Το Σάββατο που πέρασε ήταν μια βραδιά γεμάτη συναισθήματα, συγκινήσεις, ζεστασιά και πολύ, μα πολύ, καλή μουσική.
Ο ταλαντούχος Simon Bloom και η παρέα του άφησαν τις θετικότερες των εντυπώσεων και, όντας ό,τι καλύτερο για το ξεκίνημα μιας συνολικά εξαιρετικής συναυλίας, μας υπενθύμισαν ότι κάτι επιτέλους αλλάζει στα ελληνικά δεδομένα. Αν δεν τον ξέρετε ήδη, φροντίστε να τον μάθετε γιατί εμάς ήδη μας απασχολεί!
Η Sophie Solomon βγήκε γύρω στις 23.00 μ.μ., απαστράπτουσα κα κεφάτη. Στην τελευταία βραδιά της περιοδείας για τον πρώτο προσωπικό δίσκο της μετά τους Oi Va Voi, Poison Sweet Madeira, μας κατέπληξε και μας κέρδισε αμαχητί με τη γοητεία, την προσωπικότητα και το απαράμιλλο ταλέντο της. Το ομώνυμο κομμάτι, δεύτερο στη σειρά της playlist, καθόρισε το στίγμα της βραδιάς. Εξωτικές και τσιγγάνικες μελωδίες, νοσταλγικά tango, ρώσικα waltz (έχει μια ευδιάκριτη εμμονή με τη Ρωσία), κλασικά κομμάτια από Brahms (Hungarian Dance No.5) και Edvard Hagerup Grieg (Peer Gynt), βαλκανικοί ρυθμοί και μια ρετρό χορευτική διάθεση μας ξεσήκωσαν, μας μάγεψαν και μας άφησαν να σπαρταράμε στις χορδές του βιολιού της Solomon. Η μπάντα της ήταν εξίσου εξαιρετική, καθώς οι αλά Django Reinhardt κιθάρες, τα γλυκά glockenspiel, οι υπέροχες φράσεις στο πιάνο, τα δαιμονισμένα drums και το τσιτάτο walking double bass συμπλήρωναν με τις πιο έντονες πινελιές την ήδη πολύχρωμη εικόνα. Η ίδια δε, ήταν ενθουσιώδης και επικοινωνιακή, καθόλου υπεροπτική και με ιδιαίτερα καλή διάθεση, παρά την πρόσφατη λαχτάρα που πήρε λόγω τροχαίου ατυχήματος με τη μηχανή της. Προφανώς, το ατύχημα δεν την επηρέασε στο ελάχιστο, μιας και το βιολί ήταν η προέκταση του σώματός της, καθώς η ίδια χόρευε ασταμάτητα σαν αερικό…
Χωρίς να είναι εφικτό να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές από τη βραδιά, τολμώ να πω ότι χάρηκα ακούγοντας το “Lazarus” (κομμάτι το οποίο στο δίσκο τραγουδάει η αγαπημένη μου KT Tunstall), συγκινήθηκα με τον Ουγγρικό Χορό του Brahms (τον οποίο εκτέλεσε ξανά στο encore), ήθελα να χοροπηδήσω υπό τους ήχους του “Roman Swing”, ανατρίχιασα (αν και όχι για πρώτη φορά) με το “Stalin’s Favorite Tango”.
Μπορεί να μην έπαιξε κομμάτια των Oi Va Voi (καλά θα ήταν να ακούγαμε το “Yesterday’s Mistakes” ή το “Ladino Song”), αλλά δεν έχω κανένα παράπονο. Όταν τελείωσε το δεύτερο medley-encore και το δοξάρι της Solomon είχε ελάχιστες χορδές πια, όλα φάνταζαν υπέροχα. Και το μόνο που καρφώθηκε στο μυαλό μου μετά από αυτό είναι ότι το rock καθορίζεται από τη στάση και το πάθος ενός καλλιτέχνη, όχι από το όργανο που παίζει. Sophie Solomon rocks!
