Antony and the Johnsons, Joan As Policewoman

Ευτυχώς, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και αποφάσισε να μην χαλάσει παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν για να μην ακυρωθεί εντελώς η συναυλία, έπειτα από τις βροχές της Κυριακής. Το Θέατρο Βράχων άρχισε να γεμίζει κατά τις 9 και τελικά κατέληξε να έχει γύρω στα 2.500 χιλιάδες άτομα, απ’ ότι πληροφορήθηκα. Μεγάλη (αν όχι σούπερ) προσέλευση θα έλεγα για ένα κοινό, που επιμένει να ζητά καλές συναυλίες, αλλά όταν αυτές γίνονται, ξεχνάνε να πάνε.

Μου φαίνεται, όμως, τραγικά δύσκολο να μπορέσω να αποτυπώσω με λέξεις αυτή την εξαιρετική βραδυά που μας χάρισε ο Antony και οι Johnsons του, αλλά και η Joan. Γιατί απλά δε μπορείς να αρκετείς σε ένα setlist και μερικές εντυπώσεις, όταν πέραν της μουσικής, υπάρχει μια ατμόσφαιρα που ο καλλιτέχνης τη μετατρέπει σε μαγεία.

Λίγο πρίν τις 10 ανέβηκε στη σκηνή η Joan as Police Woman. Με το πρώτο της κομμάτι μας άφησε λίγο παγωμένους, καθώς η ανυπομονησία για τον Antony δεν άφηνε πολλά περιθώρια για τίποτα παραπάνω. Στη συνέχεια, όμως, η Joan κατάφερε με μεγάλη ευκολία να προσελκύσει το ενδιαφέρον αλλά και το σεβασμό μας προς τα τραγούδια της αλλά και προς την ίδια. Αρκετά επικοινωνίακή, με αρκετή χαβαλεδιάρικη διάθεση, πρίν από κάθε κομμάτι έλεγε μια μικρή ιστορία, σχετικά με την Αθήνα, τη μουσική της αλλά και τη ζωή της. Φυσικά, δεν παρέλειψε να πει πως η Αθήνα είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις και ότι είναι φοβερό που μπορούμε να τρώμε φρούτα, κόβωντάς τα από το δέντρο. Νεράτζι έφαγε αλλά και αυτό της άρεσε. Για 45 λεπτά προετοίμασε το κοινό για την εμφάνιση του Antony και κέρδισε τον θαυμασμό όλων.

Στη συνέχεια ήρθε και η ώρα του Antony. Η γλυκύτατη ατσούμπαλη περσόνα κάθησε στο μαύρο πιάνο του και ξεκίνησε να παίζει. Αυτό ήταν...με τις πρώτες τραγουδιστές του κουβέντες η μπάλα χάθηκε...και ήρθε η μαγεία. Πολύ διαφορετική, αλλά πολύ καλύτερη απ’ ό,τι την περίμενα. Σαν να ξεχνούσες τι ήξερες ως τώρα για τον Antony και τα ανακάλυπτες ξανά από την αρχή. Ακόμα και ο αέρας που φυσούσε το έκανε με τρόπο ευνοικό, ακολουθώντας τις μελωδίες. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι αλήθεια, καθώς και ο ίδιος ο Antony μίλησε για την ενέργεια του ανέμου και το πόσο αναζωογοννητικό ήταν αυτό. Δεν μίλησε όμως μονάχα για τον άνεμο. Σχεδόν σε κάθε κομμάτι έκανε τα δικά του σχόλια. Ομολόγησε, πως ήταν εντυπωσιασμένος που όλοι γνώριζαν τους στίχους του και που έβλεπε τόσο κόσμο. Είπε επίσης, πως δεν έχει παίξει σε πιο περίεργο χώρο, ενώ αναφέρθηκε και στην βόλτα του στον Παρθενώνα, όπου και βρήκε ένα προφυλακτικό. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι μέσα απ’ όλη του την παρουσία δημιουργούσε έναν συνεχόμενο διάλογο, ένα πολύ δυνατό πάρε δώσε, που νομίζω πως κανείς δεν περίμενε. Η αναμενόνη μελαγχολία και συγκίνηση άλλαξε μορφή και έγινε πιο γλυκειά, πιο χαρούμενη. Ο Antony απέδειξε πως δεν είναι ένας μελαγχολικός άνδρας, εγκλωβισμένος στο σώμα μιας γυναίκας, γεμάτος κόμπλεξ και πόνο. Αντίθετα, είναι ένας άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ, χαμόγελο, περιέργια, καλοσύνη και ένας εξαιρετικός μουσικός, performer, αρτίστας που ξέρει να επικοινωνεί μαγικά με το κοινό και μέσω της μουσικής του αλλά και μέσα από την ίδια του την ύπαρξη.

Το σετ διήρκεσε λίγο παραπάνω από μία ώρα, με μόνο ένα encore…και πραγματικά, δε θυμάμαι ποια κομμάτια έπαιξε. Κι αυτό γιατί όλη αυτή η παρουσία του ήταν τόσο δυνατή, που όπως είπα και παραπάνω ξεχνούσες ότι ήξερες μέχρι σήμερα για αυτόν... Κι εμείς όμως με τη σειρά μας, τον εντυπωσιάσαμε και έτσι μπορούμε να τρέφουμε ελπίδες πως θα τον ξαναδούμε εδώ.