Από το Fuzz της Αθήνας, η Κάλλια Κακαλέτρη μας λέει ότι οι Sublime με τον Rome Ramirez πέτυχαν στο έπακρο τον στόχο της αναπόλησης και διασκέδασαν εμφανώς τον κόσμο που πήγε να τους δει –αν και απογοήτευσαν από άποψη σκηνικής παρουσίας. Στο κατάμεστο Block33 της Θεσσαλονίκης, ωστόσο, οι αντιδράσεις ήταν πιο ανάμεικτες: ο Στέργιος Κοράνας παραδέχεται ότι πέρασε καλά, δεν θα ξαναπήγαινε όμως να τους δει καθώς βρήκε να λείπει το στοιχείο του ενθουσιασμού...
Fuzz, Αθήνα, 14/6
της Κάλλιας Κακαλέτρη
Οι εναπομείναντες Sublime πήραν τον Rome Ramirez και ήρθαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, με δύο στόχους: αφενός, να ικανοποιήσουν απωθημένες εφηβικές αναμνήσεις στο ήμισυ του κοινού που θα πήγαινε να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη συναυλία, αφετέρου να δημιουργήσουν τέτοιες στο έτερο ήμισυ, που τώρα διανύει την εφηβεία του.
Ανάμεσα σε δεκάδες μπλουζάκια με την επισημείωση «Vodka Juniors» και με απεριόριστα θετική προδιάθεση από τους παρευρισκόμενους, η αρχή της βραδιάς έγινε με τους Raindogs και τους Ska Bangies, δύο σχήματα εντελώς αντιπροσωπευτικά της ελληνικής προσέγγισης απέναντι στο μουσικό ύφος το οποίο πρεσβεύουν οι Sublime. Δύο εμφανίσεις αξιοπρεπέστατες, από δύο γκρουπ που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δείξουν τι μπορούν να κάνουν, δεδομένου ότι την ώρα που έπαιζαν μεγάλο μέρος του Fuzz ήταν ήδη γεμάτο. Συγκεκριμένα οι Ska Bangies, όπως απέδειξαν και με τον πρώτο τους δίσκο Γύρω Γύρω Όλοι, έχουν την ικανότητα να κερδίσουν ακροατές οι οποίοι σε κάθε άλλη περίπτωση θα αλλάζανε χρώμα ακούγοντας τη λέξη ska.
Πολύ σύντομα, θέσεις πάνω στη σκηνή πήραν και οι Sublime With Rome. Oι Eric Wilson και Bud Gaugh τις γνωστές –στο μπάσο και στα τύμπανα αντίστοιχα– ενώ ο Rome Ramirez την κεντρική και κιθαριστική θέση, εκείνη του εκλιπόντος Bradley Nowell. Αν η βραδιά πρέπει να υπαχθεί σε έναν όρο, αυτός κατά πάσα πιθανότητα είναι το tribute –χωρίς πάντως κάτι τέτοιο να είναι απαραίτητα αρνητικό. Κι αυτό για δύο λόγους: από τη μια, ο Rome δένει κάτι παραπάνω από άψογα με την αισθητική και με τις φωνητικές ανάγκες της θέσης που του έχει αποδοθεί. Από την άλλη, γιατί αυτό που θέλει να δει κανείς πηγαίνοντας σε μια συναυλία των Sublime το λαμβάνει στο έπακρο, αν εξαιρεθεί ίσως η πολύ συγκρατημένη σκηνική παρουσία και των τριών μελών της μπάντας.
Στο έπακρο λοιπόν πέτυχαν τον στόχο της αναπόλησης οι Sublime With Rome στην αθηναϊκή τους βραδιά, με τα “Smoke Two Joints” και “What I Got” να προκαλούν παραλήρημα στο κοινό, το οποίο χόρευε ασταμάτητα και επιδιδόταν κατά διαστήματα σε περιορισμένης έκτασης stage-diving. Το αληθές του αφιερωματικού χαρακτήρα της βραδιάς διαφάνηκε από τον σαφώς μικρότερο ενθουσιασμό που έλαβαν κομμάτια όπως το “Take It Or Leave It” του Rome Ramirez. Ο ενθουσιασμός δεν αργούσε όμως να επανέλθει κάθε φορά που την εμφάνισή του έκανε κάποιο από τα “Get Ready”, “Santeria” , “Bad Fish” ή “Wrong Way”.
Αν η συνολική παρουσία των Sublime With Rome επί σκηνής δεχόταν μερικές ενέσεις ενεργητικότητας, ίσως και να είχαν στρώσει ένα ακόμα μεγαλύτερο πάρτυ. Σε κάθε περίπτωση, ο περισσότερος κόσμος έδειχνε να διασκεδάζει τόσο πολύ, ώστε είτε πρόκειται για ευκαιριακό tribute, είτε όχι –κι ακόμα κι αν η σκηνική παρουσία δεν ανταποκρινόταν στα προσδοκώμενα– δεν είχε τελικά καμία απολύτως σημασία.
