Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
Συνήθως όταν πηγαίνω να δω… «παππούδες» (με το συμπάθιο, ε;), διατηρώ πολλές επιφυλάξεις. Γιατί έχουμε δει τόσες αρπαχτές από δεινοσαύρους οι οποίοι ξαφνικά θυμήθηκαν να κάνουν τουρνέ (μάλλον για το εφάπαξ), που καταλήγω να αντιμετωπίζω με δυσπιστία τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς οι Sonics αποτέλεσαν εξαίρεση και στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στο ύψος τους.
Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να έχω μια χρονομηχανή (ή, ακόμα καλύτερα, ένα Tardis) και να πήγαινα να παρακολουθήσω τους Sonics στα φόρτε τους. Αλλά μιας και δεν έχουμε (ακόμα) τα μέσα, μας αρκεί για την ώρα και η εμφάνιση στο Principal. Στο οποίο φτάσαμε κατά τις 21.30, λίγο αφότου είχαν βγει επί σκηνής οι Basements, τους οποίους είχα ξαναδεί ως support στη συναυλία των Fuzztones (μα τι παράξενο, ε;). Για μια ακόμα φορά, μας έδειξαν ότι είναι μια πολύ αξιόλογη μπάντα, καλά θα έκαναν όμως να μην είναι τόσο κλασικοί «γκαραζιέρηδες», ας δώσουν και κάτι πιο καινούργιο στον ήχο τους. Από άποψη εμφάνισης πάντως, άψογοι. Μας κράτησαν συντροφιά ένα ημίωρο για να παραχωρήσουν κατόπιν τη σκηνή στους θρύλους Sonics, που εμφανίστηκαν κάπου στις 22.20.
Προφανώς χωρίς τη φρεσκάδα της νιότης, παρ’ όλα αυτά οι Sonics αποδείχθηκαν ροκάδες μέχρι το κόκαλο! Και χωρίς πολλά-πολλά, μας έριξαν κατευθείαν στο ψητό: όταν ακούς μόλις δεύτερο κομμάτι το “Have Love, Will travel” και τρίτο το “Cinderella”, μπορείς να φανταστείς τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μας συνέχισαν λοιπόν στον ίδιο ρυθμό με “Boss Hoss”, “Psycho”, “He’s Waitin’” και άλλες πολλές γκαραζιές. Μετά από ένα βασικό playlist μίας ώρας, μλας άφησαν για… μισό λεπτό και βγήκαν για το πρώτο encore –στο οποίο μας έπαιξαν τα “Strychnine” και “The Witch”. Έπειτα ακολούθησε δεύτερο encore, στο οποίο όμως δεν θυμάμαι τι έπαιξαν, μιας και εκείνη την ώρα βρήκε να δράσει ένα κάκιστο πιτόγυρο, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν μ’ άφησε να χαρώ και τη συναυλία όπως θα ήθελα… (σημ. αρχισυντάκτη: μήπως αυτό ήταν «too much information», όπως λένε και στην πατρίδα των Sonics;)
Από άποψη εμφάνισης, οι Sonics στάθηκαν πολύ καλά στο Principal. Αν θέσουμε μάλιστα στα υπόψη και τον παράγοντα ηλικία, θα τους έλεγα άψογους. Φυσικά, από την άλλη, σε μια garage συναυλία δεν περιμένει κανείς και τους υπερβολικούς αυτοσχεδιασμούς, φτάνει να παιχτούν σωστά τα κομμάτια, με την απαραίτητη ενέργεια. Σ’ αυτόν λοιπόν τον τομέα, οι Αμερικανοί δεν χάσανε νότα! Από τη στιγμή δε που κρατιόντουσαν αρκετά καλά και από άποψη φωνής, δεν χρειαζόμασταν τίποτα περισσότερο. Επίσης, πολύ καλή υπήρξε και η επικοινωνία τους με το κοινό: απλοί και θερμοί με τον κόσμο –και πάντοτε γελαστοί.
Από την προσέλευση του κοινού, πάντως, μάλλον απογοητευμένος δηλώνω. Ίσα που γέμισε μισό Principal... Βέβαια, είναι γεγονός ότι τα πρώτα κρύα κλείνουν τους Θεσσαλονικείς μέσα, μέχρι να συνηθίσουν. Όμως και πάλι, μιλάμε για τους Sonics, τους οποίους δεν θα ξαναδούμε εύκολα στα δικά μας μέρη. Αυτό που με χαροποίησε ωστόσο ήταν ότι, όσοι βρέθηκαν εκεί, βρίσκονταν ψυχή τε και σώματι. Στις πρώτες ειδικά σειρές γινόταν ο κακός χαμός, αν και γενικά όλοι το είχαν ρίξει λίγο-πολύ στον χορό. Στην τελική, έτσι απολαμβάνω προσωπικά τις συναυλίες. Να έχει κόσμο μεν, αλλά να λείπουν οι περιττοί, ώστε να έχουμε χώρο να κάνουμε τα… δικά μας!
