Nina Nastasia

Τι βραδιά και αυτή! Μαραθώνιος. Τρία support group και μία – κυρίως πιάτο – καλλιτέχνιδα να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Λίγα δάχτυλα βέβαια μιας και το Αν ήταν σχεδόν άδειο. Ήταν Πέμπτη μεν, προηγήθηκαν και έπονται πολλές (και ακριβές) συναυλίες, οπότε ήταν κάπως κατανοητό. Οι λίγοι όμως που βρεθήκαμε στο υπόγειο του Αν, χορτάσαμε με το παραπάνω.

Η αρχή έγινε με τους ντόπιους Birthmark. Δε με ενθουσίασαν με τον ήχο τους σε αντίθεση με τους επίσης Έλληνες Wild Honey που ακολούθησαν και τον πολύ ενδιαφέροντα ήχο τους. Αυτή η μπάντα θα μας ξαναπασχολήσει, να είστε σίγουροι. Το τρίτο support group ήταν οι The Cape May, τρία από τα μέλη της μπάντας της Nina Nastasia οι οποίοι βασιζόμενοι στο τρίπτυχο κιθάρα/μπάσο/ντραμς μας έδωσαν εξαιρετικές μυρωδιές indie-rock αλλά και desert-rock. Η φωνή του τραγουδιστή ήταν φανταστική και το κοινό ευχαριστήθηκε στο έπακρο.

Όπως καταλαβαίνετε, όταν βγήκε η Nina στη σκηνή, η ώρα ήταν ήδη 12:20. Με πλήρη μπάντα να την περιβάλλει (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πιάνο, τσέλο και ενιότε ακκορντεόν), η μαυροφορεμένη Nina φόρεσε την ακουστική κιθάρα της και ξεκίνησε το lo-fi ακουστικό σετ της. Οι μουσικοί που τη συνόδευαν, μπορεί να ακούγονται πολλοί ως ηχητικό σύνολο, αλλά την ενίσχυαν διακριτικά και ιδιαίτερα αθόρυβα. Αρκετές φορές έμενε ολομόναχη, αυτή και η κιθάρα της, ενώ άλλες με μικρά ξεσπάσματα η μπάντα την ολοκλήρωνε με αλλόκοτες συγχορδίες και ικανοποιητικά γεφυρώματα. Το “On Leaving”, ο τελευταίος δίσκος της Nina εκπροσωπήθηκε στο έπακρο με 6 ή 7 τραγούδια ενώ επιλέχτηκαν και λιγοστά εκλεκτά παλαιότερα πονήματα με κορυφή φυσικά το “Stormy Weather”, αλλά όχι το “Roadkill” όσο και αν φωνάζαμε. Η διάρκεια (συμπεριλαμβανομένου και του encore) ήταν ακριβώς μία ώρα, αλλά δεδομένης της κούρασης και της τέταρτης συνεχόμενης μπάντας που βλέπαμε, ήταν καλοδεχούμενη και χωρίς παράπονα. Η Nina εξέφρασε την επιθυμία να ξαναέρθει όχι μία αλλά περισσότερες φορές και εννοείται πως θα την ξανατιμήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν έλειψαν βέβαια οι γνωστοί μαϊντανοί συναυλιών που δεν έλεγαν να το βουλώσουν απ’το πίσω μέρος του χώρου, κάτι που δε φαίνεται να αλλάζει. Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά που θα έρθει η Νινα να είναι γεμάτος ο χώρος και η συγκέντρωση απείρως περισσότερη. Της αξίζει και με το παραπάνω.