Θεσσαλονίκη και Αθήνα, έτσι για να τιμώνται οι αβοπολίτικες παραδόσεις, δεν τα βρίσκουν ως προς τη συναυλιακή αποτίμηση του φετινού περάσματος των U.N.K.L.E. από τη χώρα μας. Στην πρώτη περίπτωση, η Εύα Βολογιαννίδου, από ένα επαρκώς γεμάτο Principal, καταγράφει μία από τις πιο «γεμάτες» συναυλίες που δόθηκαν στην πόλη, ενώ στη δεύτερη ο Παναγιώτης Μένεγος –από ένα κατάμεστο Vox– μένει με ανάμεικτα συναισθήματα, επισημαίνοντας ότι όλα ξεκινάνε από τη βαλίτσα με την κονσόλα που απλώνεται μπροστά από τον Lavelle, με τους μουσικούς να έρχονται έτσι σε δεύτερη μοίρα...
Principal, Θεσσαλονίκη 08.04.2011
Κείμενο: Εύα Βολογιαννίδου
Η είδηση για την εμφάνιση των U.Ν.Κ.L.E. στη Θεσσαλονίκη έφτασε πολύ ευχάριστα στα αυτιά του –μονίμως διψασμένου– alternative κοινού της πόλης. Η ιδιόρρυθμη μπάντα, που ξέρει όσο λίγες να συνδυάζει την electronica με το rock και το trip hop με τη σκοτεινή πλευρά (αν υπάρχει) της brit pop, εμφανίστηκε στη σκηνή στις 22.30, με το Principal να μην έχει μεν γεμίσει ασφυκτικά, αλλά να διαθέτει αρκετό κόσμο ώστε να ζεσταθεί άμεσα η ατμόσφαιρα.
Η αντίστροφη μέτρηση στο video wall στέλνει την ανυπομονησία στο κόκκινο και στο μηδέν ακούγονται οι πρώτες νότες του “The Answer” –από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους Where Did The Night Fall. Πέντε άτομα στη σκηνή, ο Gavin Clark σε ρόλο τραγουδιστή, τέσσερις φωνές στα χορωδιακά μέρη και η συναυλία ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ενώ στην τεράστια βιντεοπροβολή περνούν συνεχόμενα ψυχεδελικά μοτίβα και fractals. Πολύ νωρίς, μόλις σαν δεύτερο κομμάτι, έρχεται το γνωστό τοις πάσι “Burn My Shadow”, με τη φωνή του Ian Astbury να ξεσηκώνει τα πλήθη και την επιβλητική του παρουσία μέσω video wall να σβήνει την απόσταση μεταξύ προηχογραφημένου και live. Εντωμεταξύ, η μπάντα στη σκηνή δίνει ρέστα με τον άψογο συγχρονισμό στα taped σημεία και όλοι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται ο ήχος να βγαίνει τόσο απόλυτα στρογγυλεμένος και συμπαγής.
Ακολουθεί το “Chemistry”, ικανοποιώντας τους ωριμότερους fans, οι οποίοι, αν κρίνω από τις ηλικίες των παρευρισκομένων στο Principal, ήταν αρκετοί. Οι κιθάρες αποδεικνύονται απογειωτικές και, μετά από ένα μικρό πέρασμα στο παρόν, αιωρείται η φωνή του δεύτερου καλεσμένου της βραδιάς πάνω από το ανυπέρβλητο “Reign” –είναι ο Ian Brown, από τη συνεργασία που είχε με τους U.Ν.Κ.L.E. στο Never Never Land. Αμέσως μετά τα έντονα φωτορυθμικά, η μορφή του Josh Homme στo πανί μας προετοιμάζει για το “Restless” και ο κόσμος χορεύει σε έναν από τους πιο ξεσηκωτικούς funk ρυθμούς που έχουν παίξει ποτέ ο Lavelle με τη μπάντα του. H τελευταία δέχεται τα vibes και αποδεικνύεται απολύτως ενεργητική, ο Lavelle χοροπηδάει σαν 16χρονος και στο τέλος, όταν κάποια στιγμή παύει η ασταμάτητη διαδοχή των κομματιών, μας ευχαριστεί από το μικρόφωνο και ομολογεί: «without you, we are nothing”. Ακολουθούν το “Ever Rest”, το “Keys To The Kingdom” και το “Blow”, συγχωνεύοντας όλα τα χρόνια της ουσιαστικής παρουσίας των U.Ν.Κ.L.E. , ενώ η βραδιά κλείνει με τη συνεργασία-έκπληξη με τον Nick Cave, στο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του “Money And Run” –από τo EP Only The Lonely.
