Yann Tiersen

Μπορεί να μας τα έλεγε στη συνέντευξή του ο Tiersen για τις ροκ κατευθύνσεις που ακολουθεί στη φετινή τουρνέ του, αλλά τέτοια εκρηκτική παρουσία δεν την περιμέναμε. Πόσο μάλλον αυτοί που ήρθαν προετοιμασμένοι για να ακούσουν το Amelie κάτω από το φως του φεγγαριού…

Ευτυχώς αυτοί ήταν λίγοι μια και το κοινό ήταν αρκετά συνειδητοποιημένο και περισσότερο από τα αναμενόμενα νεανικό. Επίσης ήταν άκρως δεκτικό μια και ο μισογεμάτος Λυκαβηττός μαζί με τα sold out βραχάκια του, αποθέωναν τον Tiersen και την μπάντα του σε κάθε θορυβώδες ξέσπασμα τους.

Οι προϋποθέσεις ήταν εξ' αρχής οι καλύτερες. Ο Λυκαβηττός εκτός του ότι εγείρει αναμνήσεις (ειδικά τώρα που οι καλές συναυλίες εκεί σπανίζουν) έμοιαζε με όαση μετά από το “γηπεδικό” στρίμωγμα των τελευταίων εβδομάδων σε New Order και Massive Attack. Ο Tiersen εμφανίστηκε με κανονικό rock outfit, κιθάρα-μπάσο-drums και την Christine Ott στο Ondes Martenot να κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αυτό το Martenot είναι ένα πρώιμο synth, με ήχο σε στυλ θέρεμιν και διασημότερο οπαδό τον Greenwood των Radiohead. Η Christine λοιπόν έπαιζε με τόσο θρησκευτική ευλάβεια, ελεγχόμενη ένταση και ισορροπημένη κακοφωνία που έτσι και αρχίσουν να διδάσκουν Martenot στα ωδεία πρέπει να την ορίσουν επίτιμη καθηγήτρια. Ούτε η υπόλοιπη μπάντα υστερούσε βέβαια, με τον ήχο να είναι δυνατός μεν, αλλά με το ποιοτικό γέμισμα και την έξυπνη ενορχήστρωση ενός σπουδαίου μουσικού.

Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα σετ με τραγούδια παιγμένα με την αμεσότητα και την ζωντάνια μουσικών του δρόμου συνδυασμένα με εμβόλιμα instrumentals, είτε διασκευασμένα από όλη την μπάντα σε δυνατό rock στυλ είτε με τον Tiersen μόνο του στη σκηνή με ένα βιολί ή ακορντεόν. Ακόμα και σε αυτές τις στιγμές όμως, η αρμονία έδινε διαδοχικά τη θέση της στην ένταση και τα κομμάτια κατέληγαν σε δυναμικά κρεσέντο. Ούτε ένα κομμάτι δεν αφέθηκε να κυλήσει μονότονα, πάντα σε κάποιο σημείο κάποιος θα έδινε το έναυσμα και η υπόλοιπη μπάντα αλυσοδεμένη κεντούσε πάνω σε αυτό.

Το καλύτερο φινάλε δόθηκε στο τελευταίο encore όπου ακούστηκαν γνώριμα θέματα (συμπεριλαμβανόμενου του Amelie) στην πιο ενδιαφέρουσα ψυχεδελική αποδόμηση που μπορούσαμε να φανταστούμε. Λες και οι Spiritualized διασκεύαζαν Χατζηδάκι. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα με τις σπασμένες χορδές, τα διαλυμένα δοξάρια και τα τρυπάνια (ναι! Ο κιθαρίστας χρησιμοποίησε μέχρι και ηλεκτρικό τρυπάνι) αλλά και με μελωδία, ακορντεόν, glockenspiel και πιάνο.

Οκ, Yann, μας έπεισες… δεν είσαι ένας κινηματογραφικός συνθέτης. Είσαι ένας αδιόρθωτος rocker...