Η παντοκρατορία του μαύρου! Θα μπορούσε να έχει και αυτήν την επικεφαλίδα η κριτική για τη σαββατιάτικη συναυλία των Covenant στο Κύτταρο, μιας και το 99,6% των παρευρισκομένων το είχε τιμήσει ενδυματολογικά. Το δικό μου κόκκινο πάλι, μαζί με τις «παραφωνίες» ορισμένων ακόμα, είναι υπεύθυνα για το υπόλοιπο 0,4% –όπως μπορείτε να καταλάβετε και μόνοι σας. Αλλά επειδή εδώ κριτικάρουμε τη συναυλία κι όχι την ebm πασαρέλα, ας προχωρήσουμε σε πιο ουσιώδη πράγματα.
Η αρχή λοιπόν της βραδιάς έγινε με το ντουέτο των 23rd Underpass και τη διάθεση να διακτινίζεται πίσω στα 1980s και στις γνωστές και μη εξαιρετέες ντισκοτέκ ή –κατά τη γλωσσοπλασία ενός παπά από την Καλαμάτα που κάποτε είχε βρεθεί στον δρόμο μου– τα ντισκοτέκια. Εκεί λοιπόν παίζουν μπάλα οι δυο συμπατριώτες μας, με έναν ήχο ο οποίος σε γυρίζει κατευθείαν σε εκείνη τη δεκαετία με τις νεορομαντικές ανησυχίες και τα χαρακτηριστικά synths. Η σκηνική τους παρουσία αξιοπρεπής, αλλά το άγχος που τους διακατείχε, κυρίως του τραγουδιστή τους, ήταν εμφανές. Παρ’ όλα αυτά κάνανε μια ευχάριστη εμφάνιση: σαφώς βουτηγμένη στις επιρροές της, αλλά αν δεν σε ένοιαζε ο παράγοντας αναχρονιστικότητα, την απολάμβανες αβίαστα.
Όσο για το βαρύ πυροβολικό της βραδιάς, τους Σουηδούς Covenant, εμφανίστηκαν μπροστά μας λίγο μετά τις 11. Κουστουμαρισμένοι και οι τρεις τους, σε μαύρο χρώμα φυσικά, και με λευκά πουκάμισα για να σπάει η σκοτεινιά, βγήκαν αρκετά ευδιάθετοι με σκοπό –από ότι φάνηκε– πρωταρχικά να προωθήσουν το καινούργιο τους άλμπουμ, αλλά και να χαρίσουν στο κοινό μερικές από τις πιο γνωστές τους επιτυχίες. Ο Eskil Simonsson υπήρξε ιδιαίτερα ομιλητικός (ίσως και παραπάνω από ότι έπρεπε, μιας και ανά διαστήματα απλά έλεγε δήθεν φιλοσοφικές ασυναρτησίες) και κινητικότατος επί σκηνής, κάτι που αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για τους εγχώριους οπαδούς του. Βλέπετε, στην προηγούμενή τους εμφάνιση –όπως με πληροφορήσανε έγκυρες πηγές (δηλαδή η συν-αβοπολίτισσα και ειδική επί τέτοιων μουσικών κατευθύνσεων Νίνα Ποπώφ)– ο frontman της μπάντας βρισκόταν σε κατάσταση... out of space, οπότε η παρούσα του εμφάνιση σίγουρα ικανοποίησε άπαντες.
Την παράσταση όμως έμελλε να κλέψει άλλος. Ο «τσουπωτός» Daniel Myer με το ξυρισμένο κρανίο και τα κοκάλινα γυαλιά του, ο οποίος, εκτός από εντύπωση εμφανισιακά, έκανε το ίδιο και πάνω στη σκηνή. Οι παραμορφωμένες κραυγές του πάνω από τα κομμάτια, η μετακίνησή του στο κέντρο της σκηνής για έναν χορό βγαλμένο από sci-fi ταινία, το παίξιμο του synthesizer του σε οριζόντια αλλά και σε κάθετη και πλάγια θέση, καθώς και τα φωνητικά του εξ’ ολοκλήρου σε ένα από τα κομμάτια τους (από το Lightbringer) σίγουρα τράβαγαν αβίαστα τα βλέμματα.
Όσο για το setlist, ακούσαμε 5 συνολικά τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο, Modern Ruin, τα οποία, παρόλο που στη στούντιο εκδοχή τους δεν έχουν τύχει και των καλύτερων εντυπώσεων από τα μουσικά μέσα, live παρουσιάστηκαν αρκετά εύηχα. Όχι πως έλειψαν οι παλιότερες επιτυχίες τους, όπως τα “Bullet”, “Speed” (όπου βγήκαν τα πριόνια σύμφωνα με φίλο που παρακολουθούσε μαζί μου τη συναυλία), “Ritual Noise” με το κοινό να χτυπάει παλαμάκια ιδιαίτερα παθιασμένα, “We Stand Alone” που όπως πάντα αποτελεί highlight, “Whispers In The Dark” με τα τόσο ατμοσφαιρικά πλήκτρα του κ.ο.κ. Για το encore, οι Covenant επιστρέψανε με το χαζοχαρούμενο “Happy Man” και στο τέλος φυσικά εξαπολύσανε το “Dead Stars”, το οποίο κι έτυχε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής. “Like Tears In Rain” δεν ακούσαμε δυστυχώς αλλά, για να είμαστε και δίκαιοι, η επιλογή των τραγουδιών στάθηκε αρκετά καλή, δεδομένου και του ότι οι Σουηδοί ήρθαν στην Αθήνα για την προώθηση νέου δίσκου.
Εντούτοις, ενώ τα πάντα ήταν άκρως επαγγελματικά –από τη σκηνική παρουσία και τον ήχο μέχρι την επιλογή του σετ– σου έμενε η αίσθηση μετά το πέρας της συναυλίας πως κάτι έλειπε. Και αυτό το κάτι μάλλον ήταν το πάθος και το συναίσθημα. Με λίγα λόγια, είδαμε ένα live όπου όλα βρίσκονταν εκεί ακριβώς όπου έπρεπε. Κι αυτό ίσως να ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημά του, καθώς δεν έκανε ποτέ την έκρηξη που περιμέναμε καθ’ όλη τη διάρκειά του. Οπότε επαρκής αλλά όχι συναρπαστική κρίνεται η εμφάνιση των Covenant στο Κύτταρο. Όπως όμως αναφέρθηκε και άνωθεν, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα αρνητικό με τους συγκεκριμένους Σουηδούς.
