Φωτογραφίες: Olga K.
Δεύτερη φορά στο ιστορικό Fillmore, δεύτερη φορά κόλλημα στην τρομερή κίνηση της Bay Bridge (όχι την κόκκινη Golden Gate που βλέπετε στις καρτ-ποστάλ, αλλά την δεύτερη πιο μεγάλη και πιο πολυσύχναστη γέφυρα του San Francisco). Νομίζω πως κάποιος κακός δαίμονας με σημαδεύει κάθε φορά που λέω να τιμήσω τον αγαπημένο μου ναό των live (Κ. κοιτάω προς τη μεριά σου!).
Μετά από καμιά ώρα πρώτη-δευτέρα και αρκετό βρισίδι αλά ελληνικά, βρέθηκα για άλλη μια φορά να ανηφορίζω τις σκάλες του Fillmore σχεδόν τρέχοντας, αφού πρώτα πέρασα την ιερά εξέταση της πόρτας. Μετά το επεισόδιο με τον Dimebag ο κόσμος δέχεται πολύ πιο 'στενό' μαρκάρισμα στην είσοδο σε σχέση με παλιά, πράγμα απόλυτα κατανοητό αλλά ταυτόχρονα σπασαρχίδικο.
Το Fillmore είναι άλλο να στο περιγράφουν κι άλλο να το βλέπεις από κοντά. Αγαπημένο παιδί του αρχιερέα των συναυλιών Bill Graham, είναι επί 4 συναπτές δεκαετίες ο κύριος χώρος διοργάνωσης συναυλιών στη N. California. Όλοι, από την Joplin και τους Doors, μέχρι τα αγαπημένα παιδιά του San Francisco Grateful Dead και την Patti Smith έχουν περάσει από τη σκηνή του. Οι σκάλες και ολόκληρος ο επάνω όροφος είναι γεμάτα με φωτογραφίες και αφίσες από παλιές συναυλίες στο γνωστό ψυχεδελικό στυλ που το χαρακτηρίζει. Στον επάνω όροφο υπάρχει επίσης ένα μικρό μπαρ και μια αυτοσχέδια σκηνή για after show πάρτι και οικείες συναυλίες για λίγους τυχερούς. Αν ποτέ βρεθείτε στην πόλη, μην παραλείψετε να το επισκεφτείτε. Η λέξη δέος δεν αρκεί για να περιγράψει το πως νοιώθεις εκεί μέσα.
Λίγο μετά τις 8 και ο φίλτατος κύριος Fripp ανέβηκε στη σκηνή για να μας μαγέψει επί τρία περίπου τέταρτα της ώρας με τις πειραματικές κιθαριστικές του μελωδίες (γνωστές και ως Fripptronics). Ένας άνθρωπος πολύ ήσυχος και αρκετά ντροπαλός ώστε να μην κοιτάξει το κοινό ούτε μια φορά κατά τη διάρκεια του σόου του παρά μόνο στο τέλος, εισπράττοντας τα δυνατά χειροκροτήματα του κόσμου. Βλέπετε αυτός ο χαρισματικός και περίεργος περφόρμερ έχει αποσυρθεί από τα κοινά τα τελευταία χρόνια, οπότε η ευκαιρία και μόνο να τον δεις είναι μοναδική. Να φανταστείτε υπήρχαν άτομα που ήρθαν από το Ντιτρόιτ για αυτή τη συναυλία! Περιττό να σας πω ότι με το ζόρι τράβηξα φωτογραφίες, γιατί απεχθάνεται τις φωτογραφίσεις τόσο πολύ ώστε να τα παρατήσει και να φύγει εν μέσω του σετ αν δει μηχανή. Βραβείο βλακείας της ημέρας πάει στον τύπο που με ρώτησε αν είμαι η αδερφή του Fripp (καθένας με την τρέλα του).
Μετά από κανένα μισάωρο κενό (που για άλλη μια φορά πέρασε χαζεύοντας τα πόστερ στους τοίχους), βγήκε στη σκηνή ο κλασσικά ξυπόλητος Wilson μαζί με το υπόλοιπο team. Αφού μας ανακοίνωσε πόσο μεγάλη του τιμή είναι που δέχτηκε να παίξει μαζί τους ο Fripp (ο οποίος σημειωτέον έπαιζε μόνο στις 3 συναυλίες τους στην California) άρχισε δυναμικά με το 'Deadwing' από τον ομώνυμο καινούργιο δίσκο, για να ακολουθήσει λίγο μετά με τα 'Lazarus', 'Mellontron Scratch' και 'Halo'. Η αλήθεια είναι ότι παραέδωσαν βάρος στο 'Deadwing', το οποίο -για όσους δεν γνωρίζουν- είναι βασισμένο πάνω σε ένα σενάριο ταινίας. 'Αν κάποιος από εσάς ενδιαφέρεται να το γυρίσει σε ταινία ας μας στείλει τις ιδέες του' είπε γελώντας στο κοινό. Πάντως αν κάποιος το κάνει όντως ταινία, ξέρετε από που το ακούσατε πρώτοι.
Το 'Arriving Somewhere But Not Here' ήταν ίσως η πιο άρτια εκτέλεση όλων των κομματιών, με δεύτερο το 'Strip the Soul'. Φυσικά δεν μπορούσε να λείψει το απαραίτητο 'διάλειμμα' στη μέση της συναυλίας για να πάει ο Steve προς νερού του, δίνοντας έτσι μια ευκαιρία στην υπόλοιπη μπάντα να κάνει τις σολιές της. Γυρνώντας ρωτάει το κοινό πόσοι τους ακούνε από παλιά. Μερικές δεκάδες σήκωσαν χέρι, οπότε και τους κάνει τρικλοποδιά του στυλ: 'Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Αμερική παίξαμε μπροστά στο εκπληκτικό κοινό 3 ανθρώπων κι ενός σκύλου, άρα κάποιοι από εσάς πρέπει να λένε ψέματα' (σσ. το '3 άνθρωποι και ένας σκύλος' είναι αγγλική έκφραση για το 'σχεδόν κανένας'). Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ότι η Ευρώπη πολλές φορές 'αγκαλιάζει' νέα γκρουπ πολύ πριν την Αμερική.
Το set list έκλεισε με τα προσωπικά μου αγαπημένα 'Shesmovedon' και 'Trains' στο encore και τον Wilson να ευχαριστεί για άλλη μια φορά τον Fripp που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Κλείνοντας κι εγώ με τη σειρά μου δεν θα μπορούσα να μη δηλώσω τον απόλυτο θαυμασμό μου στον 10χρονο πιτσιρικά θαυμαστή των PT, ο οποίος μας έβαλε τα γυαλιά γνωρίζοντας απ'έξω κι ανακατωτά ΟΛΑ τα κομμάτια. Respect!