Βlock33, Θεσσαλονίκη, 15/6
του Στέργιου Κοράνα
Είχα αρκετές επιφυλάξεις για τη συγκεκριμένη συναυλία –κάτι η ξαφνική αλλαγή χώρου λόγω καιρού, κάτι οι έντονες καταστάσεις της 15ης Ιουνίου. Οι οποίες επιφυλάξεις τελικά επιβεβαιώθηκαν σε κάποιον βαθμό, ευτυχώς όμως όχι τόσο ώστε να μας χαλάσει η βραδιά. Για να δούμε και πιο αναλυτικά, λοιπόν…
Έφτασα στο Block33 λίγο μετά τις 10, εξ’ αιτίας προσωπικού μου προβλήματος, και πέτυχα τους 63High να παίζουν το τελευταίο τους κομμάτι. Φυσικά, έχω δει τη θεσσαλονικιώτικη ska/punk μπάντα αρκετές φορές και μου αρέσουν πολύ. Τώρα, όσον αφορά στο παίξιμό τους το βράδυ της Τετάρτης, κρίνοντας από τις επευφημίες τις οποίες εισέπραξαν από ένα κατάμεστο Block33 (πραγματικά, ήταν ήδη γεμάτο μέχρι εκεί που δεν πάει!), έπαιξαν μάλλον εξαιρετικά.
Περίπου 10 λεπτά πριν τις 11, οι Αμερικανοί πρωταγωνιστές της βραδιάς βρίσκονταν επί σκηνής. Οι Sublime ξεκίνησαν αρκετά δυναμικά και γενικότερα φάνηκε ότι είχαν δουλέψει πολύ το setlist τους. Σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας έκαναν τακτικές εναλλαγές από τα χαλαρότερα στα σκληρότερα κομμάτια κι έτσι δεν έκαναν κοιλιά σε κάποιο σημείο λόγω κούρασης. Κράτησαν δε μια καλούτσικη ισορροπία στα κομμάτια τους αν και τα πιο καινούργια δεν με ενθουσίασαν ιδιαίτερα –δεν είχα ακούσει άλλωστε το τελευταίο τους άλμπουμ. Επί σκηνής, πέρα από τα κλασικά σχόλια του τραγουδιστή προς το κοινό, δεν είδαμε και κάτι το τρομερό, ήταν πάντως ωραίοι και η μερίδα των fans ανάμεσα στον κόσμο εμφανώς τους ευχαριστήθηκε. Μου άρεσε μάλιστα που επιδοκίμαζαν και με το παραπάνω τις προσπάθειες του κινήματος των αγανακτισμένων στις πλατείες. Μετά από ένα σετ το οποίο κράτησε μιάμιση ώρα περίπου, οι Sublime με τον Rome Ramirez επανήλθαν για ένα δεκάλεπτο encore και μας καληνύχτισαν οριστικά.
Από την πλευρά του κοινού τώρα, είδα ανάμικτες αντιδράσεις. Οι μεν μπροστινοί το διασκέδαζαν με την ψυχή τους (οι fans που λέγαμε), αλλά αρκετοί από όσους βρίσκονταν πιο πίσω δεν έδειχναν και τόσο ενθουσιασμένοι. Το κυριότερο πάντως μελανό σημείο της βραδιάς ήταν το γεγονός ότι άλλαξε ο χώρος. Φυσικά δεν έφταιγε κανείς γι’ αυτό πέρα από τον άστατο καιρό, αλλά –όπως και να το κάνουμε– όταν πηγαίνεις από ανοιχτό σε κλειστό χώρο με τόσο πολύ κόσμο, οι συνθήκες αλλάζουν δραματικά. Τα κλιματιστικά του Block33 ναι μεν δούλευαν στο τέρμα, παρ’ όλα αυτά η ζέστη και η βαριά ατμόσφαιρα αποδείχθηκαν πολύ έντονες για να νικηθούν –και μετά την πρώτη ώρα η δυσφορία στα πρόσωπα του κόσμου δεν κρυβόταν. Θα μου πείτε, και τι άλλο θα μπορούσε να έχει γίνει;
Αν θα ξαναπήγαινα; Να σας πω την αλήθεια, μάλλον όχι… Πέρασα αρκετά καλά με τους Sublime With Rome, έλειπε όμως το στοιχείο του ενθουσιασμού που είχα για τους ορίτζιναλ Sublime.