Mε τη φιγούρα του Cave να σβήνει από το video wall και μετά από μία ώρα και κάτι αδιάκοπης performance, οι U.Ν.Κ.L.E. αποσύρονται –υπερβολικά νωρίς– για να επιστρέψουν λίγο μετά για encore. Kάπου εκεί παίζεται το “Eye For An Eye” και το “Lonely Soul” και χάνω πια το μέτρημα, αφημένη απόλυτα στο μουσικό παρόν μιας από τις πιο «γεμάτες» συναυλίες που παίχτηκαν φέτος στην πόλη μας.
Vox, Αθήνα 09.04.2011 (+Zebra Tracks)
Κείμενο: Παναγιώτης Μένεγος
Ποιο είναι το πιο σύντομο διαδικτυακό ανέκδοτο σχετικά με το Avopolis; Ότι συντάκτης του πρόλαβε το support συγκρότημα, αφού δεν του έτυχε κάτι φοβερό-τρομερό-αναπόδραστο στον δρόμο προς το venue! Ε, λοιπόν, το Σάββατο τα καταφέραμε, παρότι οι διοργανωτές ήταν κάτι παραπάνω από τυπικοί για τα καταραμένα ελληνικά δεδομένα στους χρόνους τους: 21.00 έδιναν ώρα έναρξης, στις 21.30 που μπήκα οι Zebra Tracks είχαν μόλις αρχίσει.
.JPG)
Οι Zebra Tracks, λοιπόν, έπαιξαν σχεδόν μία ώρα αποδεικνύοντας το πόσο καλό κάνει στις νέες μπάντες η συνεχής εξάσκηση και τα πολλά live. Ειδικά μάλιστα σε σχεδόν sold-out events, στα οποία οι απαιτήσεις, λόγω προσέλευσης, είναι και μεγαλύτερες. Γιατί τελευταία έχω ακούσει και το «σιγά μην παίξουμε εμείς/εγώ support», όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία κενής ματαιοδοξίας. Οι Zebra Tracks έχουν κατασταλάξει σε διακριτούς ρόλους για τα πέντε μέλη τους και έχουν δουλέψει ένα σετ το οποίο, πάνω απ’ όλα, είναι διασκεδαστικό –κάτι που τους κάνει να συνοδεύονται παντού από έναν μικρό αλλά «σκληρό» πυρήνα fans και τους βάζει στην κατηγορία «καλύτεροι στη σκηνή, παρά στο CD». Για πρωτοεμφανιζόμενα, καινούργια συγκροτήματα προσωπικά νομίζω ότι έτσι πρέπει να λειτουργεί αυτή η σχέση. Τα άλμπουμ γίνονται καλύτερα όσο ωριμάζεις και τα δύο καινούργια τραγούδια του γκρουπ, το “Bicycles” και το “Isabelle Creeps”, δείχνουν ξεκάθαρα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Τους απαλλάσσουν μάλιστα και λίγο από το «Bloc Party σύνδρομο» (που φέρνει όμως τα κορίτσια στις συναυλίες) και μάλλον ήταν και οι καλύτερες στιγμές του live τους (ειδικά το πρώτο, με τις αναφορές στις καλές μέρες των Archive). Θα τα ξαναπούμε μαζί τους και με τους εκρηκτικούς Monovine όταν θα ανοίγουν για τους No Age στις 28 του μηνός.
