Το αναπάντεχο απλά κάποιες φορές συμβαίνει με μερικά μουσικά events. Ο καλλιτέχνης ή το συγκρότημα βγαίνει στη σκηνή και μέχρι το τέλος μαγεύει ακόμη και εκείνους που από περιέργεια βρέθηκαν στο χώρο. Μετά από τρεις εμφανίσεις των Waterboys στην Ελλάδα, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της καριέρας τους (2000, 2006, 2007) ένα είναι βέβαιο: δεν ανήκουν στην προαναφερθείσα κατηγορία. Δεν υπάρχει τίποτα το αναπάντεχο στην ένταση και τα συναισθήματα που προκαλούν στο κοινό τους, αφού η εμπειρία δείχνει ότι ο Mike Scott και η παρέα του ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι απαράμιλλοι performers.
Στις 9 Ιουνίου, λοιπόν, οι Waterboys εμφανίστηκαν στο -πλήρες κοινού- Principal Club-Theatre, στη Θεσσαλονίκη. Το κοινό, που από νωρίς είχε αρχίσει να προσέρχεται στο χώρο, είδε αρχικά το Mike Scott να βγαίνει στη σκηνή και εν μέσω αστείων να ευχαριστεί όλους για την προσέλευση. Η ελαφριά αυτή ατμόσφαιρα, όμως, σίγουρα δεν πρόδιδε τη φλογερή εμφάνιση του σχήματος που θα επακολουθούσε, καθιστώντας μας όλους συμμέτοχους σε αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “big music”. 
Με τους ήχους της ηλεκτρικής να αλληλοδιαδέχονται πιο ακουστικές συνθέσεις, η ένταση έμοιαζε να κορυφώνεται συνεχώς. Το ξεκίνημα έγινε με το “It’s Gonna Rain”, ένα τραγούδι από το καινούριο τους CD “Book of Lightning”, ενώ η συνέχεια αποτελούσε ένα ταξίδι σε όλη τους τη δισκογραφία. Από το Glastonbury (“Glastonbury Song”) και το νησί Iona στη Σκωτία (“Peace of Iona”), στη Ρωσία (“Red Army Blues”), στην αμερικανική πόλη “Medicine Bow”, μέχρι το φεγγάρι (“The whole of the Moon”) και την Αρκαδία, για να συναντήσουμε τον Πάνα (“The Pan Within”, “The Return of Pan”), ο λυρισμός και η ονειρική ατμόσφαιρα ήταν μοναδικοί σύντροφοι. Μερικά ακόμη από τα τραγούδια που συμπλήρωσαν το set-list ήταν τα εξής: “Fisherman’s Blues”(φυσικά…), “Be My Enemy”, “When Will We Be Married”, και από το καινούριο CD το “She Tried to Hold Me” και το “Everybody Takes a Tumble”, ενώ έκπληξη προκάλεσε το τελευταίο encore/tribute στον Elvis με τα “Blue Suede Shoes” και “Hound Dog” να ξεσηκώνουν τους πάντες.
Κάτι που σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο στη δημιουργία της εκπληκτικής εκείνης ατμόσφαιρας ήταν η καθηλωτική σκηνική παρουσία του Mike Scott και του Steve Wickham στο βιολί (ή fiddle αν προτιμάτε). Με συνεχή κίνηση, αυτοσχεδιαστικά χορευτικά και εκρηκτικές μουσικές ερμηνείες, συνεπήραν με τις προτροπές τους ακόμα και το κοινό σε ένα συνεχή στροβιλισμό κατά τη διάρκεια του “Fisherman’s Blues”. 
Ο θαυμασμός του Scott για την παράδοση της Ελλάδας έγινε εμφανής και όταν ανέβηκε μαζί του στη σκηνή ένας Έλληνας κλαρινίστας (το όνομα του οποίου δυστυχώς το είπε πολύ γρήγορα και διέφυγε της προσοχής μου), για να τον πλαισιώσει μοναδικά σε μια ακουστική εκτέλεση του “The Pan Within”. Το υπόλοιπο σχήμα συμπλήρωναν οι Damon Wilson στα τύμπανα, Mark Smith στο μπάσο (ο από το 2002 μπασίστας του Brian Ferry και των Roxy Music) και τέλος ο Richard Naiff στα πλήκτρα και το όργανο.
Το ταξίδι τελείωσε με λίγους τυχερούς να προλαβαίνουν να μπουν στα παρασκήνια για αυτόγραφα και φωτογραφίες με την ελπίδα ότι με μια, έστω μικρή, συζήτηση με τους πρωταγωνιστές ο ρομαντισμός, οι μεταφορές, ο λυρισμός και οι εικόνες των τραγουδιών/ποιημάτων του Mike Scott θα γίνονταν πιο ξεκάθαρα. Μάταια όμως, και ευτυχώς, αφού έτσι η προσμονή της επόμενής τους εμφάνισης θα συνεχίσει να έχει άρωμα ταξιδιού στο όνειρο.
