Φωτογραφίες: PhoenixAnima
Με μικρές καθυστερήσεις στην είσοδο και λίγο πριν ο ιδρώτας από το λιοπύρι αρχίζει να κατεβαίνει στα φρύδια, καταφέραμε να μπούμε στο Καραϊσκάκη στις 7+22, μιας και τα soundchecks έτρεχαν μέχρι και εκείνη την ώρα και μπορούσαμε έτσι να ακούσουμε θολές κιθάρες και synths να παιανίζουν έσωθεν. Και η αλήθεια είναι ότι για το πρώτο 40λεπτο και μέχρι και που οι Livan ανέβηκαν στη σκηνή στον ρόλο τους ως support act ήμασταν λίγο επιφυλακτικοί σχετικά με τον τελικό αριθμό των θεατών του Αερόσφυρου.
Όσο για τους Livan, έστω και αν δεν καταλαβαίνω την επιλογή τους ως support των Aerosmith, οφείλω να αναμεταδώσω ότι ήταν καλοπροβαρισμένοι, με όρεξη, με παλιομοδίτικες dark/hard καταβολές και επιρροές, και με ωραιοπαθή τραγουδιστή (είναι και ο μοναδικός Έλλην της μπάντας, όπως μας εξομολογήθηκε). Αχρείαστη η διασκευή στο “I Wanna Be Your Dog”, καλή πάντως η γενική υποδοχή από τον κόσμο, και συμπαθής στο παίξιμο ο κιθαρίστας τους, διακρινόμενος ακόμα και στις χωρίς ρίσκο ενορχηστρώσεις του γκρουπ.
Στις 8+46 είχαν τελειώσει οι Livan, συμπληρώνοντας 29 λεπτά επί σκηνής, οπότε άρχισε η ανακατασκευή της σκηνής για τα μεγάλα αστέρια της βραδιάς. Τάπητας με το σήμα της μπάντας επί σκηνής, τελικές δοκιμές του φωτιστικού οπλισμού, ολοκληρωτικό άνοιγμα του PA (στο support act λειτουργούσε μόνο μέρος του, ήταν εμφανές ακόμα και στον πλέον αδαή), πεταλιέρες τοποθετήθηκαν και οι ετοιμασίες, μαζί με την αναμονή, πήγαν παρέα μαζί με τον κόσμο, ο οποίος άρχιζε πια να πυκνώνει τα κενά σε αρένα και εξέδρες, γεμίζοντας πολύ ικανοποιητικά τον χώρο του Καραϊσκάκη. Ήταν στις 9+37 όταν κατέβηκε το πανί με το Aerosmith έμβλημα (εν είδη αυλαίας) στο έμπροσθεν της σκηνής. Οπότε άρχισε και το παραλήρημα του πλήθους, ενώ στα ηχεία παιάνιζε ως άτυπο intro το “Everybody Has To Get Stoned” (δόξα τω θεώ, διότι μόνο Thin Lizzy και AC/DC υπήρξαν οι καλές επιλογές του DJ της βραδιάς/απογεύματος –ήμαρτον πια με την κατάχρηση του “Killing In The Name Of”…) –δικαίως..., για τους Aerosmith ομιλούμε άλλωστε, από τις πιο σημαίνουσες μηχανές του διασκεδαστικού (hard) rock ‘n’ roll.
Ακούμε λοιπόν τις τροχαλίες του ανελκυστήρα να λειτουργούν από μέσα. Στοπ σκοτάδι κατόπιν, οι ιαχές του κόσμου γίνονται δυνατότερες, φεύγει το πανί, και να ’σου οι Αerosmith να εξυμνούν τα πλην και τα συν της Σεξουαλικής Συνέρευσης Μέσα Στο Ασανσέρ (αποτελεί, παρεμπιπτόντως, ζήτημα προς μελέτη...). Και ξεκίνησε το πανηγύρι, πάντα με τις επιφυλάξεις μας για τη φωνή του Steve Tyler μιας και στο τελείωμα του ρεφρέν κάθε φορά αρνιόταν την κορώνα. Αλλά το κόλπο βρισκόταν αλλού: μετά τα 3-4 πρώτα τραγούδια η μπάντα άρχισε να ρολάρει πέρα από το επαγγελματικό επίπεδο και η φωνή του αρειμάνιου περφόρμερ ξεκίνησε να ζεσταίνεται και να αποδίδει θαυμαστά (μας το απέδειξε κοντά δύο ώρες αργότερα και με τα φαλτσέτο του στο “Dream On”). Πέρα από την παραδοχή ότι οι άνθρωποι αυτοί παραδίδουν ένα απολαυστικό δίωρο γεμάτο hits (δεν ακούσαμε βέβαια το “Dude (Looks Like A Lady)” που αποτελεί προσωπική εμμονή, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα...) τι άλλο θέλετε να καταθέσω; Τι να μαρτυρήσω, ας πούμε, για την ομολογουμένως