Η μουσική είναι βιώματα.
Το καταλαβαίνεις αυτό όταν, μετά από χρόνια, παρόλο που έχεις ωριμάσει αρκετά σαν ακροατής, παρόλο που τα ακούσματά σου έχουν εμπλουτιστεί (και ενίοτε αλλάξει), παρόλο που έχεις ξεχάσει τους δίσκους κάποιου άλλοτε πολύ αγαπημένου συγκροτήματος σε κάποιο συρτάρι, πας να το δεις. Και με το που βγαίνει επί σκηνής νιώθεις τις τρίχες στον σβέρκο σου να σηκώνονται όρθιες. Όταν ο Tim Booth πιάνει τον τηλεβόα στο χέρι και ξέρεις –προτού παίξει καν η πρώτη νότα– ότι οι James θα παίξουν το “Sound”, ένα τραγούδι που έχεις αγαπήσει πάρα πολύ. Όταν ακούς τις αρχικές νότες από το “Come Home”, όταν ξεκινά το “Sometimes” και ξέρεις ότι θα γίνει χαμός...
Ξεκίνησα να πάω σχετικά αδιάφορος προς το Ιβανώφειο την Τρίτη το βράδυ, μια και έχω ξαναδεί τους James στο ΟΑΚΑ. Μόνο που ναι μεν θυμόμουν ότι ο Booth είναι φοβερός performer, αλλά μάλλον δεν θυμόμουν αρκετά καλά... Έφτασα λοιπόν κατά τις 9.10, χάνοντας μόνο δέκα λεπτά από τους Infidelity, οι οποίοι αποδείχτηκαν αρκετά καλοί και άξιοι να ανοίξουν τους James. Έπαιξαν μάλιστα, προς το τέλος της εμφάνισής τους, και μια ωραιότατη διασκευή στο “Her” των Tindersticks, μεταξύ άλλων. Μας αποχαιρέτησαν 9.45, οπότε κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον Booth και την παρέα του.
Οι James βέβαια μας καθυστέρησαν αρκετά: βγήκαν επί σκηνής στις 10.25, αν κι αυτό δεν μας πτόησε πολύ. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι στο ξεκίνημα ανησύχησα λίγο, μιας και το “Dust Motes” (από το τελευταίο άλμπουμ) δεν είναι και το πιο «ζωντανό» κομμάτι –πόσο μάλλον όταν θυμάσαι τον Booth στο ΟΑΚΑ να βγαίνει και να τα σπάει από το πρώτο κιόλας λεπτό... Με το που βλέπω όμως να πιάνει τον τηλεβόα, όλες οι αμφιβολίες πήγαν κατευθείαν στην άκρη! Άλλωστε, το “Sound” είναι, όπως είπα και παραπάνω, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια των James. Ακολούθησαν τα “Ring The Bells”, “Seven”, “English Beefcake”, “Come Home”, “Sometimes”, “Lose Control”, “Jam J” (εξεπλάγην που το άκουσα), καθώς και άλλα πολλά αγαπημένα.
Το βασικό σετ το κλείσανε με το “Sit Down”, το οποίο ο Booth αφιέρωσε στις απεργίες που είχαν προγραμματιστεί για την Τετάρτη –και γενικότερα στον κόσμο ο οποίος αντιδρά σ’ όλη αυτήν την κατάσταση τριγύρω μας. Έπειτα από 5 λεπτά επανεμφανίστηκαν για το encore, το οποίο ξεκίνησε με μια διασκευή σ’ ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι –το “Sunday Morning” των Velvet Underground! Ανάμεσα στα άλλα, έπαιξαν προτελευταίο το “Laid”, στο οποίο έχει γίνει παράδοση να αφήνουν τον κόσμο να ανεβαίνει επί σκηνής για να χορέψει. Κι έκλεισαν βέβαια με το “Getting Away With It”. Ίσως το μόνο τραγούδι που μου έλειψε από το σετ τους ήταν το “Born Of Frustration”. Αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα σ’ αυτήν τη ζωή. Η διάρκεια άλλωστε της συναυλίας ήταν πάρα πολύ καλή, καθώς οι James έπαιξαν δυο ώρες, συμπεριλαμβανομένου του encore. Δυο ώρες που μου φάνηκαν ότι πέρασαν πολύ γρήγορα...
Όσον αφορά στη σκηνική παρουσία του γκρουπ, όσοι έχουν πάει σε συναυλία τους γνωρίζουν τι εστί Tim Booth. Ο άνθρωπος, πέραν του ότι είναι αεικίνητος και σχεδόν σε κατάσταση έκστασης, κάνει και κανα-δυο βόλτες και μέσα στον κόσμο με το ασύρματο μικρόφωνό του –πράγμα που δεν παρέλειψε ούτε στο Ιβανώφειο. Την πρώτη φορά έκανε «περίπατο» επάνω στο μπαρ, ενώ τη δεύτερη κατέβηκε κανονικά ανάμεσά μας. Προσθέτοντας σε αυτά και το γεγονός ότι ανεβάζει κόσμο να χορέψει μαζί του, έχουμε τον ορισμό της διαδραστικότητας με το κοινό, σε αντίθεση με άλλους, οι οποίοι συμπεριφέρονται λες και μας κάνουν χάρη που έρχονται να παίξουν ζωντανά. Επόμενο λοιπόν μιας τέτοιας σκηνικής παρουσίας ήταν ο κόσμος να αποθεώσει τη μπάντα και τον frontman της.
Το κοινό στο Ιβανώφειο ήταν ετερόκλητο, αποδεικνύοντας ότι οι James καλύπτουν πολύ κόσμο, με πολλά διαφορετικά γούστα. Όλοι πάντως ήταν εκεί, σεβάστηκαν και με το παραπάνω τη μπάντα και της απέδωσαν τα εύσημα, όπως και της άξιζε. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι για ακόμα μία φορά στη Θεσσαλονίκη ήμασταν υπεράριθμοι, το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτικά. Μόνο ένα παράπτωμα υπάρχει, η αλλαγή του χώρου. Καταλαβαίνω ότι στο γήπεδο του ΠΑΟΚ ο κόσμος θα χανόταν, μιας και είναι πολύ μεγαλύτερο από το Ιβανώφειο, όμως αρκεί άραγε αυτό για να σαρδελοποιηθούμε σε ένα άλλο γήπεδο, χωρίς έστω μια κάποια έκπτωση στην τιμή του εισιτηρίου; Και δεν αποτελεί προσωπική περιέργεια: ήταν κάτι που σχολίασε και ο ίδιος ο Booth, κάπου στη μέση της συναυλίας.
Ωστόσο, ήταν τόσο όμορφα στους James την Τρίτη που ο περισσότερος κόσμος παρέβλεψε τα πλην. Ευτυχώς επίσης δεν είχαμε θέματα συμπεριφοράς του κοινού και δεν χειροτέρεψε η κατάσταση. Χαίρομαι πραγματικά πολύ που ξαναείδα τους James. Μπορεί να έπαιξε ρόλο και το συναισθηματικό της όλης φάσης, αλλά πέρασα υπέροχα.