Πάμε στους U.N.K.L.E., οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή του Vox μισή ώρα μετά (σχεδόν 22.50). By the way, μια χαρά χώρος για συναυλίες αυτού του μεγέθους: καλή ακουστική, ωραία εικόνα με τους δύο εξώστες, μεγάλη σκηνή και τα συνηθισμένα βέβαια προβλήματα απουσίας αμφιθεατρικότητας που έχουν άπαντες οι live χώροι που έχουν σχεδιαστεί ως μπουζούκια. Το ερώτημα για το τρίτο αθηναϊκό live –σε λιγότερο από τρία χρόνια– του σχήματος του Lavelle ήταν το εξής απλούστατο: θα ήταν ανάλογο του Ejekt 2008, όταν μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα ενσαρκώνοντας απόλυτα τη «ροκ στροφή» του War Stories; Ή θα επαναλαμβανόταν η νερόβραστη κονσέρβα του περσινού καλοκαιριού, όταν ψάχναμε να βρούμε ποιος τραγουδάει;
Η απάντηση δεν είναι απόλυτη και γι’ αυτό φταίει ένα δομικό στοιχείο του U.N.K.L.E. live. Είτε δηλαδή ως ανταποκριτής είτε ως fan, εγώ δεν μπορώ να αποδεχτώ με τίποτα τη «ζωντανή» εκτέλεση π.χ. του “Reign”, όταν τα φωνητικά εκτελούνται από ένα καλοσχεδιασμένο ολόγραμμα του Ian Brown στη γιγαντοοθόνη. Όπου “Reign” και Brown βάλτε επίσης “Burn My Shadow” και Ian Astbury, “Restless” και Josh Homme, Nick Cave και (τι κομματάρα είναι αυτή;) “Money And Run”. Η ένσταση που διατυπώνω ομολογώ πάντως ότι ουδόλως πείραξε τους fans, που απόσβεσαν χοροπηδώντας κάθε ευρώ του (τσιμπημένου) εισιτηρίου και το διασκέδασαν για τα καλά. Αλλά, έλα που σε αυτές τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες ο Lavelle αποφάσισε ότι αποτάσσεται οριστικά το Mo Wax παρελθόν και αφιερώνεται στην εξέλιξη του (πετυχημένου) ηλεκτρονικού ροκ υβριδίου του! Επομένως, τα φωνητικά δεν είναι υποστηρικτικά, δεν είναι β’ ρόλος, δεν (μπορούν να) αντιμετωπίζονται με μια sampling λογική –όπως π.χ. στα live των Chemical Brothers, όπου σημασία έχει το αδιάκοπο σφυροκόπημα του ρυθμού. Είναι το κεντρικό στοιχείο αυτού που βλέπεις. Άρα δεν μπορούν να μην αποδίδονται ζωντανά και να "γλιτώνονται" με οπτικοακουστικά ευρήματα...
Δεν λέω ότι ο Lavelle (ο οποίος δεν έβγαλε λεπτό τα γυαλιά ηλίου) μας κοροϊδεύει, αλλά ότι αυτό που έχει σκεφτεί –αδυνατώντας φυσικά να κουβαλά όλους τους βοκαλίστες μαζί του– είναι περισσότερο ένα προηχογραφημένο live (μερικές στιγμές στα όρια του DJ σετ), που υποστηρίζεται σε δεύτερο πλάνο από κιθάρα-μπάσο και απογειώνεται με τα live drums. Κοινώς, όλα ξεκινάνε από τη βαλίτσα με την κονσόλα που απλώνεται μπροστά του και οι τρεις μουσικοί έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Συζητώντας πάντως στα πηγαδάκια μετά τη λήξη της συναυλίας, η προηγούμενη πρόταση δεν είχε πειράξει κανέναν –νομίζω ότι οι περισσότεροι πια έχουμε εξοικειωθεί με τον ορισμό ενός ηλεκτρονικού live. Το ζήτημα των φωνητικών στο 1/3 του σετ, όμως, το έθιξαν όλοι όσοι αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό το τρικ των U.N.K.L.E. και τελικά δεν ίδρωσαν –ξενερωμένοι όντες– το τι-σερτ τους.
Έδιναν δε, όπως κι εγώ, τον πόντο των καλύτερων στιγμών στις φορές που είτε ο ίδιος ο Lavelle, είτε κυρίως ο Gavin Clark (ήταν αλήθεια αυτός; κι αν ναι, πότε πρόλαβε να στρώσει αυτή την περμανάντ την οποία θα ζήλευε ακόμα κι ο Βασίλης Χατζηπαναγής;), ακόμα και ο μπασίστας έλεγαν τα λογάκια που όφειλαν στο μικρόφωνο. Τότε δεν σε απασχολούσαν ούτε τα προβλήματα χρονισμού ανάμεσα στα κουμπιά του Lavelle και της οθόνης. Τότε συγχωρούσες ότι κάποια tracks του σετ ο Clark φυσιολογικά δεν "τα είχε" (γιατί τα γνώρισες με άλλες φωνές). Και τότε ήταν που απολάμβανες το υπέροχο “Keys To The Kingdom” ή το αξεπέραστο “Lonely Soul”. Τότε θυμόσουν ότι βλέπεις live και όχι καραόκε…
Setlist (κρατημένο εμπειρικά άρα με μικρή επιφύλαξη!)
Intro
The Answer
Burn My Shadow
Chemistry
Natural Selection
Reign
Restless
Only The Lonely
Ever Rest
Keys To The Kingdom
Glow
Ablivion
Money And Run
Eye For An Eye
Encore
Heaven
Lonely Soul
In A State
