Φωτογραφίες: Dita
Η χθεσινή μέρα ξεκίνησε με σύννεφα πάνω από τον αθηναϊκό ουρανό, και δυσοίωνες προβλέψεις ότι η πιο πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Όταν όμως έχεις να κάνεις με «θεές», τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά – μπαίνεις στον πειρασμό να σκεφτείς πως η Madge ίσως και να κατάφερε να αλλάξει ακόμα και τις καιρικές συνθήκες. Οι μπόρες των τελευταίων ημερών αποφάσισαν πάντως να κοπάσουν, προς μεγάλη ικανοποίηση των χιλιάδων θεατών. Και τι δεν τράβηξε ο λαός για αυτό το θέαμα... Ταλαιπωρία με καύσωνα για το μαγικό χαρτάκι, στρίμωγμα στον ΗΣΑΠ για να φτάσει στο Ο.Α.Κ.Α., συν την τεράστια ταλαιπωρία που (όλοι ήξεραν) πως θα υποστούν στην επιστροφή. Αλλά μπροστά σε ένα χαμόγελο του κοριτσιού από το Michigan, όλα έμοιαζαν πολύ μικρά.
Η Robyn ήταν αυτή που, δυστυχώς ή ευτυχώς, άνοιξε τη συναυλία, υπέφερε ελάχιστες σταγόνες βροχής και μια γενική παγωμάρα του κοινού, το οποίο προφανώς δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Ανταποκρίθηκε, όμως, επάξια σε αυτή την ευχή-κατάρα, να ανοίγεις συναυλίες του μεγαλύτερου pop ειδώλου της εποχής μας. Όταν αποχώρησε, λίγα μόνο λεπτά είχαν απομείνει μέχρι τη στιγμή που όλοι περίμεναν. Και ξαφνικά, γύρω στις 9:15, τα φώτα έσβησαν, τα videowall άρχισαν να δείχνουν ψυχεδελικά ρολόγια και ένας μικρός σεισμός σημειώθηκε στις κερκίδες. Η Madonna ήταν επιτέλους στη σκηνή του Ο.Α.Κ.Α., έτοιμη να μας δείξει ότι καμία και κανένας δεν τα βάζει μαζί της, και ότι θα κάθεται για πολύ καιρό ακόμα στον θρόνο της – σαν αυτόν στον οποίο καθόταν όταν βγήκε στη σκηνή. Με τους ήχους του “Candy Shop”, λοιπόν, ξεκίνησε το παραλήρημα, με τη Madonna να λικνίζεται ανάμεσα στους χορευτές της – οι οποίοι ίσως να φοράγανε πάνες όταν αυτή τραγούδαγε το “Like A Virgin” – αλλά και να ακούγεται και να δείχνει ότι ο χρόνος δεν την αγγίζει. Ο Kanye West και ο Pharrel τη συνοδεύουν μέσω videowall στο “Beat Goes On”, ενώ η Britney Spears, εγκλωβισμένη σε ασανσέρ, ψιθυρίζει μαζί της το “Human Nature”. Πώς γίνεται, αλήθεια, η Britney να δείχνει γερασμένη μπροστά σε μια 50άρα;
Το show είχε χωριστεί σε 4 ενότητες, που διαδέχονταν η μία την άλλη με ολιγολεπτα video. Η Madonna στο ring, τραγουδώντας “Die Another Day”, για να έρθει μετά το απλά απίστευτα στημένο και σκηνοθετημένο “Into The Groove”. Γρατζουνάει μια ηλεκτρική κιθάρα και μας ταξιδεύει στο πολύ παλιό “Borderline” σε μια νέα εκδοχή του, θυμίζοντας οργισμένη rock σταρ. Και το κάνει και καλά! Σπρώχνει και ξεγυμνώνει 4 σωσίες της, από παλιές της εποχές, τραγουδώντας “She’s Not Me”. Μπερδεύεται με Τσιγγάνους, χορεύτριες και latin στοιχεία στο “La Isla Bonita”. Κάνει τη καλύτερη διαφήμιση στον Barack Obama, προβάλλοντας το πρόσωπό του μαζί με τους good guys αυτού του κόσμου. Στο “4 Minutes” τη συνοδεύουν 4 Justin Timberlake (μέσω videowall φυσικά), ενώ στο remix του “Like A Prayer” γίνεται ο απόλυτος χαμός. Με το “Give It 2 me”, η Θεά αποχωρεί και στις γιγαντοοθόνες αναβοσβήνει το “Game Over”.
Η εμφάνιση της Madonna στην Αθήνα έχει πλέον περάσει στην ιστορία. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτή τη συναυλία, αλλά είναι αδύνατον να περιγράψεις ένα υπερθέαμα δύο ωρών. Highlights δεν υπήρχαν, γιατί όλο το show ήταν ένα highlight από μόνο του. Θα μπορούσε να επικεντρωθεί στο παρελθόν, να πει όλα αυτά τα κομμάτια που άφησε πίσω. Αλλά το παρελθόν έχει περάσει και η Madonna ξέρει ότι κάθε φορά πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά αν θέλει να παραμείνει στο θρόνο της. Και αυτό έκανε. Μπορεί η “Sticky & Sweet Tour” να είναι κατώτερη του “Confessions Tour”, ή του “Blonde Ambition” της δεκαετίας του 1990, αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ήταν ένα show άψογο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, γλυκό σαν ζαχαρωτό, ελαφρύ, αφελές και εφηβικό και ταυτόχρονα ζόρικο, σκληρό αυθάδες. Ό,τι ακριβώς είναι και αυτή η σταρ, που επί είκοσι χρόνια γυρνάει όλη τη μουσική βιομηχανία προς το μέρος της, μόνο για να τη φτύσει στα μούτρα και να συνεχίσει να κάνει τα κουμάντα της. And this beat goes on and on and on….
