Μάζεψαν τις μουσικές τους βαλίτσες και περιοδεύσανε στην Ελλάδα. Οι στάσεις σε Κρήτη, Θεσσαλονίκη και εσχάτως στην Αθήνα είχαν μικρές πινελιές από αυθορμητισμό, κούραση, τρυφερό ερασιτεχνισμό, εκπλήξεις και καλοκουρδισμένες ώρες σε γκαράζ-στούντιο. Η πενταμελής παρέα του Karuan, με τις βρετανικές και κουρδικοαυστριακές καταβολές, πάσχισε να δώσει τον καλύτερό της εαυτό στο πιο πρόσφατο και συνάμα λίαν φανατικό της ελληνικό κοινό, όμως ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη για τις εντυπώσεις που άφησε στο πέρασμά της. Φιλική-άγευστη σκηνική παρουσία, άγουρη ροή κομματιών και η σπίθα του «ζωντανού» που φτάνει ως την πηγή αλλά δεν γεύεται και τίποτις, ανακάτεψαν τις αισθήσεις για να μας γειώσουν ολίγον απότομα.
Καλύτερα, όμως, να κάνουμε μια φυσιολογική μουσική εκκίνηση για να μπει το νερό στο αυλάκι. Το τρίο του Jan Van De Engel (drums-prοgramming, φωνή, ηλεκτρικό & ακουσικό μπάσο) εμφανίστηκε λίγο μετά τις 9.30 για να σαγηνεύσει με το προσωπικό του σύστημα ήχων εσωτερικής περιπλάνησης και ψευδαίσθησης, επί του οποίου συνυπάρχουν ουκ ολίγες funky, world beat, jazz αναφορές, πασπαλισμένες με διαστημικές, απόκοσμες, ποιητικές φούσκες. Ένα αλλόκοτο σάουντρακ ενός απογυμνωμένου ερημικού νησιού, με «επιρροές» από Masaru Sato, Pascal Comelade, Yann Tiersen, Medeski, Martin & Wood, Ann Clark, Watcha Clan κ.α. Η παρουσία τους συνοδεύτηκε και από την κυκλοφορία της νέας τους δουλειάς Misspent, που ευχόμαστε από καρδιάς να βρει τους δικούς της πιστούς συνταξιδιώτες.
Το πρόσταγμα της βραδιάς “Give What You Want”, δια χειρός του Karuan και της μπάντας του, ήταν μεν ηχηρό στην αρχή, όμως δεν κατάφερε μονομιάς να ξεσηκώσει τον κόσμο που είχε καταλάβει όλες τις θέσεις του Θεάτρου Ρεματιάς. Εκείνος ήταν φιλικός και άνετος, τονίζοντας ουκ ολίγες φορές πόσο ικανοποιήθηκε από την μίνι ελληνική του περιοδεία –έτσι τα συνεχή «Γεια μας» έπεσαν βροχή, ενθουσιάζοντας κλασικά τους θαυμαστές του. «Στην Κρήτη μού είπαν ότι το «γεια μας-στην υγειά μας» σημαίνει «στην ειρήνη», έτσι ας πιούμε σε αυτό», είπε ο πρωταγωνιστής της βραδιάς για να παρουσιάσει σε αποκλειστικότητα ένα νέο του κομμάτι, αργής soul κοπής. Η πειραγμένη εκδοχή τού “Reflections Of A Poem” και οι μακροσκελείς κιθαρομπασογραμμικοί διάλογοι είχαν τον αέρα τους και παρέσυραν σεβαστό αριθμό κόσμου μπροστά στη σκηνή, που δεν σταμάτησε κυριολεκτικά να βομβαρδίζει τη μπάντα με τα κινητά υψηλής τεχνολογίας –εξάλλου το ίδιο έκαναν και τα μέλη του σχήματος.
Οι επιλογές κινήθηκαν με «ατημέλητο έως και άτσαλο» τρόπο, κυρίως στον τελευταίο δίσκο του Karuan Pop Arif. Έτσι οι μυημένοι, πλην των δύο μεγάλων επιτυχιών, άκουσαν και το groovy “Shaking Up The Past”, το oriental “Poem Of The Fire Finger Family”, το soulful χαρμάνι των “Nothing Is Over” και “A Sweet Way Out”, μαζί με μια φρέσκια σύνθεση, η οποία δύναται να κάνει τη διαφορά στο μέλλον. Το παιχνίδισμα με το κοινό δεν άργησε μιας και η γοητευτική τραγουδίστρια της μπάντας το «ενσωμάτωσε» στα φωνητικά του “What You Are”, δημιουργώντας το δεκάλεπτο συννεφάκι «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Η απαραίτητη φυγή από τη σκηνή και το αναμενόμενο encore, χάρισαν στη συνέχεια την εμμονή της χρονιάς που περνάει “Hypnotized” σε ska ρυθμούς, έναν Karuan να συνομιλεί κάτω με τον κόσμο και δύο χορευτικές συνθέσεις οι οποίες άναψαν τα αίματα μέχρι το τέλος της συναυλίας, κατά τα μεσάνυχτα.
Το soul/pop/rock alter ego του Karuan επικράτησε των world αδυναμιών του στη Ρεματιά, ισορροπώντας περίεργα στον χώρο και στα αυτιά μου. Υπήρχαν στιγμές που κάτι στον αέρα εκβιαζόταν ώστε να βγει χαρά και κέφι κι άλλοτε οι ματιές μου συνομιλούσαν με χαμόγελα και γέλια αυθεντικής ψυχαγωγίας. Το σίγουρο είναι ότι το σκηνικό και μουσικό υλικό του συγκεκριμένου καλλιτέχνη έχει πολύ ακόμη δρόμο για να μας ξεβιδώσει...
