Photos: Γιάννης Χοστελίδης
Οι Tiger Lillies υπηρέτησαν πιστά τη σκοτεινιά και την παρακμή, ακόμα και αν αυτή αποδιδόταν πολύχρωμη και χαμογελαστή. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της ύπαρξης ενός κλόουν. Τώρα, προσωρινά ίσως, την παραξενιά και την πτώση την απέδωσαν με γκρίζα, θαμπά χρώματα, με τη βροχή να πέφτει διαρκώς (στην οθόνη πίσω τους).
Ερμαφρόδιτα πλάσματα, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, τρομακτικοί κόσμοι, ήταν το αποτέλεσμα της σύμπραξης τεσσάρων: του Lovecraft, του Alexander Hacke, της Danielle de Picciotto και των προαναφερθέντων. Γιατί λοιπόν όλη τη δόξα την πήραν οι Tiger Lillies; Εντάξει, ο Lovecraft έχει πεθάνει, όσο για τα σχέδια της Picciotto, εκτός από απόκοσμα και απωθητικά, εξυπηρετούσαν την ανάδειξη της παράστασης, δηλαδή στην ουσία την ανάδειξη των μουσικών που την παρουσιάζουν άμεσα.
Έτσι μας έμεινε ο Hacke. Για πολλοστή φορά αποδείχτηκε ταπεινός και ταπεινά έξυπνος και αέναος αναζητητής του ιδιαίτερου, πειραματικού και μη, ήχου. Στο «Crossing the Bridge: the Sound of Istanbul» του Fatih Akin, περιφέρεται στους δρόμους της Πόλης, εμπνέεται και παθιάζεται από αλλότριες μουσικές. Στην παράσταση «Mountains of Madness», στην αρχή, η στομφώδης απόδοση των κειμένων και οι υπερβολικά πειραματικές ηχητικές παρεμβολές του, δημιούργησαν αμηχανία (αλλά και δέος), γρήγορα όμως αποτραβήχτηκε, έγινε πιο λιτός και φάνηκε να απολαμβάνει κι αυτός τη μουσική των Tiger Lillies.
Καταλήγοντας λοιπόν στους τρεις Tiger Lillies, φαίνεται πως ανήκουν πλέον στην περίεργη εκείνη κατηγορία των συγκροτημάτων που λατρεύονται από το ελληνικό κοινό. Και είναι αφύσικο κάτι τέτοιο, γιατί στη διαδικασία αλληλεπίδρασης με τον κόσμο μπαίνει το εμπόδιο της ηθελημένης θεατρικότητας. Πίσω όμως από το βαμμένο (και μονίμως ξινισμένο) πρόσωπο του Martyn Jacques, από το παρατηρητικό βλέμμα του Andrian Huge και το σαλεμένο χαμόγελο του Αdrian Stout, κρυβόταν η ευγνωμοσύνη για την αποδοχή που δέχτηκαν. Όσο για καθαυτές τις μουσικές τους επιδόσεις, ήταν εξαιρετικές και πολυδιάστατες, με τη μελωδία να ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά και τις εντάσεις να κλιμακώνονται ευφυέστατα. Και παρόλο που υπήρχε μέτρο, αρχή και τέλος, οι «ακρότητες» δεν αποφεύχθηκαν και δικαίως, γι΄ αυτό και εμφανίστηκαν ξανά και ξανά και όταν πλέον δεν είχαν τι άλλο να πουν, αποχώρησαν οριστικά…