Γιατί δεν πέρασα και τόσο καλά στη Madonna
Του Χάρη Συμβουλίδη
Υπάρχουν δύο τρόποι για να δεις το live της Madonna στο Ολυμπιακό Στάδιο – και είναι και οι δύο σωστοί, ανεξάρτητα από την όχθη όπου διαλέγει κανείς να σταθεί. Απλά και μόνο το ότι ήρθε, επιτέλους, στην Ελλάδα (μεγάλη επιτυχία για τη DiDi Music, για την οποία αξίζει ένα μπράβο) και την είδαμε με τα μάτια μας – είτε από κοντά, είτε ως κουκκίδα στη σκηνή, είτε απλά στα video wall – ήταν υπεραρκετό για τους δηλωμένους φανατικούς, όπως και για ένα πλήθος κόσμου με επιφανειακή σχέση με τα μουσικά δρώμενα, το οποίο ήθελε απλά να είναι παρόν στη συναυλία της χρονιάς. Για όσους, όμως, έχουν παρακολουθήσει στενά την πορεία της Madonna και έχουν εντρυφήσει και σε άλλα της show, η τελική εντύπωση δεν είναι και τόσο λαμπρή.
Αρχίζοντας από τη Robyn, ήταν μια κακή επιλογή για support μιας τόσο μεγάλης σταρ: παρά τη συμπαθητική της παρουσία, δεν είχε ούτε τα τραγούδια, ούτε τις δυνάμεις για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα, αναγκάζοντάς μας σε ένα πληκτικό «περίμενε». Η Madonna έκανε ένα εντυπωσιακό hi-tech μπάσιμο αντάξιο της φήμης και του status της, και το υπόλοιπο show της κύλησε σε αυτό το επίπεδο για ένα δίωρο, με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Κοστούμια, φώτα, λέιζερ, χορευτές, περίτεχνες χορογραφίες και βιντεάκια, όλα αποτέλεσαν ένα φαντασμαγορικό σύνολο, το οποίο κορυφωνόταν στη Madonna. Ακούραστη, αεικίνητη, και επαγγελματίας σε κάθε της λεπτομέρεια, η τελευταία όντως έλαμψε στη σκηνή του Ο.Α.Κ.Α. ως η απόλυτη show woman της εποχής μας, ενώ δεν παρέλειψε να μας δείξει και το γνωστό βιντεάκι με το οποίο μας καλεί σε λιγότερο άσκοπο καταναλωτισμό, σε περισσότερο ενδιαφέρον για τον ανθρώπινο περίγυρο και το φυσικό περιβάλλον, καθώς, βέβαια, και σε υποστήριξη του Barack Obama – ο Πάνος Γκένας με έχει απολύτως καλύψει με το πρόσφατο άρθρο του Political Connect, οπότε δεν θα επεκταθώ περισσότερο επί τούτου.
Η Madonna, όμως, του Ο.Α.Κ.Α. έδειξε μονάχα μία από τις πτυχές που την έχουν καταστήσει τόσο αγαπητή σε πλήθος κόσμου – και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό. Η (αναπόφευκτη) επιλογή εστίασης του προγράμματος σε έναν δίσκο με κάμποσες αδυναμίες, όπως το Hard Candy, είχε επιπτώσεις για τη συνοχή του, αφού ακούστηκαν κάμποσα μέτρια και αδιάφορα τραγούδια, σε βάρος πολλών ουσιαστικών στιγμών της καριέρας της (δεν ακούστηκε π.χ. ούτε το “Sorry”, ούτε το “Frozen”, ούτε κάποια από τις καλές της μπαλάντες). Αλλά και σε παλιότερο υλικό η Madonna δεν στάθηκε πάντα ικανοποιητικά: ήταν εξαιρετική, ας πούμε, στην εκσυγχρονισμένη εκδοχή του “Like A Prayer”, του “Vogue” (που αναμείχθηκε έξυπνα με το “4 Minutes”) ή του “Borderline”, μετέτρεψε όμως, αναίτια, το “La Isla Bonita” σε ένα χαζό ethnic καρναβάλι (άλλο να το κάνεις μία φορά με τους Gogol Bordello και άλλο να το κάνεις συνταγή), ενώ η επιλογή της για μια πιο...hard rock παρουσίαση του “Hung Up” ακύρωσε τη disco-pop δυναμική του για χάρη μιας εικόνας που δεν ταιριάζει στη Madonna.
Όταν τελείωσε η υπερπαραγωγή και κόπασε ο ενθουσιασμός για το φανταστικό υπερθέαμα, χάρηκα για το ότι αξιώθηκα να δω τη Madonna, αλλά βρήκα ότι μου έλειψε η συνολικότερη εικόνα της, εκείνη δηλαδή η οποία συνδυάζει την εκπληκτική show woman με την ουσιαστική pop καλλιτεχνίδα-βασίλισσα ενός υγιούς mainstream, όπως π.χ. αποτυπώθηκε στην Confessions Tour. Στην παράσταση του Ο.Α.Κ.Α. υπήρχε, δυστυχώς, χώρος μόνο για την πρώτη.
