Αν αναλογιστεί κανείς τις δύο προηγούμενες live εμφανίσεις του Mark E. Smith και της «psycho mafia» του (η μία κράτησε 30 λεπτά, αφού ο ζοχαδιασμένος «Μr. Fall» νευρίασε με τον ήχο και έφυγε, και στην άλλη πρόπερσι διάβαζε τις λέξεις από τα πανό των χορηγών αντί να λέει τους στίχους), δε θα περίμενε τόσο πολύ κόσμο στο Gagarin, δεδομένου και της περίεργης συμπεριφοράς του πάνω στη σκηνή όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά κόσμος κάθε ηλικίας, από 16χρονα indie μέχρι άτομα της γενιάς του Smith βρέθηκαν στο Gagarin, την Παρασκευή το βράδυ. 
Τη βραδιά άνοιξαν οι T.E.N.S. προετοιμάζοντας το κλίμα με τον καλύτερο τρόπο. Μια μπάντα ιδιαίτερα δεμένη, με ωραίο ήχο και επιρροές που ξεκινούν από τον new wave ήχο των Josef Κ. και φτάνουν μέχρι το garage rock των Dubrovniks και των Dramarama. Κυρίαρχο στοιχείο των T.E.N.S. ήταν το επιβλητικό μπάσο που βρισκόταν ένα τόνο πιο ψηλά από τα υπόλοιπα όργανα (κρατώντας τα ηνία) και έδενε αρμονικά με την κιθάρα. Στο μισάωρο που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή ήταν πάρα πολύ ενεργητικοί και ο κόσμος ακολούθησε τους καταιγιστικούς ρυθμούς και τη fun διάθεση που έδιναν στο χώρο. Το δε “Declaration” είναι μεγάλο κομμάτι... 
Και ύστερα έφτασε η ώρα για τα στοιχήματα. «Πόση ώρα θα μας έκανε την τιμή να παίξει ο Mark;» Αυτή ήταν η κυρίαρχη ερώτηση στον χώρο.
Το γεγονός πως ο Smith είναι αντικομφορμιστής είναι γνωστό τοις πάσοι και το τελευταίο που περιμένουμε από αυτόν είναι μια συμβατική εμφάνιση. Ε, αυτή τη φορά άγγιξε το τέλειο σε θέμα συμπεριφοράς. Ο φλεγματικός frontman των Fall, με την κλασική τσίχλα στο στόμα και το «I-don’t-give-a-fuck» ύφος του, δεν έκανε παράπονα για τον ήχο, δεν έβρισε κανέναν κιθαρίστα αυτή τη φορά, δεν παράτησε τη σκηνή για να φύγει ξαφνικά (παρά μόνο για να πάει να ανάψει ένα τσιγάρο -είπαμε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας), και για το τέλος μας επεφύλασσε δυο encore!
Με το πείραγμα των ενισχυτών της υπόλοιπης μπάντας -που ίσως είναι το αγαπημένο του χόμπι- ασχολήθηκε ελάχιστα. Επίσης άξιο αναφοράς είναι πως η Ελένη Πούλου, πέρα από το διαμορφώνει ένα μέρος του ήχου των Fall με το αναλογικό synthesizer, έχει και πολύ καλή φωνή. Δεν ήταν λίγα τα σημεία που είτε σιγόνταρε τον Smith είτε τραγούδαγε η ίδια.
Όταν το set συμπλήρωσε τη μια ώρα, μας καληνύχτισε φεύγοντας από τη σκηνή. Επαγγελματική εμφάνιση του στυλ «ήρθα, έπαιξα, φεύγω», χωρίς παρατράγουδα. Εξάλλου οι περισσότεροι που βρίσκονταν στο χώρο ήξεραν τι θα έβλεπαν, έχοντας όμως αμφιβολία για το σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν ο Smith. Μάλλον ευδιάθετος ήταν... Το να έγινε συμβατικός το αποκλείω. Ο άνθρωπος είναι μεγάλη ροκενρόλα για να γίνει συμβατικός στα 55 του.
