Rockwave Festival 2006 - Μέρα 2η: Editors, Dandy Warhols, Franz Ferdinand

Για μια ακόμη φορά μετρηθήκαμε και βγήκαμε λίγοι… Η προσέλευση ήταν χαμηλή, γεγονός που δείχνει ότι το indie ακροατήριο δεν είναι αρκετά μεγάλο για να υποστηρίξει ορισμένες προσπάθειες. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πει ότι το line up δεν ήταν αρκετά καλό, δεν ήταν και το καταπληκτικότερο ίσως αλλά είχε τουλάχιστον τρία ονόματα που σίγουρα άξιζε να δει κανείς.

Το πρώτο ήταν ασφαλώς οι Editors που σίγουρα ήταν η έκπληξη και οι αστέρες της βραδιάς! Δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο από ένα συγκρότημα που έχει βγάλει μια δισκάρα μέσα στην προηγούμενη χρονιά, και παρότι πιτσιρικάδες έδειξαν να έχουν κατακτήσει ήδη τον αέρα της σκηνής και να ξέρουν να κλέβουν τις εντυπώσεις. Τα κομμάτια έσκιζαν έτσι κι αλλιώς, live λειτουργούσαν ακόμη καλύτερα και έφυγαν θριαμβευτές μέσα σε αποθέωση από το κοινό. Δεν μου είπε κανείς κακό λόγο για την εμφάνισή τους – ας τολμούσε εδώ που τα λέμε! – και κατά γενική ομολογία ήταν ότι καλύτερο είδαμε εκείνο το βράδυ. Μου είπαν ότι από Σεπτέμβρη μπαίνουν στο στούντιο να γράψουν το νέο τους άλμπουμ, μετά τις εμφανίσεις τους στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, οπότε άντε με το καλό να τους ξαναδούμε σε κλειστό χώρο μετά την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ (φαντάζεστε τι έχει να γίνει;).

Οι Dandy Warhols πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο, και γίνονται ολοένα και πιο βαρετοί live (αν δεχτούμε ότι ήταν κάποτε καλοί σ’ αυτόν τον τομέα!). Είναι προφανές ότι είναι πλέον καμένοι απ’ τα ναρκωτικά, όπως εξάλλου είχε δηλώσει σε επίπεδο συνθέσεων και το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους που είναι απ’ τα χειρότερα της τελευταίας δεκαετίας. Έπαιξαν αδιάφορα τα χιτάκια που τους δίνουν ψωμί εσχάτως (και please, όχι άλλο “Bohemian Like You”!), καθώς και μια χάλια διασκευή στο “Interstellar Overdrive” ως φόρο τιμής στον Syd Barrett που είχε πεθάνει εκείνη την ημέρα. Καλά βρε αθεόφοβοι, ακόμη δεν πρόλαβαν να τον βάλουν στο χώμα να αναπαυτεί, θέλετε να δοκιμάσετε αν τρίζουν τα κόκαλά τους. Ήμαρτον ρε μάγκες, που λένε… Νομίζω ότι τους έχουμε αρκετές φορές πια, οι συναυλιακές μας ημέρες θα μπορούσαν να μην τους περιέχουν ξανά από τώρα και μέχρι την καταστροφή του πλανήτη…

Για τους Franz Ferdinand δεν μπορούμε να πούμε κακή κουβέντα γιατί δεν μας έδωσαν κανένα τέτοιο δικαίωμα οι ίδιοι. Μπορεί να ήταν φουλ επαγγελματίες και να μην μετέδιδαν τις δονήσεις που είχαμε εισπράξει από την πρώτη εμφάνισή τους στο Ρόδον, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούσες να τους ψέξεις τίποτα. Είπαν με κέφι όλα τους τα κομμάτια, γνωστά και λιγότερο γνωστά, από το πρώτο σινγκλ “Darts Of Pleasure” μέχρι το τελευταίο “Eleanor Put Your Boots On”, και επιδόθηκαν σ’ ένα σόου που απελευθέρωσε πολύ ενέργεια και καθόλου προσποιητό fun. Με ολόκληρη την οικογένεια Καπράνου στη VIP Area, ο ξενιτεμένος Αλέξης είχε να αποδείξει στους δικούς τους μα και όλους τους οπαδούς πώς αυτό που κάνει το κάνει τόσο καλά ώστε δικαιολογείται η μικρή υστερία που γνωρίζει κάποτε η μπάντα του, και τα κατάφερε μια χαρά. Μας είπε και τα λίγα ελληνικά του, που ακούστηκαν πολύ χαριτωμένα («Ποιο είναι αυτό το παιδί;» κτλ, θυμηθείτε και χαμογελάστε ξανά!), ξεπάτωσε τις κιθάρες του και έφυγε θριαμβευτής. Το χρωστούσε σε όλους αλλά και στον εαυτό του. Θα χαρούμε να τον ξαναδούμε κι αυτόν, όσο νωρίτερα (δηλαδή πριν γίνουν ακόμη πιο huge οι Franz Ferdinand) τόσο καλύτερα!