Massive Attack

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που έβλεπα τους Massive Attack ζωντανά, και πραγματικά δεν είχα υψηλές προσδοκίες απ’ αυτούς. Και τις δύο προηγούμενες, τους είχα βρει, αν όχι βαρετούς, να τους λείπει κάτι που να δικαιολογεί τον όρο «βλέπω live το συγκρότημα που μου αρέσουν οι δίσκοι του, και έχει νόημα που πηγαίνω μέχρι εκεί που παίζουν και δεν κάθομαι σπίτι μου να ακούσω το cd τους στο στερεοφωνικό μου». Είναι τραγικά στατικοί επάνω στη σκηνή (τώρα θα μου πεις ότι δεν ταιριάζει στη μουσική τους πολλές φορές να κάνουν παραπάνω πράγματα, κι ίσως έχεις δίκιο, αλλά κι εγώ τι φταίω που θέλω να δω συναυλία κι όχι κονσέρτο μουσικής δωματίου;), και οτιδήποτε επιπλέον βάζουν στα κομμάτια τους όταν τα ερμηνεύουν ζωντανά, αγγίζει επικίνδυνα τις φλύαρες οργανικές αναπτύξεις που αγαπούσαν οι υπερφίαλες progressive μπάντες των ‘70ς.

Τίποτε δεν άλλαξε στη νέα τους αυτή εμφάνιση, και το γεγονός ότι ο κόσμος τίμησε και με το παραπάνω και αυτή τους την τέταρτη στη χώρα μας συναυλία τους σημαίνει πιθανώς ότι το ακροατήριο γουστάρει πολύ αυτό που κάνουν κι εγώ έχω άδικο. Κανένα πρόβλημα. Οπότε μπορώ χωρίς φόβο και με πολύ πάθος – που λένε – να πω ότι εκείνο το βράδυ εγώ βρέθηκα στο γήπεδο του Ολυμπιακού, πρώτα για να το δω (καλή ευκαιρία γιατί δεν πάω ποτέ στο γήπεδο να δω ποδόσφαιρο) κι έπειτα για να προσκυνήσω στα πόδια της Elizabeth Fraser που θα ήταν μαζί τους. Να ακούσω live τη φωνή της και να τη δω, και μετά, Κύριε πάρε με!Δεν το πολυκατάφερα αυτό το τελευταίο, και έφυγα ελαφρώς απογοητευμένος... Καταρχήν η δημοσιογραφική θύρα ήταν ίσως η χειρότερη από άποψης οπτικής, οπότε με βαριά καρδιά – ένεκα της δωρεάν μπύρας... – έφυγα γρήγορα από εκεί για να πλασαριστώ καλύτερα. Όχι ότι υπήρχε καμιά περίπτωση να μπω στην αρένα, sorry αλλά δεν στριμώχνομαι για τους Massive Attack, επιτρέψτε μου να έχω γίνει κάπως εκλεκτικός μετά από τόσες συναυλίες... Όταν τελικά βγήκε, μετά από τρία ή τέσσερα κομμάτια, είδα ένα αρκετά πιο παχουλό άτομο από εκείνο που ήξερα, ντυμένο στα λευκά, που απλά δεν μπορούσε να αποδώσει φωνητικά όπως παλιότερα. Ασφαλώς και είχε ακόμη στην παλέτα της πολλά από τα χρώματα που χρησιμοποιούσε προ ετών για να μαγεύει με τους Cocteau Twins, αλλά εκείνο που της έλειπε ήταν μάλλον η αυτοπεποίθηση να βγει στη σκηνή και να επισκιάσει τα πάντα με τη φωνάρα της. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, αν αφήσεις κάτι, σε αφήνει κι αυτό, έτσι δεν είναι; (Σκέφτομαι ότι ίσως είναι και το άλλο, ότι δεν μπορούσε να αποδώσει μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμου, ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγα χρόνια είχαν κανονιστεί τα πάντα για να επανασυνδεθούν οι Cocteau Twins για μία εμφάνιση στο Coachella Festival στην Καλιφόρνια, και τελευταία στιγμή η Liz είπε το μεγάλο Όχι, αφήνοντας τους πάντες σύξυλους... Χώρια που αν γινόταν αυτή η εμφάνιση, υπήρχαν συζητήσεις για περαιτέρω συναυλίες που ίσως τους έφερναν κι από τα μέρη μας. Το φαντάζεστε αυτό;!)

Είπε λοιπόν το “Teardrop”, χωρίς να μπορεί να το ερμηνεύσει πιστά, σηκώνοντας τη φωνή της στα δυσθεώρητα ύψη της κανονικής στουντιακής εκτέλεσης, είπε και τα υπόλοιπα δύο κομμάτια που έχει στολίσει με τη φωνή της από το ρεπερτόριο των Massive Attack, κι αυτό ήταν. Δεν συνέβη τίποτε από τα δύο σενάρια που έπαιζαν στο μυαλό μου και θα έκαναν τη διαφορά : το ένα ήταν να κάνουν μια διασκευή – έκπληξη σε Cocteau Twins (ναι, καλά!) και το άλλο να πει η Liz το “Protection”! Πόσο τέλειο θα ήταν αυτό το τελευταίο αν συνέβαινε...

Η μπάντα έπαιξε τα κλασικά, τα “Safe From Harm” και “Unfinished Sympathy” ερμηνεύτηκαν από μια καλή μαύρη τραγουδίστρια, το “Inertia Creeps” ξεσήκωσε λίγο τον κόσμο, ο οποίος ακόμη και μπροστά στη σκηνή (εκεί που υποτίθεται ότι μαζεύονται οι πιο φανατικοί) παρέμενε εξίσου στατικός με τη μπάντα, αφήνοντάς μας με την απορία του που στο καλό είναι η αίσθηση του fun που υποτίθεται ότι φέρνει μια καλή συναυλία... Κάτι που φυσικά δεν έρχεται με κομμάτια από το σάουντρακ του “Danny The Dog”...

Ένα καλό βαρόμετρο για τις εντυπώσεις που άφησε η συναυλία πίσω της ίσως αποτελούν οι τρεις φίλοι που αποτελούσαν την παρέα μου εκείνο το βράδυ. Δεν πηγαίνουν συχνά σε συναυλίες, και γούσταραν πολύ που ήταν παρόντες σ’ αυτήν εδώ. Όταν στην ώρα επάνω οι Massive έφυγαν απ’ τη σκηνή, με ρώτησαν τι έγινε. “Τελείωσε βασικά, θα βγουν πάλι για δύο – τρία ακόμα και τέλος”. “Σοβαρά μιλάς, δεν καταλάβαμε τίποτα…” μου είπαν, οπότε σκέφτηκα ότι, αφού δεν κατάλαβαν τίποτα εκείνοι που είχαν έρθει φτιαγμένοι να περάσουν καλά, εγώ θα καταλάβαινα;

ΥΓ1. Και τι να τους έλεγα όταν ένα κομμάτι σταμάτησε μετά από 10 δευτερόλεπτα; Ότι δεν λειτούργησαν τα tapes που έφεραν μαζί τους από το Bristol;

ΥΓ2. Δεν ήρθε αυτή τη φορά ο Horace Andy λόγω ατυχήματος που είχε στη Τζαμάικα. Ο Θεός μας λυπήθηκε…