μεγάλη μαεστρία του Joe Perry στο καλοψημένο guitar-κοκορέτσι; Πέρα από το αναμενόμενο drum solo (το οποίο, άγνωστο ακόμα γιατί, ο κόσμος συνεχίζει να το επευφημεί ως θεσμό), ποια άλλη κραυγαλέα μουσειακή ταμπέλα του arena rock να καταδείξω, όταν –και το προσμετρώ στα συν– οι Aerosmith δεν μπλέχτηκαν καθόλου με συμπεριφορικές του στιλ «τραγουδήστε μαζί μας» και «χαρωπά τα 9.500 χέρια τα κουνώ»); Πέρα επίσης από το ότι προσφέρονται για ακατάπαυστες ερωτοτροπήσεις ακόμα και την ώρα του live (λογικό είναι άλλωστε, τις περισσότερες φορές γι’ αυτό γράφουν!), ποιο άλλο καπέλο να τους βγάλω;
Το γεγονός δε ότι είδα ανθρώπους (γνωστούς) τους οποίους δεν φανταζόμουν ποτέ να απολαμβάνουν τους συγκεκριμένους Αμερικανούς κρεμασμένοι στις μπαριέρες έμπροσθεν της σκηνής κάπως πρέπει να ληφθεί: μετατρέπει τους Aerosmith σε ένα διαχρονικό jukebox που έχει για όλους και για όλα τα γούστα. Για του λόγου το αληθές, μέχρι και τον συνάδελφο Μάνο Μπούρα διέκρινα να γεμίζει με το πάθος του τις οθόνες δεξιά και αριστερά του ακόλαστου βωμού του hard rock που είχε στήσει ο Tyler –υπήρχε και άλλη μία οθόνη πίσω και άνωθεν της μπάντας, η οποία ενίοτε ξεχώριζε τη ρότα της από τις δυο προαναφερθείσες, συμπληρώνοντας εικαστικά τα επί σκηνής δρώμενα.
Όμως, πέρα της τυπολατρείας και της τυπολαγνείας ενός hard rock σόου, θα πρέπει να ανιχνεύσουμε και τα όποια σημεία τήξης της μπάντας. Ναι, είμαστε σίγουροι (το διαπιστώσαμε άλλωστε με μια μικρή περιήγηση στο ίντερνετ) ότι σε κάθε χώρα ο Tyler αρπάει τη σημαία της και τη στροφογυρνά, κερδίζοντας έτσι αφελείς και σηματορούς γραφικότητας στις τάξεις των θεατών. Όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αγνοήσουμε ότι υπήρχαν σημεία (“Sweet Emotion”, “Baby Please Don't Go”) όπου ακούσαμε πέρα των hits (έτσι κι αλλιώς τα εκτιμούμε τα περισσότερα), παρότι σε αυτά, ευπρόβλεπτα, εστίασε η πλειονότητα του κοινού (“Cryin’”, “I Don’t Wanna Miss A Thing”, “Crazy”, “Pink” με τη σκηνή να αποκτά ένα αναλόγως ροζουλί χρώμα, “Living On The Edge”). Freak out κιθάρες, φυσαρμόνικες, στακάτα ντραμς (το μοναδικό όργανο με ένα μάλλον υπέρμετρα εμπορικό ηχοτρόπιο), τζαμάρισμα –έστω και προσχεδιασμένο ως προς ποιο σημείο– και πάνω απ’ όλα κέφι. Κέφι που θα πρέπει επίσης να δεχθούμε ότι η μπάντα επέδειξε σε όλη τη διάρκεια του σετ –ακόμα και το αναμενόμενο της τριάδας του encore (“Dream On”, “Walk This Way”, “Toys In The Attic”) δεν μπόρεσε να χαλάσει αυτή την εντύπωση.
Ο ήχος δυνατός και όμορφος σε σημεία, τα φώτα πολύ καλά (κλασικής αμερικάνικης σχολής), και ο Steven Tyler αειθαλής, με τα μποτοξάκια και τις πλαστικές, με κορμί αλφάδι, με κινησιολογία πάντα καλή και αβανταδόρικη (χωρίς τα σπαγγάτο όμως, τα οποία του έχουν στοιχίσει κομματιασμένα γόνατα και έναν εθισμό σε παυσίπονα που μόλις ξεπέρασε), αγκαλιές και αβροφροσύνες με τον «έχω και μία πύρκαυλη γκρίζα τούφα» Perry –και ας θυμόμαστε εμείς ότι στις αρχές του χρόνου οι Aerosmith έψαχναν για άλλο τραγουδιστή– γιορτάσαμε και τα γενέθλια της κόρης του μπασίστα Tom Hamilton μαζί με τη μπάντα, αλλά όλα αυτά βρίσκονται εντός του entertaining rock κόλπου, οπότε απλά το διασκεδάσαμε. Μια πολύ καλή hard rock βραδιά.
