Ακριβώς δυο χρόνια μετά την κατά τα λεγόμενα οργιαστική τους εμφάνιση στο Γουδί οι Chemicals επέστρεψαν. Αρκετοί τους είχαμε χάσει τότε λόγω κακού timing. Η εποχή του Surrender δεν ήταν και η καλύτερη τους και την ίδια μέρα εμφανίστηκαν τότε στην Αθήνα και οι Pet Shop Boys οπότε το κοινό διχάστηκε. Τώρα όμως η επιλογή ήταν μονόδρομος και το Push The Button ένα πολύ καλό κίνητρο. Τα μόνα αντικίνητρα ήταν το ελαφρώς τσουχτερό εισιτήριο και ο άγνωστος χώρος που αποδείχθηκε ελλιπής τουλάχιστον ως προς το parking και τα bars.
Πάλι καλά που γίνονται συναυλίες για να γνωρίσουμε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις όσοι δε παρευρεθήκαμε στους αγώνες. Το ανοιχτό προπονητήριο του Baseball που επιστρατεύτηκε για την περίσταση, διέθετε το κατάλληλο μέγεθος για τις μερικές χιλιάδες (τέσσερις; κάπου εκεί...) πλήθους που συγκεντρώθηκε. Ελλιπές μεν ως προς τις αντικειμενικές απαιτήσεις (πλην wc) αλλά με ένα σχετικά φιλόξενο γκαζόν, απαραίτητο για τα μεγάλα διαλείμματα μεταξύ των djs που ακολούθησαν.
Με την ακύρωση της Miss Kittin και με τους Bent να παρουσιάζονται μόνο σαν djs, η έννοια του φεστιβάλ ακυρώθηκε εκ των πραγμάτων. Τη ώρα μάλιστα που έφτασα στο χώρο το warm up επαφίετο σε μουσικές των Kraftwerk και tv spots των sponsors στις οθόνες. Οι ήχοι όμως της εισαγωγής του Hey Boy Hey Girl! έκαναν όλους να στραφούν προς στη σκηνή και να μπουν χωρίς χρονοτριβές σε διάθεση πανηγυριού.
Πλέον οι Chemical Brothers διαθέτουν τόσα πολλά κομμάτια με θανατηφόρα beats που όταν τα ακούς να εναλλάσσονται αδιάκοπα δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος. Galvanize, Block Rockin Beats, Come Inside, Leave Home... και όσο πιο δυνατό και θορυβώδες ήταν το κομμάτι (πχ The Big Jump), τόσο πιο πολύ ξεσηκωνόταν ο κόσμος. Όλα τα tracks ήταν ελαφρώς ριμιξαρισμένα, πολύ κοντινά στις εκδοχές των cd και οι Tom Rowlands και Ed Simons επί σκηνής ακολουθούσαν το γνωστό σύστημα πατάω-με-δύναμη-τα-κουμπιά-και-τραβάω-με-φόρα-τα-μπουτόν. Τα visuals στις μεγάλες οθόνες ήταν πολύ καλά και συγχρονισμένα, ενώ τα φώτα και τα οπτικά εφέ ήταν μάλλον λιτά για την περίσταση (ήταν και ανοιχτός ο χώρος βέβαια).
Το 'κάτι σαν διάλειμμα' έγινε με τους περίεργους ήχους της μακροσκελούς εισαγωγής του Surface To Air, στο οποίο κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι τους New Order στη σκηνή. Λίγο όμως μετά τη συμπλήρωση της μιας ώρας, αποχώρησαν για τα καλά, ενώ το τεχνικό προσωπικό άρχισε αμέσως τα μαζέματα, διαλύοντας κάθε ελπίδα για encore. Μεγάλο μέρος του κόσμου παρέμεινε και για το dj set του δυνατού Dave Clarke ο οποίος άρχισε να 'βαράει' από την πρώτη στιγμή. Ενώ όμως αυτός ήταν αρκετά ζεστός, παίζοντας διαρκώς με τα ποτενσιόμετρα, ο χώρος κάτω είχε ψυχράνει -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φεύγοντας τον άκουγα από τα ηχεία να μιξάρει το 'Don't Go' ... sorry mate αλλά οι συνθήκες δεν είναι και οι καλύτερες.
Τελικά σταθμίζοντας τις εντυπώσεις κατέληξα ότι η εμφάνιση των Chemical Brothers ήταν σίγουρα καλή αλλά δεν άλλαξε και τη ζωή μας. Επίσης κάποιες καθυστερήσεις-ακυρώσεις και προβλήματα της διοργάνωσης (μα μόνο δυο bar;) μας έκαναν εν τέλει να μιλάμε για μια συναυλία των Chemicals και όχι για ένα φεστιβάλ όπως αρχικά δώθηκε η εντύπωση. Το συναυλιακό καλοκαίρι όμως μόλις άρχισε... τα λέμε πάλι σε μια βδομάδα από τώρα, στην επόμενη ολυμπιακή εγκατάσταση.
