Toto + Socrates Drank The Conium

Από νωρίς, πριν καν ανοίξουν οι πόρτες, φάνηκε ότι η συναυλία των Toto θα μάζευε τον αναμενόμενο για μια τέτοια εκδήλωση κόσμο, ίσως μάλιστα και λίγους παραπάνω. Το γήπεδο Softball στο Ελληνικό είναι ένας πανέμορφος, ιδανικός για live χώρος, είναι κρίμα όμως που οι υπεύθυνοι δεν είχαν προσέξει όσο έπρεπε την καθαριότητά του, αναγκάζοντας έτσι όσους επέλεξαν τα καθίσματα στις κερκίδες να κάτσουν σε ένα παχύ στρώμα σκόνης.

Το κοινό που ήρθε, είχε ηλικίες κάθε είδους. Αν και υπερείχαν ασφαλώς οι μεσήλικες και οι οικογενειάρχες δεν έλειψε και η νεολαία: από τη hard/heavy πιτσιρικαρία που ήρθε εφοδιασμένη με μπλουζάκια Kansas, Journey, Allman Brothers Band και άφησε το μαλλί λυτό για headbanging, μέχρι ορισμένες καυτές γυναικείες παρουσίες, οι οποίες μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Socrates Drank The Conium, οι γνωστοί εγχώριοι παλιοροκάδες, οι οποίοι αποδείχθηκαν για μία ακόμα φορά αειθαλείς και σε φόρμα. Ήδη από την αρχή ηλεκτρίσανε την ατμόσφαιρα με το “Stray Dogs”, ενώ στη συνέχεια παρουσίασαν το γνωστό και από άλλα live τους set με κομμάτια του Jimi Hendrix, ενώ δεν παρέλειψαν βέβαια να παίξουν και τις δικές τους επιτυχίες “Mountains” και “Starvation”.

Η ώρα πέρασε μέχρι να ανέβουν οι Toto στη σκηνή (οι Socrates παίξανε παραπάνω από 1 ώρα βλέπετε), έγιναν όμως δεκτοί με ιαχές ενθουσιασμού από το κοινό στην αρένα και με δυνατό χειροκρότημα από την κερκίδα. Ξεκίνησαν δε πολύ δυναμικά, με δύο τραγούδια από το πρόσφατό τους άλμπουμ Falling In Between, η ένταση και τα βολτ των οποίων ξένισαν όσους είχαν χάσει την επαφή μαζί τους τα τελευταία χρόνια.

Η συνέχεια αποδείχθηκε μοιρασμένη μεταξύ του FM rock παρελθόντος τους και των hard rock εμμονών του κιθαρίστα και ηγέτη τους, Steve Lukather. H χαρακτηριστική φωνή του Bobby Kimball αποδείχθηκε καλοδιατηρημένη, χρειαζόταν όμως τακτικά διαλείμματα ώστε να αποδίδει - πράγμα που έδωσε τελικά περισσότερο χώρο στον Lukather και στους υπόλοιπους μουσικούς από όσο ίσως ανέμενε μερίδα του κοινού.

Το hard rock κουστουμάκι κατά την άποψή μου δεν πήγαινε και τόσο στους Toto - αν ο Lukather έχει απωθημένα που δεν έγινε Jimmy Page έπρεπε να κάνει κάτι όσο ήταν νέος ακόμα. Οι Toto όμως αποδείχθηκαν γενικά πολύ καλοί σε παλιά αγαπημένα tracks όπως το “Pamela” και το “Hold The Line”, αλλά και σε πιο πρόσφατα και παραγνωρισμένα τραγούδια, σαν το “Caught In The Balance” (από το Mindfields του 1999). Έκλεισαν δε άψογα το encore με το “Africa” - το καλύτερο τραγούδι της καριέρας τους- δημιουργώντας ρίγη συγκίνησης σε όσους, σαν τον υπογράφοντα, έχουν μεγαλώσει μαζί του.

Φεύγοντας από το Ελληνικό δεν άλλαξα έτσι άποψη για την πλειονότητα των τραγουδιών των Toto -ότι δηλαδή είναι νερόβραστα- τους παραδέχτηκα όμως για το πάθος, τον επαγγελματισμό και την ενέργεια με τα οποία τα υπερασπίστηκαν στη σκηνή. Δεν είναι και λίγα πράγματα αυτά για βετεράνους με σχεδόν 30 χρόνια καριέρας στην πλάτη τους…