Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εγκαινίασε ένα νέο χώρο στις εγκαταστάσεις του, το «Αίθριο των Μουσών», με μια σειρά από συναυλίες καταξιωμένων καλλιτεχνών της έντεχνης ελληνικής μουσικής με καλλιτεχνική επιμέλεια της Άννας Νταλάρα. Οι συναυλίες αυτές που πραγματοποιήθηκαν τις δύο πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου περιελάμβαναν την Έλλη Πασπαλά και το David Lynch με τους Raining Pleasure, το Μανώλη Λιδάκη, τον Ορφέα Περίδη, τη Σόνια Θεοδωρίδου με το Κουιντέτο Tangarto και τέλος, την ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» με τη Νένα Βενετσάνου και το Γιώργο Θεοδωράκη. Το Αίθριο, ένας φιλόξενος υπαίθριος χώρος χωρητικότητας περίπου 500 ατόμων, έθεσε ένα αρκετά φιλόδοξο στόχο μ’αυτό τον κύκλο συναυλιών: να «συμφιλιώσει» τη νέα Ελληνική μουσική και το κοινό της με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που μέχρι στιγμής είναι γνωστό κυρίως ως κέντρο συναυλιών λόγιας μουσικής.
Η συναυλία του Ορφέα Περίδη ήταν αναμφίβολα μια από τις καλύτερες του φετινού καλοκαιριού. Γενικά οι ζωντανές εμφανίσεις του Περίδη δημιουργούν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, όπου οι ευαισθησίες κι ο ρομαντισμός ξεχειλίζουν από τις μουσικές και τους στίχους του τραγουδοποιού. Αυτή η συναυλία του όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενή μου εμπειρία. Το σκηνικό: δροσερό καλοκαιρινό αεράκι, λευκός ανοιχτός χώρος με τεράστιες γλάστρες τριγύρω, σκηνή εντυπωσιακά φωτισμένη και διακριτικά ενισχυμένος ήχος. Από τη μία, το κοινό, ένα ποιοτικό ακροατήριο που συγκεντρώθηκε με σεβασμό και αγάπη για το νέο ελληνικό τραγούδι. Κι από την άλλη, μια εκλεκτή παρέα καλλιτεχνών που πλαισίωναν τον Περίδη: η Ανδριάνα Μπάμπαλη, ο Μάνος Πυροβολάκης με τη βιολόλυρά του κι εφτά ακόμη μουσικοί μιας εξαιρετικής ορχήστρας που περιλάμβανε μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρική κιθάρα, keyboards, βιολί, λαούτο, μαντολίνο, μπουζούκι, παραδοσιακά κρουστά και πνευστά. Χαλαρή διάθεση, ο Ορφέας χαιρετά ντροπαλά το κοινό κι αμέσως ξεκινά τις φανταστικές διαδρομές του με ήχους και με λέξεις.
Κι ενώ η συναυλία ξεκίνησε με το γνωστό κι αγαπημένο «Εθνικό Έλλειμμα», η συνέχεια έκρυβε αρκετές εκπλήξεις. «Όλοι οι τρελοί, τρελοί δεν είναι», ένα ιδιαίτερο τραγούδι αφιερωμένο στον Γεώργιο Βιζυηνό, «Μεταφυσικό» από το 1986 με έντονο κοινωνικοπολιτικό στίχο, κι «Ένα δικό σου χάδι», με δυνατά ροκ σόλο. Άνω τελεία στα σόλο του Ορφέα «Τα τραγούδια μου τ’αμερικάνικα», όπου πήρε τη σκυτάλη ο Μάνος Πυροβολάκης.
Ο δημοφιλής Κρητικός καλλιτέχνης ανέβηκε εντυπωσιακά στη σκηνή (ντυμένος μ’ένα κομψό σκούρο κοστούμι και ροζ πουκάμισο!) και συνέχισε να εντυπωσιάζει το κοινό με τη μουσική του, ένα πρωτότυπο μείγμα κρητικής παράδοσης, ροκ, world και ποπ. Στο «Τί μας ενώνει» η ποπ φωνή του Μάνου ενώθηκε με τα δεξιοτεχνικά world σόλο του στην κρητική λύρα, συνέχισε με ροκ κιθάρες κι ολοκληρώθηκε μ’ έναν εκρηκτικό πεντοζάλη. Από την άλλη, η εκτέλεση του «Το χαμόγελό σου» ήταν έκπληξη: εισαγωγή με σόλο λύρα, μετά πιάνο και φωνή, μπλουζ δρόμοι κι απίστευτα λυρικά σόλο στη λύρα που έφεραν για λίγο στο νου τις γεμάτες συναίσθημα μελωδικές γραμμές του Yo Yo Ma στο τσέλο. Προς το τέλος όμως το κομμάτι έκανε μια εντυπωσιακή στροφή κι έκλεισε σαν δυναμική ροκιά. Ο Ορφέας κι η κιθάρα του προστέθηκαν αμέσως μετά στην παρέα κι έτσι η «Καρδερίνα» βγήκε ντουέτο, με τις φωνές των δύο τραγουδιστών να ακούγονται απρόσμενα ταιριαστές.
