Όταν ο υδράργυρος αρχίζει να ανεβαίνει, οι μουσικόφιλες μάζες του Σαν Φρανσίσκο μετακομίζουν σύσσωμες λίγο πιο νότια προς την κοιλάδα της σιλικόνης και το Shoreline Amphitheatre, τον κύριο χώρο διοργάνωσης καλοκαιρινών συναυλιών του Bay Area (κάτι σαν τον δικό μας Λυκαβηττό στο πιο μεγάλο και πιο κακόγουστο).
Το BFD είναι το ετήσιο φεστιβάλ του Live 105, του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού ροκ/εναλλακτικής μουσικής του Σαν Φρανσίσκο – κάτι ανάλογο του KROQ στο Los Angeles. Το BFD Live 105 έχει δικαίως παρομοιαστεί από πολλούς με το Weenie Roast του KROQ: ροκ, σκόνη, πιτσιρικαρία και καυτός Καλιφορνέζικος ήλιος είναι οι κοινοί παράγοντες που συνθέτουν την εξίσωση του BFD. 
Ο χώρος, όπως και το πρόγραμμα, ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη: στην κύρια σκηνή του αμφιθεάτρου με τα μεγαλύτερα ονόματα και σε μια μικρότερη σκηνή χωρισμένη στα δύο, όπου τα μικρότερα γκρουπ ρίχνονταν στη μάχη των 25λεπτων back to back σετ. Αυτό το τελευταίο είναι μια πολύ πρωτότυπη ιδέα: ενώ η μία μπάντα ετοιμάζεται με ‘αθόρυβο’ soundcheck, η άλλη παίζει κι έτσι ούτε χρόνος χάνεται, αλλά ούτε και το κοινό έχει να διανύσει χιλιόμετρα για να πάει από τη μία σκηνή στην άλλη. Στην αρχή σου φαίνεται λίγο περίεργο, σαν να βλέπεις αγώνα τέννις με μπαλάκι τους μουσικούς, αλλά φαίνεται να ‘δουλεύει’ μια χαρά και δεν άκουσα κανένα να παραπονιέται. 
Από οργάνωση ουδέν παράπονο. Τα πάντα άρχιζαν και τελείωναν στην ώρα τους, οι συνεντεύξεις και τα signing sessions ήτο απολύτως κόσμια και οι σεκιούριτι πολύ φιλικοί. Γύρω-τριγύρω υπήρχαν αρκετά στάντς με φαγητό (προς Θεού, στην Αμερική βρισκόμαστε), ποτά (εννοείται μόνο με τις μάρκες-σπόνσορες του φεστιβάλ), το στάντ του Rock Medicine που μοίραζε δωρεάν ωτοασπίδες και αντηλιακό για να μη μας βαρέσει πολύ ο ήλιος και δεν μπορούμε να εξασκήσουμε την καταναλωτική μας μανία, στάντ ενημέρωσης του αμερικανικού στρατού, τεράστια φουσκωτά Playmobil, λαχνούς για αμάξια και διάφορα άλλα κουλά που μόνο σε αυτή τη χώρα μπορεί κανείς να συναντήσει.
Για κακή μας τύχη φτάσαμε αμέσως μόλις τελείωσε το σετ των αγαπημένων μου Dredg ($#%^&). Προλάβαμε όμως ολίγον από MXPX και Senses Fail που μας θύμισαν κάτι από Warped Tour, γεμίζοντάς μας με την απαραίτητη πανκ ενέργεια για να συνεχίσουμε με τις γλυκύτατες και πολλά υποσχόμενες Tegan and Sara. ‘Χάλασε η κιθάρα της Tegan, οπότε σαν δίδυμες που τα μοιράζονται όλα, θα μοιραστούμε την δική μου κιθάρα’, είπε η Sara και όπως καταλαβαίνετε ξύπνησε τις φαντασιώσεις του ανδρικού πληθυσμού. Σκυτάλη πήραν οι Rise Against με τις πανκο-κιθαριές τους, για να συνεχίσουν τα τρομερά παιδιά από το Leeds Kaiser Chiefs, τα οποία απέδειξαν για άλλη μια φορά οτι είναι η πιο αυθεντική παρέα.
Οι Ιρλανδοί Ash μας πήγαν πίσω στις παλιές καλές εποχές της Αγγλίας των mid-90s, όταν η βρετανική ποπ κυριαρχούσε τα τσάρτς, τα φοιτητικά πάρτυ και γενικά όλο τον κόσμο. Το ‘Girl From Mars’ πάντα θα μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια στο βροχερό Λονδίνο. Συμπαθητικοί, δεμένοι σαν μπάντα, αλλά λίγο ‘επίπεδοι’. 
