Photos: Olga K.
‘Που να τρέχεις τώρα Laibach…θα γίνουν φασαρίες, θα πέσει ξύλο και ποιος ξέρει τι άλλο’ μου είπε ένας φίλος όταν του ανακοίνωσα ότι είχα σκοπό να καλύψω τη συναυλία το βράδυ της Παρασκευής. ‘Τι να σου πουν τα φασιστόμουτρα;’ ήταν η απάντηση ενός άλλου. 
Παρά τα όσα άκουσα και παραμερίζοντας ταυτόχρονα τις ιδεολογικές διαφορές που με χωρίζουν από τα πιστεύω της σλοβένικης μπάντας, πήρα το δρόμο για το λαιβάδικο της Βουλιαγμένης. Ένα έχω να πω σε όσους δεν ήρθατε: χάσατε μια φοβερή συναυλία με ένα τρομερό οπτικοακουστικό σόου και μια παρουσία κλάσης ανώτερη από την πρώτη φορά που τους είχα δει στο φεστιβάλ της Λειψίας στη Γερμανία δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα χρόνια πριν.
Στα συν ήταν ο χώρος, ο οποίος έχει διαμορφωθεί πολύ ωραία (έχω να πάω βλέπετε από τότε που ήταν Club 22) και ο ήχος είναι πολύ καλύτερος, σε σύγκριση με εποχές που έπαιζε ο Jay-Jay Johanson και ο Max Hecker. Η συναυλία ξεκίνησε με τον εθνικό μας ύμνο, ορίζοντας έτσι το κλίμα της πρώτης ώρας κατά τη διάρκεια της οποίας παρουσίασαν ολόκληρο τον τελευταίο τους δίσκο ‘Volk’. Το ‘Volk’ αποτελεί ένα album διασκευών εθνικών ύμνων διαφόρων χωρών (Αγγλίας, Ιταλίας, Σλοβενίας, Αμερικής, Ρωσίας, Γαλλίας και άλλων) που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια (ιμπεριαλιστική) ιστορία. 
Η αλήθεια είναι ότι το περιεχόμενό τους μπορεί να ενοχλήσει μερικούς, αλλά αν κάτσει κανείς και το δει σαν μια παράσταση τρόπον τινά, δεν μπορεί παρά να μην τους βγάλει το καπέλο. Και αυτό γιατί τόσο ο Milan, όσο και η υπόλοιπη παρέα του καταφέρνουν να σου ξυπνήσουν πρωτόγονα αισθήματα που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν. Με μια απίστευτα βαθιά φωνή και μια εξίσου επιβλητική παρουσία, ο Milan είναι ικανός να σε καθηλώσει και να σε μαγνητίσει. Υπήρχαν στιγμές που ένοιωθες ότι το βλέμμα και η φωνή του μπορούσαν να διαπεράσουν και τα πιο βαθιά στρώματα της ύπαρξής σου και να φτάσουν βαθιά στα άδυτα της ψυχής σου. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάθε φορά που τον κοίταζα (κατά την διάρκεια όλης της συναυλίας δηλαδή) έμενα κολλημένη να τον κοιτάω σαν υπνωτισμένη…πάλι καλά δηλαδή που τράβαγα και καμιά εικόνα και ερχόμουνα στα ίσα μου.
Για τη συνέχεια (και το τελευταίο μισάωρο) μας κράτησαν αρκετά κομμάτια από το ‘WAT’, βγάζοντας στη σκηνή δυο snare drums συνοδευόμενα από δυο απίστευτες ντράμερ-αμαζόνες. Τα ‘Tanz Mit Laibach’, ‘Achtung!’, ‘Alle Gegen Alle’ και ‘Hell: Symmetry’ έβαλαν φωτιά στο κοινό και μαζί με το πρωτόγονο drumming των κοριτσιών και την επιβλητική παρουσία του Milan οδήγησαν ολόκληρο το Fuzz σε παραλήρημα. Χαλαρά ένα από τα πιο δυνατά σόου που έχω δει επί Ελληνικού εδάφους…κι ας μη τα βρίσκουμε στα μανιφέστα! 
