Schoolwave Sundays 11: English Handmade Must, West Loop, Carbonated Lemonade, Musica Ficta + guest Παναγιώτης Τσακαλάκος

Αφού χάσαμε μπόλικα Schoolwave Sundays στο ενδιάμεσο λόγω αδυναμίας κάλυψής τους, ξαναβρεθήκαμε στο Κύτταρο την Κυριακή αυτή, μαζί με 120 περίπου άτομα τα οποία διάλεξαν κι αυτά να αψηφήσουν το ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού. Ο Χρήστος Ιωαννίδης στο τέλος δεν παρέλειψε να τους ευχαριστήσει - και σωστά, διότι με βάση τις συνθήκες δεν ήταν διόλου αμελητέος ο αριθμός τους. Είχε όμως απόλυτο δίκιο όταν μου είπε μετά πόσο κρίμα ήταν που μόνο τόσοι παρακολουθήσαν το ενδέκατο κατά σειρά Schoolwave Sunday, γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα – σίγουρα το καλύτερο από όσα είχα την τύχη να παρακολουθήσω ο ίδιος. Αιτία για αυτό ήταν πως όλα ανεξαιρέτως τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή, ενώ για το φινάλε είχαμε έναν καλεσμένο-αποκάλυψη, που θα τον κατέτασσα προσωπικά στα εγχώρια next big things δίχως δεύτερη σκέψη, αν δεν ήξερα πόσο αναξιοκρατικά κινείται το δισκογραφικό σύστημα στη χώρα αυτή.

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι English Handmade Must, ένα group από τη Ναύπακτο βουτηγμένο στη βρετανική pop και ιδιαίτερα σε μπάντες όπως οι Placebo, οι Muse και οι Radiohead - ήρωες οι οποίοι παρέλασαν τόσο στις διασκευές που έπαιξαν, όσο και στα δικά τους κομμάτια. Υπήρξαν λίγο σφιγμένοι και όχι τόσο κινητικοί όπως απέδειξαν ότι μπορούν να είναι όταν μας έπαιξαν το δοξασμένο “Song 2”, σαφώς όμως μας αποζημίωσαν για τη σκηνική αυτή αδυναμία με το πάθος με το οποίο έπαιξαν, με τη συνοχή τους και με την εξαιρετική α-λα-Brian Molko φωνή του frontman τους. Ο τελευταίος μας ανακοίνωσε, λίγο πριν παίξουν το “Without You I’m Nothing”, πως ήταν ίσως η τελευταία ζωντανή εμφάνιση των English Handmade Must, δεν κατόρθωσα όμως να μάθω το γιατί.



Τους ακολούθησε ένα ακόμα επαρχιακό group, οι West Loop από τη Σπάρτη, για τους οποίους με είχε προϊδεάσει ο Διονύσης Κοτταρίδης στη δική του ανταπόκριση. Οι West Loop, αν και μου φάνηκαν λιγάκι κουρασμένοι, αποδείχθηκαν πράγματι μια μπάντα πολύ σφιχτοδεμένη, με αξιόλογα δικά τους τραγούδια, με σύγχρονο rock ήχο, με πολύ καλή δουλειά στην κιθάρα και στο μπάσο και με έναν frontman που όχι μόνο είναι σε θέση να ελέγχει ανάλογα με τις ανάγκες την καλή του φωνή, αλλά ξέρει συνάμα να είναι και πολύ εκφραστικός. Δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι η μουσική κατάσταση στη Σπάρτη, αν όμως δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες στους West Loop είναι σε θέση πιστεύω να μας δώσουν ακόμα περισσότερα.



