Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Φαινομενικά η Πέμπτη δεν είναι και η πιο δημοφιλής ημέρα διεξαγωγής συναυλιών στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως τη συγκεκριμένη Πέμπτη, 19 Μαρτίου, στην Αθήνα παίζανε όχι μια, αλλά δυο πολύ αξιόλογες μπάντες, οι Subways και οι Onyx. Και μπορεί τα δυο συγκροτήματα ελάχιστα να μοιράζονται μεταξύ τους αλλά για τους λίγους από μας που θέλανε να δούνε και τους δυο η απόφαση ήταν αρκετά δύσκολη. Προσωπικά αποφάσισα να παρευρεθώ στους Subways, χαρούμενος από την μια για τ’ ότι θα έβλεπα μια από τις πιο συζητημένες σύγχρονες βρετανικές μπάντες, αλλά και προβληματισμένος από την άλλη που θα έχανα ένα συγκρότημα με τα τραγούδια του οποίου μεγάλωσα.
Στο Κύτταρο τα πράγματα ξεκίνησαν από νωρίς καθώς η εν λόγω βραδιά περιελάμβανε δυο εγχώρια support σχήματα. Το πρώτο, τους Νέκυια, δυστυχώς δεν το πρόλαβα καθώς τη στιγμή που κατέφθανα στον χώρο μόλις τελειώνανε την εμφάνισή τους. Αμέσως μετά τη θέση τους πήρε το δεύτερο σχήμα, οι Θεσσαλονικείς Coreys, και από το πρώτο τραγούδι μπορούσες να καταλάβεις τι περίπου θα παρακολουθούσες κατά την διάρκεια της υπόλοιπης εμφάνισής τους. Ένα tribute δηλαδή στη μεγάλη τους προφανώς αγάπη, που είναι άλλη από το αμερικάνικο punk της σχολής των NOFX, των Green Day, των New Found Glory και πάει λέγοντας. Καλά κάνουν και το προσπαθούν τα παιδιά, αλλά εκτός από τη νεανική ενέργεια χρειάζεται νομίζω να έχεις και τραγούδια για να υποστηρίξεις την όλη εμφάνιση. Διότι όταν τα πιο σφιχτοδεμένα τραγούδια που ακούγονται κατά τη διάρκεια της εμφάνισής σου είναι δυο διασκευές σε κομμάτια των Green Day, τότε εύκολα συμπεραίνεις πως χρειάζεται ακόμα δουλειά για το σχήμα εάν θέλει κάποια μέρα να γράφει τραγούδια σαν κι αυτά της παρέας του Billy Joe Armstrong. Λόγω ηλικίας έχουν βέβαια όλο τον χρόνο μπροστά τους ώστε να δουλέψουν προς αυτό τον στόχο.
Γύρω στις 23:30 όμως τα ψέματα είχαν τελειώσει. Τα φώτα χαμηλώνουν και ξαφνικά τα μέλη των Subways εμφανίζονται ένα-ένα επάνω στη σκηνή. Εντύπωση προκαλεί, εκ πρώτης όψεως, ο drummer της μπάντας, καθώς φοράει στο πρόσωπό του έναν σκούφο full face, τον οποίο και θα διατηρήσει καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, παρά τη ζέστη που επικρατούσε μέσα στο Κύτταρο. Αφού κατόπιν ο frontman του συγκροτήματος, ο Billy Lunn, έκανε τις απαραίτητες συστάσεις το set ξεκινάει με το “Kalifornia” από το περσινό άλμπουμ τους All Or Nothing και παρόλο που ο κόσμος ανταποκρίνεται πολύ θερμά τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για το πανδαιμόνιο και το ακατάπαυστα mosh pits που θα επικρατούσαν όσο τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο: “Obsession”, “Young For Eternity”, “Oh Yeah” (όπου το κοινό πραγματικά παραληρούσε), “Alright”, “Girls And Boys”, “I Want To Hear What You Got To Say”, “Mary”, “With You”, “No Goodbyes”, “Shake! Shake!”, “I Won't Let You Down”. Πραγματικά δεν μπορείς να μιλάς για highlights στην συγκεκριμένη συναυλία καθώς ο Billy και η Charlotte όχι μόνο τα έδιναν όλα επάνω στη σκηνή, αλλά φρόντιζαν να βάζουν και το κοινό στο κόλπο: πότε βαθμολογώντας τις επιδόσεις μας σε... τρέλα – προκαλώντας μας να αγγίξουμε το τέλειο στο επόμενο κομμάτι – πότε ουρλιάζοντας και ξεσηκώνοντάς μας, κάνοντας τους πάντες να χειροκροτούν και να τους αποθεώνουν μετά από το τέλος κάθε κομματιού, και πότε επαινώντας μας για το πόσο...σέξι χώρα είμαστε! 
Για το τέλος μας είχαν φυλάξει το “Strawberry Blonde”, το οποίο ο Billy, όπως διαπιστώσαμε, έχει «χτυπήσει» και σε τατουάζ στην κοιλιά του, χαμηλώνοντας λίγο τους ρυθμούς και δείχνοντάς μας πως εκτός από το να ροκάρουν ακατάπαυστα ξέρουν να ερμηνεύουν και τα χαμηλότονα κομμάτια εξίσου καλά. Όσο για το φινάλε της βραδιάς; Πάνω-κάτω όλοι ξέραμε τι μας περίμενε. “Rock & Roll Queen” λοιπόν για το τέλος και όλο το μαγαζί να πηγαίνει πάνω-κάτω, με το mosh pit να κρατάει καλά. Αυτό όμως που δεν περίμενε κανείς είναι τον Billy να κάνει stage dive και το κοινό να τον κάνει βόλτα γύρω-γύρω, προτού ο ίδιος δει τον...εξώστη του Κυττάρου και μας ζητήσει να τον σηκώσουμε ώστε να τον φτάσει! Αφού λοιπόν σκαρφαλώνει, ακολουθούν λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας σε όλους προτού ο Billy...πηδήξει (!) από εκεί πίσω προς το κοινό, το οποίο και τον μετέφερε στην σκηνή ξανά ώστε να τελειώσει το live. Μέσα σε ένα κλίμα αποθέωσης, οι Subways μας υποσχέθηκαν πως θα μας ξαναεπισκεφθούν καθώς αναχωρούσαν για τα παρασκήνια, εμφανώς ενθουσιασμένοι και οι ίδιοι από τις αντιδράσεις και την ενέργεια του ελληνικού κοινού.
Το live των Subways όλοι λέγανε πως θα ήταν από τα πιο ενεργητικά της φετινής χρονιάς στη χώρα μας. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό το ακατάπαυστο rock ‘n' roll party που έστησε ο Billy Lunn, η Charlotte Cooper και ο Josh Morgan επί μιάμιση ώρα, θυμίζοντάς μας ταυτόχρονα τι εστί νεανική μπάντα η οποία έρχεται την κατάλληλη στιγμή της καριέρας της για ζωντανή εμφάνιση. Φεύγοντας λοιπόν από το Κύτταρο, χτυπημένοι, εξαντλημένοι αλλά και απόλυτα ικανοποιημένοι από ό,τι παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ώρες, μου ήρθε στο μυαλό το δίλημμα που είχα πριν τη συναυλία – Onyx δηλαδή ή Subways. Και παρ' όλο που, όπως πληροφορήθηκα, και η εμφάνιση των Onyx ήταν πολύ καλή, δεν μπορούσα παρά να αποφανθώ ότι τελικά η απόφαση μου βγήκε σωστή, καθώς το live των Subways θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό...
