Από φωνή... μηδέν, μα από όγκο άλλο τίποτα! Εν συντομία, αυτό ήταν το ζουμί της βραδιάς της Τρίτης που μας πέρασε στο 6 D.O.G.S. Όχι επειδή ακούσαμε τίποτα παραφωνίες, αλλά επειδή οι μπάντες που βρέθηκαν επί σκηνής απλά δεν χρησιμοποιούσαν φωνητικά. Τουλάχιστον οι Lunatic Medlar και οι Khuda καθώς, να με συγχωρούν οι Reversed Nature, όμως λόγω του εργάσιμου της ημέρας (που τράβηξε παραπάνω από το συνηθισμένο) δεν κατάφερα να τους προλάβω.
Εισαγωγή λοιπόν, επί προσωπικής βάσης, με τους συμπατριώτες μας Lunatic Medlar. Οι οποίοι μπορεί να στερούνταν φωνητικών, όπως προανέφερα, όμως κάτι τέτοιο δεν τους εμπόδισε να κάνουν εντύπωση. Με έναν ήχο βαρύ κι ασήκωτο (ως θετικό το αναφέρω) και μια μουσική τομή κάπου ανάμεσα σε stoner και doom κιθαριές, το σχήμα κατάφερε κι έκανε το κοινό το οποίο είχε μαζευτεί στον χώρο να τους προσέξει για τα καλά. Βγάζανε βλέπετε κι ένα εντελώς μη επιτηδευμένο κέφι ενόσω παρουσιάζανε τις μελωδίες τους, το οποίο δεν μπορούσε να σε αφήσει αμέτοχο: το έβλεπες στα πρόσωπά τους ότι πέρναγαν πραγματικά καλά εκεί πάνω. Και αυτό έβγαινε και σε όσους παρακολουθούσαν, κάτι που –σε συνδυασμό με την καλοπαιγμένη προσέγγισή τους στον σκληρό κιθαριστικό ήχο– δημιούργησε μια πολύ καλή support εμφάνιση.
Οι Khuda, από την άλλη, μπορεί να ανέβηκαν αθόρυβα στη σκηνή του 6 D.O.G.S., στήνοντας μυστικά σχεδόν τον εξοπλισμό τους, όταν όμως ήρθε η ώρα για δράση το σκηνικό άλλαξε άρδην. Και μπορεί βλέποντας δυο μόνο άτομα να σκέφτηκες «μια κιθάρα κι ένα σετ τύμπανα τι μπορεί να κάνουν;» αλλά λίγες στιγμές μετά ήρθε να σε διαψεύσει αυτό που έβλεπες. Ξεκίνημα λοιπόν πολύ δυνατό για το ντουέτο –τόσο δυνατό ώστε, σε λιγότερο από ένα λεπτό, η μία από τις χορδές της κιθάρας του Tom Brooke δεν αντέχει τα βάναυσα χτυπήματά του και παραδίδει πνεύμα. Γρήγορη κατεύθυνση στα «αποδυτήρια» και συμπλήρωμα του κενού με ντραμιστικό σόλο από τον Robin Timmis, το οποίο καθόλου δε χάλασε τους παρευρισκόμενους καθώς στάθηκε αρκούντως ενεργητικό. Έτσι εξηγούνται και οι «πληγές» στο drum kit του προφανώς, εκτός κι αν πρόκειται περί άποψης!
Όταν οι Khuda ξανάγιναν δύο, τότε κοίταγμα προς τα πίσω δεν υπήρχε. Έτσι, τα λουπαρισμένα ακόρντα από την πεταλιέρα του frontman, μαζί με αυτά που «φόρτωνε» πάνω τους με το παίξιμό του, κάνανε τον ήχο τους να μοιάζει θηριώδης. Οι μελωδίες μπλέκανε με τις παραμορφώσεις σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου, ενώ το ρυθμικό υπόβαθρο του κυρίου Timmis καλά κρατούσε στα μετόπισθεν. Και τα ξεσπάσματά τους τα είχανε –στα οποία θυμίζανε αρκετά τους Cataract– και την post rock αισθητική, και τον ήχο των πρώιμων Biffy Clyro αλλά και το μπλέξιμο των math rock στοιχείων. Ξέχασα τίποτα; Α ναι, δυο βασικότατους παράγοντες του συγκεκριμένου live: πρώτον, το μούσι ραβίνου που κουβαλούσε ο Tom Brooke και φυσικά την τούρτα που του βγάλανε μεσούσης της συναυλίας –καθώς ο συμπαθής μουσάτος νεανίας είχε τα γενέθλιά του τη συγκεκριμένη ημέρα!
Κι αν εμείς του κάναμε έκπληξη με την τούρτα και το κεράκι, εκείνος (παρέα πάντα με τον σύντροφό του στη μπάντα) φρόντισε να μας ανταποδώσει τη χάρη με ένα live γεμάτο ένταση, συναίσθημα, κορυφώσεις και ξεσπάσματα. Καθαρτήρια εμπειρία από δυο ταπεινούς εκτός σκηνής τύπους οι οποίοι όμως απάνω σε αυτήν μετατράπηκαν σε θηρία.