Τους West Loop ακολούθησε ένα από τα πιο θρυλικά συγκροτήματα του προηγούμενου Schoolwave, οι Carbonated Lemonade, που με τρεις κοπέλες στη σύνθεση και έναν drummer ήταν ό,τι πιο κοντινό είχαμε ποτέ σε ηλεκτρικό girl group στη χώρα αυτή. Στη σκηνή του Κυττάρου τις ενίσχυσε μία ακόμα κοπέλα στα β΄ φωνητικά καθώς και ένας νεαρός στα πλήκτρα. Αν και ξεκίνησαν με πολύ κέφι, χαμόγελο και μπρίο, τους πήρε δυο-τρία κομμάτια μέχρι να συντονίσουν κατάλληλα τις διφωνίες και τριφωνίες στις οποίες επιδίδονται. Από τη στιγμή όμως που το πέτυχαν, στο εξαιρετικό δικό τους κομμάτι “Remember”, ήταν ένα πραγματικό χάρμα να τις ακούς. Μέχρι δε το φινάλε είχαν τόσο πολύ βρει τα πατήματά τους και έπαιζαν τόσο απολαυστικά, ώστε όλοι θέλαμε να μπορούσαν να μείνουν περισσότερο στη σκηνή. Ελπίζω ότι δεν θα εξαφανιστούν και θα τις ξαναδούμε το συντομότερο δυνατό...

Τις κοπέλες διαδέχθηκαν οι Musica Ficta, με το γνωστό τριπλό σχήμα τους κιθάρα/φωνή - κοντραμπάσο - βιολί. Παρότι ο Απόλλωνας και ο Ηλίας ξεκίνησαν με λάθος μικρόφωνο ο καθένας, οι Musica Ficta έπιασαν μια συγκλονιστική απόδοση, μακράν την καλύτερη από όσες έχει τύχει να παρακολουθήσω. Δεν ήταν μόνο ότι ο Απόλλωνας είχε διανθίσει το ρεπερτόριο με κάποια πολύ καλά νέα τραγούδια, αλλά και το ότι το group έπαιξε με τέτοιο εκρηκτικό πάθος και με τόση δύναμη, ώστε δικαίως καταχειροκροτήθηκε. Είναι σε πολύ ανοδική τροχιά αυτή η τόσο ιδιαίτερη μπάντα, είναι πραγματικό κρίμα που δεν της δίνεται μια ευκαιρία στη δισκογραφία, ενώ δίνονται συμβόλαια σε κάτι αχαρακτήριστα συγκροτήματα...



Μια ευκαιρία είναι αυτό που ζητάει και ο καλεσμένος-έκπληξη τον οποίον μας επιφύλασσαν οι Schooligans για το φινάλε της βραδιάς, ο 27χρονος τραγουδοποιός Παναγιώτης Τσακαλάκος. Αφού σπούδασε στην Αμερική, ο Τσακαλάκος επέστρεψε στην Ελλάδα για να κάνει ό,τι αγαπάει πιο πολύ - μουσική - και μέχρι την Κυριακή αυτήν βρισκόταν ανελλιπώς στο Κύτταρο, βοηθώντας στον ήχο των Schoolwave Sundays. Από την Κυριακή αυτήν και έπειτα όμως ελπίζω πως θα βλέπουμε πιο συχνά το εκπληκτικό του ταλέντο πάνω στη σκηνή, εκεί δηλαδή όπου του αξίζει να βρίσκεται. Με τους Musica Ficta ως συνοδευτική μπάντα (ο Απόλλωνας έκατσε στα πλήκτρα), ο Τσακαλάκος ξεκίνησε κάνοντας όλο το Κύτταρο να χορεύει με μια φανταστική διασκευή στο “Americano” των Brian Setzer Orchestra και συνέχισε στο ίδιο πνεύμα. Αποκαλύπτοντας πως πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που διαθέτει όλο το πακέτο - καλή φωνή, ερμηνευτικό πάθος, εκτελεστικές ικανότητες, αξιόλογα δικά του κομμάτια και άψογη σκηνική παρουσία. Υπήρξε ιδανικό κλείσιμο για ένα τόσο ιδανικό απόγευμα στο Κύτταρο και δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο πως κατόπιν λαϊκής απαίτησης, όπως είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει ο Χρήστος Ιωαννίδης πάνω που ήμουν έτοιμος να στείλω το παρόν κείμενο για δημοσίευση, θα είναι special guest και στο Schoolwave Sunday της επόμενης Κυριακής…

PS: Για όσους, όπως κι εγώ, χάσαμε το DVD του Schoolwave 2007, επανακυκλοφορεί σήμερα, μαζί με την εφημερίδα Τα Νέα.