Βράδυ Halloween και το Σαν Φρανσίσκο καιγόταν απ’ άκρη σ’ άκρη: από το Castro και την τρομερή γιορτή που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην πιο «ροζ» γειτονιά του πλανήτη, μέχρι την κεντρική Μάρκετ και κάθε μικρό δρόμο στο ενδιάμεσο, ολόκληρη η πόλη ήταν ένα ζωντανό πάρτι μεταμφιεσμένων. Δράκουλες, τέρατα, νεράιδες, ξωτικά, ήρωες καρτούν, προφυλακτικά, εξωτικά πουλιά και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, ξεχύθηκαν στους δρόμους να γιορτάσουν την πιο «στοιχειωμένη» ημέρα στο Αμερικάνικο ημερολόγιο.
Τα μουσικά δρώμενα φυσικά δεν μπορούσαν να μείνουν πίσω. Τη στιγμή που ο Πίτερ Μέρφυ και οι Bauhaus ξεσήκωναν τα πλήθη του Warfield με τις γκοθιές τους, ο φίλτατος κύριος Biafra τα έσπαγε με τους Μέλβινς στο στοιχειωμένο -όπως έμαθα αργότερα- (BG ακόμα περιμένω την εξήγηση!) Great American Music Hall. Στο παρατσάκ βρήκαμε εισιτήρια (να’ ναι καλά ο Κώστας) και φτάνοντας σχετικά αργοπορημένοι χάσαμε τα support, τα οποία –απ' ό,τι είδα στις αφίσες- άνηκαν στην πλειοψηφία τους στην Alternative Tentacles, την δισκογραφική του Biafra. Τι να σας πω παίδες, πρώτη φορά είδα το GAMH τόσο πήχτρα. Μιλάμε δεν έπεφτε καρφίτσα, όχι αστεία (και ξέρετε, οι Αμερικάνοι δεν τιγκάρουν τους συναυλιακούς χώρους όπως κάνουν αλλού κι αλλού). 
Οι Melvins βγήκαν πρώτοι, ντυμένοι κάτι μεταξύ της κυρίας Κατίνας που μας καθαρίζει το σπίτι κάθε Τετάρτη και του ληστή με την μάλλινη κάλτσα να καλύπτει το πρόσωπό τους (δεν με εντυπωσίασε η στιλιστική τους επιλογή όπως καταλαβαίνετε). Ο Jello έκανε την εμφάνισή του λίγο πιο μετά, ντυμένος σαν παπάς με μια ροζ σατέν περιβολή και ένα στρατιωτικό καπέλο. Πιστός στο ρόλο του ακτιβιστή, ο πανκ ιερέας τα έχωσε στην τωρινή κυβέρνηση και την πολιτική της, στους οδηγούς των Hummer που ρυπαίνουν ασύστολα το περιβάλλον, στις μεγάλες δισκογραφικές που αψηφούν τις ανεξάρτητες μπάντες, στα εργαστήρια που κάνουν πειράματα σε ζώα και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα για τα οποία πολλοί γνωρίζουν αλλά λίγοι τολμούν να μιλήσουν.
Το setlist ήταν ένα μείγμα Dead Kennedys και Biafra. Νωρίς-νωρίς (τρίτο ή τέταρτο κομμάτι) ήρθε το "California Über Alles" παρασύροντας το κοινό (και τη γράφουσα) σε ένα τρελό pogoing, το οποίο μου έκανε εντύπωση γιατί το Αμερικανικό κοινό δεν φημίζεται για την ζωντάνια του (δείτε live DVD οποιασδήποτε συναυλίας επί αμερικανικού εδάφους, συγκρίνετέ την με την αντίστοιχη ελληνική και θα καταλάβετε τι εννοώ). Δεν ξέρω τι με ενθουσίασε περισσότερο, το ότι άκουγα το αγαπημένο μου κομμάτι ζωντανά για πρώτη φορά ή ότι το άκουγα στην πόλη που αγάπησε ο ίδιος ο Biafra (τόσο που κάποτε θέλησε να γίνει δήμαρχός της); Όπως και να έχει το πράγμα, η Καλιφόρνια είναι όντως über alles για πολλούς και διάφορους λόγους τους οποίους δεν θα συζητήσουμε εδώ. Περιττό να σας πω ότι η συναυλία με πήγε πολλά χρόνια πίσω, στις θρυλικές early 90s εποχές της Οκτάνας στα Εξάρχεια, παρέα με πανκιά, φρικιά, μπύρες και μπόλικους Dead Kennedys. 
Κάπου εκεί ανάμεσα στα κηρύγματα του Jello ακούστηκαν και τα "Chemical Warfare", "Caped Crusader", "Bleed for me", "Yuppie Cadillac", "Lessons in what not to become", "McGruff the crime dog" και το "Rock N’ Roll McDonalds" του Wesley Willis (εκεί κι αν έπεσε γέλιο). Συνεχίζοντας την παρανοϊκή πορεία του επί σκηνής, ο Jello έβγαλε σε κάποια στιγμή την κάπα, εμφανίζοντας ένα ματωμένο ζουρλομανδύα. Μπορεί να έχει γκριζάρει και να έχει πάρει μερικά κιλά παραπάνω, αλλά ο τύπος ακόμα πανκάρει με όλη τη σημασία της λέξεως.
Τα χρόνια έχουν περάσει, οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά ο κύριος Biafra παραμένει στραβωμένος με το κατεστημένο. Και για να σας πω τη αλήθεια, μαγκιά του. Λίγοι στην ηλικία του ακόμα προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο. Οι περισσότεροι έχουν στρογγυλοκαθίσει στις αναπαυτικές πολυθρόνες των στούντιο μεγάλων δισκογραφικών και κάνουν best of συλλογές και Χριστουγεννιάτικους δίσκους για να μεγαλώσουν τους (ήδη τεράστιους) λογαριασμούς τους.
Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε να τραγουδάμε παρέα με τον Jello το "Holiday in Cambodia" (εδώ εισάγετε την εικόνα ενός GAMH να καίγεται). Τι να λέμε τώρα; Jello Über Alles!!!
