Scorpions Festival

Photos: Olga K.



Μπαίνοντας στο χώρο του Καραϊσκάκη τη Δευτέρα, θυμήθηκα μια συνομιλία που είχα με ένα Τούρκο γνωστό στο Manchester πριν πολλά χρόνια, όταν για πρώτη φορά μπήκαμε στο στάδιο της United, ένα τέταρτο πριν αρχίσει το ματς. Είχα την εντύπωση ότι το ματς δεν θα παρακολουθούσαν ούτε οι μισοί από όσους τελικά το παρακολούθησαν, ενώ ο γνωστός μου ακόμη λιγότεροι, στοιχηματίζοντας και οι δύο εναντίον της πιθανότητας να γεμίσει. Σε δέκα λεπτά όλοι βρίσκονταν πολιτισμένα στις θέσεις τους και δέκα λεπτά μετά τη λήξη του ματς είχαν όλοι αποχωρήσει. Στην ερώτησή μου για το πόσες ώρες πιο πριν γεμίζει το γήπεδο σε ντέρμπι, πήρα την απάντηση "7" (επτά) σε ντέρμπι Φενέρ Μπακτσε - Γαλατά Σαράι ας πούμε, σε αντίθεση με το "2" (δύο) δικό μας και με τα λίγα λεπτά των Άγγλων. Κι εκεί κατάλαβα τη διαφορά πολιτισμού. Που αν κρίνουμε από την αντιμετώπιση των Underworld μία μέρα πριν στην Κωνσταντινούπολη, η πλάστιγγα έχει γυρίσει από την άλλη πλευρά και προσπαθούμε απλώς να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Πάλι καλά που δύο μέρες μετά βρεθήκαμε στο Καραϊσκάκη. Σε μια συναυλία που δεν είχαμε προγραμματίσει να πάμε.



Ήταν, όμως, τέτοιο το contrast πολιτισμού σε σχέση με αυτό που ζήσαμε το Σάββατο, που νόμιζα ότι είχα φύγει για άλλη χώρα. Ούτε κόντρες άλλου τύπου μεταξύ ομάδων σεκιουριτάδων, ή σεκιουριτάδων και μπαχαλάκηδων, ούτε να φοβάται κανείς ότι οτιδήποτε μπορεί να μετατρέψει τη χαρά του (σεβαστό είναι άλλωστε να γουστάρει κανείς Scorpions για νιοστή φορά όσο και τους Beastie Boys -περί ορέξεως...), σχεδόν άλλος κόσμος. Δεκτές οι παρατηρήσεις περί των άστοχων συγκρίσεων, μιας και ακόμα και το κοινό -που στρογυλοκάθισε συν γυναιξί και τέκνοις στις καρέκλες με hot dog- δεν παραπέμπει σε κακώς εννοούμενη punk ατμόσφαιρα. Μπορεί και η χρονική σημειολογία-σύμπτωση να χρησιμεύει μόνο για τους εύκολους αφορισμούς (για τους Scorpions είμαστε και πουθενά παραπέρα), αλλά η επανάσταση δυστυχώς ξεκίνησε από τις καταστροφές στο φεστιβάλ της Βαβέλ, συνέχισε με καταστροφές και απειλές στους Beastie Boys, αλλά και το τούβλο στους Underworld, μια μέρα μετά, μα ξέχασε να περάσει από το Καραϊσκάκη. Εκεί φυσικά δεν την ενόχλησε, ούτε αποτέλεσε μαύρο πανί η διμοιρία των ΜΑΤ. Προφανώς στο Καραϊσκάκη το τοπίο είναι ξεκαθαρισμένο και δεν διακυβεύονται πολλά. Προφανώς το εισιτήριο είναι μια χαρά και τα λεφτά των χορηγών μοιράστηκαν σε επιστροφές στον κόσμο.



Την ανατροπή πάντως την έκαναν οι ίδιοι οι Scorpions (σε αντίθεση με τον συγκινητικό, φιλότιμο, αλλα νερόβραστο και πεθαμένο καλλιτεχνικά εδώ και δεκαετίες Joe Cocker που προηγήθηκε - δυστυχώς η αργοπορία μας, δεν μάς επέτρεψε να δούμε την Juliette), οι οποίοι αν εξαιρέσεις τα γνωστά τους κόλπα και τα εμετικά σόλα, έπαιξαν για πρώτη φορά τρελή 70ίλα μαζί με τον Uli Roth, σε σημείο που οι φανατικότεροι του group να μην το πιστεύουν, ανάβοντας καπνογόνα και χορεύοντας σαν τρελοί. Περιττό να πούμε ότι στα Pictured life, Speedy's coming, Dark lady, We'll burn the sky, Fly to the rainbow, το από 30 χρόνια παντρεμένο ζευγάρι μπροστά μου είχε αποκοιμηθεί, το δε τέκνο τους είχε τερματίσει τέσσερις φορές το παιχνίδι που κουβαλούσε μαζί του, η γκόμενα με το άσπρο παντελόνι και το μαύρο στρινγκ μπροστά μου έστειλε την ιστορία της ζωής της στο κινητό και όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις μαζί συσπειρώθηκαν μόνο στα "Wind of change", "Still loving you", "In Trance", "Rock you like hurricane" και "When the smoke is going down" που έκλεισαν τη βραδιά. Ήταν όμως το urban anthem "Big City Nights", το γερμανικό αντίπαλον δεος στο "There Is A Light That Never Goes Out" (χα!), που κρατήσαμε από όλη τη νύχτα. Μια νύχτα με 2,5 ώρες και μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση τηρουμένων των αναλογιών.



Και μη νομίζετε, από τους τελευταίους φύγαμε στο χώρο -τα γυναικόπαιδα ανταποκρίθηκαν πλήρως στις αγχωτικές προτροπές των ανθρώπων του σταδίου να φύγει ο κόσμος σιγά-σιγά. Και είχαμε συνηθίσει στο Καραϊσκάκη την προτροπή να μείνουμε εκεί που είμαστε μετά το περας του ματς...