Οι Bravery ήταν 100% τα ποζέρια που περίμενα, με φοβερή ενέργεια επί σκηνής, αλλά χωρίς ψυχή και με τρομερό τουπέ offstage. Ξέρετε, αυτό το Νεοϋορκέζικο attitude το οποίο μοιάζει να μην ταιριάζει καθόλου επί Καλιφορνέζικου εδάφους. Οι Alkaline Trio από το Σικάγο ήταν η έκπληξη της ημέρας για μένα, παίζοντας ένα από τα πιο δυναμικά σόου, στα όρια του πανκ-emo. Οι Hot Hot Heat ήταν απόδειξη οτι υπάρχει μέλλον για το Καναδέζικο ποπ-ροκ μετά τον Bryan Adams (πλάκα κάνω). Ο Steve είναι ένας απίστευτος περφόρμερ και ένα από τα καλύτερα παιδιά, όπως απεδείχθη μετά από μια σύντομη συνομιλία-συνέντευξη. Οι Sleater Kinney ήταν μια αληθινή απόδειξη girl power. Μια φωνάρα, μια φάνκι μπασίστρια και μια παρανοική ντράμερ, ήταν ο τέλειος τρόπος να τελειώσουν τα λάιβ της μικρής σκηνής.
Στο ενδιάμεσο κενό περιδρομιάσαμε στον ειδικά διαμορφωμένο catering χώρο για τον τύπο. ‘Τάϊσε καλά τους δημοσιογράφους για να γράψουν τα καλύτερα’. Έξυπνη τακτική (έπιασε, δεν βλέπετε;). Μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν από τους μαγείρους περί ελληνικότητας των ντολμάδων (Όλγα – μάγειρας σημειώσατε 1) είπαμε να προσπαθήσουμε να αποσπάσουμε καμμιά συνέντευξη στα παρασκήνια της μεγάλης σκηνής, αλλά τελικά καταλήξαμε να χαζεύουμε μαζί με τους Bravery το τεράστιο ψυχεδελικό γλυπτό του σκελετού των Grateful Dead, εκεί όπου ο Τζέρυ Γκαρσία με λευκή περιβολή τραγούδαγε μερικές δεκαετίες πριν για λίγους τυχερούς ‘φίλους’. 
Κατά τη διάρκεια του σόου των Lovemakers και Kasabian καταφέραμε να κλέψουμε λίγο από το χρόνο και την σοφία του Aaron Axelson, του ‘κυνηγού κεφαλών’ του BFD. Μεγάλος παράγοντας της μουσικής σκηνής της περιοχής, είναι ο άνθρωπος που έφερε στο προσκήνιο αρκετές μπάντες μέσα από το Popscene κλαμπ του (ανάμεσά τους οι Snow Patrol, oι Killers και οι Dandy Warhols).
‘Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να ανακαλύπτεις οτι η μπάντα που γουστάρεις είναι και πολύ καλά παιδιά στην πραγματικότητα. Μεγάλο πράγμα. Δε θέλω ‘γλύφτες’. Θέλω ένα επίπεδο αμοιβαίου σεβασμού. Έτσι είναι οι Kaiser Chiefs’. Άμα σας λέω εγώ οτι είναι τα καλύτερα παιδιά να με ακούτε.
Οι Jimmy Eat World με απογοήτευσαν. Υποτονικοί και λίγο βαριεστημένοι. Μη σηκωθείς το πρωί από το κρεββάτι σου αν δεν είσαι έτοιμος να δώσεις το 100% του εαυτού σου.
Στον αντίποδα των Jimmy Eat World οι Social Distortion, τρανή απόδειξη ότι για να παίζεις δυνατό πανκ δεν είναι ανάγκη να είσαι πιτσιρικάς (το οποίο υποστήριζε ο τραγουδιστής των Operation Ivy σε μια πρόσφατη κουβέντα μας). Οι Καλιφορνέζοι γερόλυκοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, δρέποντας τη λατρεία του κοινού. 
Οι headliners της βραδιάς Foo Fighters βρίσκονταν σε εξαιρετική φόρμα, παρά το γεγονός οτι αυτό ήταν ένα από τα πρώτα σόου στην Αμερική για την προώθηση του καινούργιου τους δίσκου. Ανανεωμένοι και με μια φοβερή ενέργεια, έβαλαν φωτιά στο αμφιθέατρο. Παλιά και καινούργια κομμάτια έδεσαν αρμονικά μεταξύ τους και ο κόσμος φάνηκε να αγκαλιάζει το ‘In Your Honor’. Αυτό που παρατηρώ βλέποντάς τους ζωντανά για πρώτη φορά είναι οτι ο Grohl έχει ένα πολύ περίεργο ρυθμό και μοιάζει να παίζει κιθάρα σαν να παίζει ντράμς, όσο κουλό κι αν σας ακούγεται. Επίσης είναι χωρίς αμφιβολία ο πιο παρανοικός άνθρωπος μετά τον Sebastian Bach που έχω γνωρίσει ποτέ (με την καλή έννοια). Κορυφαία στιγμή όταν σε κάποια φάση ο Taylor παρατάει τα ντραμς, πιάνει το μικρόφωνο για να τραγουδήσει ένα κομμάτι, οπότε και βγαίνει ο ‘ένας καλός μας φίλος’ Stewart Copeland των Police (!!) να παίξει στην θέση του. Δεν ξέρω αν ήταν το γλυκό καλοκαιρινό αεράκι, το εκστασιασμένο κοινό, ο Copeland ή οι Foos, αλλά ήταν μια μαγική στιγμή...
12 ώρες, πολύ ιδρώτα και αρκετά φιλμ αργότερα ήρθε η ώρα να πάρουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν οι στίχοι του ‘Best of You’: ‘I’ve got another confession my friend, I’m no fool, I’m getting tired of starting again, Somewhere new'...μήπως είναι καιρός να επιστρέφουμε σιγά-σιγά;
