Προδιαθέτοντας τον αναγνώστη εξ’ αρχής, ήταν μία από τις ωραιότερες συναυλιακές Πέμπτες που έχει ζήσει το κοινό της Θεσσαλονίκης. Λίγο χάρη στο Θέατρο Γης, το οποίο κατά τη γνώμη μου αποτελεί έναν από τους καλύτερους εξωτερικούς συναυλιακούς χώρους της πόλης –μετά τις κατάλληλες βελτιώσεις (μεγαλύτερο πάρκινγκ, περισσότερες από μία είσοδοι και έξοδοι)– και πάρα πολύ χάρη στο γεγονός ότι ο Moby έβαλε τα δυνατά του για να φτάσει ακόμα πιο ψηλά την εικόνα του περφόρμερ που ήδη είχαμε γι’ αυτόν. Η φήμη ότι η προπώληση έφτασε και ξεπέρασε τα 8.000 εισιτήρια επιβεβαίωσε την πίστη μου για το πόσο δημοφιλής είναι ο εν λόγω μουσικός στη χώρα μας. To θέατρο ήταν λοιπόν υπερπλήρες και μέχρι τις 21.30 ο κόσμος συνέχιζε να μπαίνει στον κατάμεστο χώρο.
Τη συναυλία άνοιξε, περίπου στις 20.30, ο Monsieur Minimal, ο οποίος και κατάφερε να ζεστάνει το κοινό με φιλότιμες προσπάθειες. Έχω ξαναμιλήσει για τον Μοnsieur Minimal, πιστεύω πραγματικά ότι είναι ένας από τους λίγους Έλληνες μουσικούς που μπορούν να σταθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την ποιότητα των παραγωγών και των συνθέσεών του, με τις πολύ όμορφες και ξεσηκωτικές ποπ μελωδίες του και με την ιδιαίτερη φωνή του, η οποία ταιριάζει γάντι στα τραγούδια του. Η δική μου ένσταση είναι ότι θα τον προτιμούσα με φουλ μπάντα. Δεν χρειάζεται νομίζω να εγκλωβίζεται τόσο πολύ στα προηχογραφημένα, με μια ομάδα μουσικών να τον περιστοιχίζει θα βελτιώσει πολύ και τη σκηνική του παρουσία. Παρόλα αυτά, εισέπραξε γενναίο χειροκρότημα από το κοινό, αποδεικνύοντας το πόσο αγαπητός είναι.
Στις 22.00 ακριβώς βγαίνει στη σκηνή ο Moby, συνοδευόμενος από την ερμηνεύτρια Joy Malcolm η οποία –όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια– θα δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας κάθε που ο Moby θα της παραχωρεί το βήμα. Το πρώτο κομμάτι είναι μια dance εκδοχή του “In My Heart” κι από ’κει και πέρα ακολουθεί μια ασταμάτητη σειρά από τα πασίγνωστα τραγούδια του Moby, σε ένα “best of” live, όπου τo ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο χωρίς λεπτό καθυστέρησης. Με άλλους πέντε μουσικούς γύρω του, ο ίδιος ο Μοby αλλάζει ρόλους σε όλη τη συναυλία, παίζοντας κιθάρα, congas, τύμπανα και πλήκτρα. Το ηχητικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται μεγαλειώδες και ο κόσμος πολύ γρήγορα εισπράττει τις δονήσεις και τη φοβερή διάθεση της παρέας πάνω στη σκηνή.
Δεύτερο κομμάτι το “Raining Again” σε ρεμιξαρισμένη εκδοχή και είναι η πρώτη φορά που ο Moby παίρνει το μικρόφωνο, ενώ η Malcolm συνοδεύει με αψεγάδιαστα δεύτερα φωνητικά. Ακολουθεί το “Go” και το “Why Does My Heart Feel So Bad”, που η Joy μετατρέπει σε «δικό» της κομμάτι με τη soul χροιά της φωνής της να μας ανατριχιάζει. Η διάθεση παίρνει κατόπιν την ανηφόρα καθώς οι disco εκδοχές του “We’re All Made Of Stars”, του “Beautiful” και του “Bodyrock” κάνουν τα μπάσα να πάλλουν τους πύργους των ηχείων και τον κόσμο να χορεύει ξέφρενα. Τραγούδια όπως το “Flower” και το “Lie Down In Darkness” ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς –καθώς τεχνικά είναι από τα δύσκολα κομμάτια του Moby– ενώ η μπαλάντα “So Many Times” με μόνο φωνή, κιθάρα και βιολί, «αδειάζει» την ένταση και μας φορτίζει συναισθηματικά. Στο τέλος κάθε τραγουδιού, ο Moby μοιράζει ατελείωτα «thank you». Μας αφιερώνει στη συνέχεια το “Lift Me Up”, ενώ ξεχωριστές μουσικές στιγμές της βραδιάς σημειώνω και στις εκτελέσεις των “Extreme Ways” και “Natural Blues” –και τα δύο νομίζω ότι live ακούγονται ακόμα πιο μεστά και δυναμικά. Έκπληξη αποτέλεσε η διασκευή του “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin, η οποία έδωσε την ευκαιρία στη μπάντα να ροκάρει.
Ίσως κάποιοι θα περίμεναν περισσότερα από τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια του Moby, εμένα ας πούμε μου έλειψε λίγο να ακούσω το “Mistake” ή το “Dream About Me”. Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος προς το τέλος της συναυλίας, οι Πέμπτες είναι disco... Απολαύσαμε λοιπόν ερμηνείες, σωστό ήχο, χορέψαμε και οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) βγάλαμε το συμπέρασμα ότι ο Αμερικανός καλλιτέχνης αποτελεί διαχρονική αξία. Τhank you Moby…