Εκεί όμως έγινε μια αλλαγή φρουράς με την εμφάνιση της Ανδριάνας Μπάμπαλη. Η νεαρή τραγουδίστρια ερμήνευσε το «Χαράζει το όνειρο», όπως και το «Δεν είν’αργά» από το σάουντρακ της ταινίας «Μπραζιλέρο» του Νίκου Πορτοκάλογλου που την έκανε ευρύτερα γνωστή στο ελληνικό κοινό λίγα χρόνια πριν. Το «Δε σε κοιτώ στα μάτια» η Ανδριάνα το τραγούδησε μαζί με τον Περίδη και προς το τέλος οι δυο τους κατέληξαν να χορεύουν ένα ρομαντικό βαλς επί σκηνής. Η Ανδριάνα συνέχισε με τη «Γυναίκα της Ερήμου», ένα τραγούδι με πανέμορφους στίχους και μουσική, κι ο Ορφέας ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της συναυλίας με παλιότερες επιτυχίες, το «Παραμύθι» και το «Ζηλεύει η Νύχτα».
Μετά από ένα διάλειμμα που όλοι μας χρειαζόμασταν, η Ανδριάνα και ο Μάνος άνοιξαν το δεύτερο μέρος. Μαζί ερμήνευσαν το «Μοίρα μου έγινες», ένα ethno ροκ κομμάτι, κι οι υπερφυσικοί τίτλοι συνεχίστηκαν: «Μια ευχή» από την Ανδριάνα κι «Ένα θαύμα» από το Μάνο. Κι αμέσως μετά το χιτ που όλοι περιμέναμε, «Στης εκκλησιάς την πόρτα», μια λεβέντικη κρητικοροκιά που εξελίχθηκε σε ξεσηκωτικό πεντοζάλη κι ανέβασε κατακόρυφα το κέφι στο κοινό. Εκεί κάπου ανέλαβε ο Ορφέας, που έκανε μια μικρή αναδρομή σε κάποια από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια του: «Αχ να σε δω», «Για πού το’βαλες καρδιά μου», «Γιατί πολύ σ’αγάπησα», «Λιβελούλα», «Κάτι μου κρύβεις». Δεν έλειπαν κι οι αφιερώσεις: το «Φεύγω» που όπως εξήγησε ο ίδιος είχε επιρροές Καζαντζίδη και Μητροπάνου, και το «Υλαγιαλή» που είχε επηρεαστεί από το Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος και παρακολουθούσε τη συναυλία.
Οι υπέροχες μελωδικές γραμμές στο μαντολίνο, το ούτι, και το μπουζούκι και οι εξαιρετικοί σόλο αυτοσχεδιασμοί στο βιολί, στη φλογέρα και στην ηλεκτρική κιθάρα βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Όμως η απολαυστική αυτή συναυλία έφτανε προς το τέλος της. Ο Μάνος έκλεισε τον δικό του κύκλο τραγουδιών με το εξαιρετικό «Όσο βαρούν τα σίδερα» κι οι τρεις τραγουδιστές μαζί μας αποχαιρέτησαν με το «Κι απάνω στην τριανταφυλλιά». Προσωρινά όμως, γιατί ακόμη κι αυτό το τεράστιο πρόγραμμα είχε δύο ανκόρ: το «Αχ ψυχή μου φαντασμένη» και το «Ρομπέν των καμμένων δασών»!
Συνοψίζοντας τις εντυπώσεις μας, η συναυλία των Περίδη-Πυροβολάκη-Μπάμπαλη θα μείνει στη μνήμη μας σαν μια σπάνια βραδιά εξαιρετικής ελληνικής μουσικής όπου όλοι μας γίναμε μέρος μιας μεγάλης παρέας. Ασχέτως αν κανείς αγαπά ή μισεί το Μέγαρο και όσα αυτό αντιπροσωπεύει στην ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα σήμερα, σίγουρα αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε το Αίθριο σε πρώτη ευκαιρία για μια συναυλία με τον αγαπημένο σας καλλιτέχνη.
