυθολογία, πετώντας πένες και μπαγκέτες στο κοινό, παίζοντας κιθάρα πίσω από το κεφάλι, χτυπώντας με τα όργανά τους το κρεμάμενο ηχείο του χώρου, χοροπηδώντας σαν σχολιαρόπαιδα που παίζαν τη πρώτη τους συναυλία και κυρίως ξεπερνώντας σε τρέλα και ενέργεια ένα κοινό που από κάτω παραληρούσε έτσι κι αλλιώς. Τόσο, ώστε σε έκανε να σκεφτείς ότι ακόμα και αξιόλογες συνθέσεις να μην είχαν οι Truckfighters, με τέτοια σκηνική παρουσία και πάλι θα μπορούσαν να συνεπάρουν τον κόσμο.
Τρίτη και καλύτερη έκπληξη της βραδιάς, επομένως, το κύριο όνομα της εμφάνισης, που δικαίωσε πλήρως όσα κολακευτικά σχόλια έχει κάνει ο κύριος Josh Homme. Εκκωφαντικές κιθάρες, φρενήρεις μπασογραμμές, τύμπανα-μυδραλιοβόλα και μια δυνατή φλόγα, η οποία εξακολουθεί να καίει στο όνομα της ροκ παράδοσης. Είναι μετά να απορεί κανείς γιατί κερδίσανε τόσο κόσμο το βράδυ του Σαββάτου οι Σουηδοί;
{youtube}JLMPA4xPFpg{/youtube}
