Όσοι δεν τίμησαν με την παρουσία τους, τους κορυφαίους αμερικάνους electro-goths Cruxshadows και προτίμησαν τη μπάλα απλά έχασαν το live της δεκαετίας! Προσοχή: όχι το καλύτερο dark live. Το καλύτερο live γενικά. Μπροστά σ’ αυτά που είδαν τα μάτια μας το Σάββατο βράδυ στο Gagarin, οι φλεγόμενες κιθαρούλες των Monster Magnet έμοιαζαν με νηπιακά παιχνιδάκια.
Κατά τ’ άλλα, η κακοδαιμονία των Ιταλών Frozen Autumn στη χώρα μας, συνεχίστηκε για δεύτερη συναπτή εμφάνισή τους. Πριν από 2,5 χρόνια η "άριστη" τότε διοργάνωση, τους είχε αναγκάσει να εμφανιστούν μπροστά σε ελάχιστους ανθρώπους κάπου στη ζώνη του Λυκόφωτος, μεταξύ 3 και 5 το πρωί, στο X-Bug. Κάτω από πιο μαύρο αστέρι να έχουν άραγε γεννηθεί; Το Σάββατο ήταν η ποδοσφαιρική αναμέτρηση Τουρκίας-Ελλάδας, που πιθανώς απέτρεψε πολλούς από το να παρευρεθούν. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι πόσοι βρέθηκαν από νωρίς για να δουν τους συμπατριώτες μας Blue Birds Refuse To Fly. Δεν ήμουν ένας από αυτούς, στις φλέβες μου ακόμα κυλά εκείνη η ουσία που ενεργοποιείται και διεγείρει τον οργανισμό μου όταν βλέπω χορτάρι και άσπρη μπάλα, έστω και για ένα ημίχρονο.
Ο κόσμος πραγματικά ήταν ελάχιστος, μόνον ο σκληρός πυρήνας των Αθηναίων goths, ακόμα κι αυτός με αρκετές απώλειες. Η ιταλική εκδοχή των Clan Of Xymox έκανε αυτό που έπρεπε. Γέμισε το χώρο με μελαγχολικές μελωδίες, εγκλώβισε τα βλέμματα και το συναίσθημά μας αλλά η απογοήτευση στα πρόσωπα του ζεύγους Diego και Arianna ήταν έκδηλη. Μια απογοήτευση που δεν τους επέτρεψε να βγουν ούτε καν για encore (!) αφήνοντας τους θαμώνες που περίμεναν για το Dusk Is Like A Dagger στα κρύα του λουτρού. Δε μπορούμε να τους κατηγορήσουμε.
Από την άλλη είχαμε την ατράνταχτη απόδειξη ότι οι Cruxshadows και ιδιαίτερα ο Rogue, εκτός από τρελοαμερικάνος, είναι και 100% επαγγελματίας. Τι κι αν υπήρχαν μόνο 200 άτομα στο club, τι κι αν έπαιζε μπροστά σε 10.000 κόσμο, έχω την αίσθηση ότι, όχι απλά θα έκανε ακριβώς το ίδιο, αλλά το γεγονός του άδειου Gagarin τον ντοπάρισε ακόμα περισσότερο κι έκανε απίστευτα πράγματα! Είτε ήσουν οπαδός την μπάντας είτε όχι, το Σάββατο βράδυ πρέπει να παραδεχθείς ότι δεν έμεινες αδιάφορος από το show ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και αυτό σήμερα δεν είναι ικανός σχεδόν κανένας performer να το κάνει. Ανάβουν τα φώτα που λέτε, ξεκινάει η μουσικούλα, είναι όλα τα μέλη στη σκηνή, η Rachel στο ηλεκτρικό βιολί, ο κημπορντίστας, ο κιθαρίστας, οι δυο τραγουδίστριες-χορεύτριες εκατέρωθεν και ακούς τη φωνή του Rogue αλλά δεν τον βλέπεις πουθενά. Κάνεις μια αριστερά σου και αντικρίζεις κάτι λαμπάκια να φωτίζουν το μαλλί του-φοίνικα του Rogue και αυτός να κινείται μέσα στο κόσμο και να τραγουδά εκεί! Μετά το πρώτο σοκ, τον βλέπεις να σκαρφαλώνει προς τη σκηνή και να συνεχίζει από εκεί. Θα ήταν κάποιος ανόητος εάν πίστευε πως αυτό ήταν όλο και πως η συναυλία θα έπαιρνε πλέον το δρόμο ενός συμβατικού live. Ο Rogue ξανακατεβαίνει και ανοίγει διάδρομο μέσα από το πλήθος ωσάν τον Μωυσή με το ραβδί στην Ερυθρά Θάλασσα κατά την Έξοδο των Ιουδαίων, πιάνει από το χέρι τις κοπέλες και τους τραγουδά face to face, παίρνει αγκαζέ κάποιους άλλους και τους χορεύει σε ρυθμούς country υπό την καθοδήγηση της Rachel (εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να έπαιξε και πολλά τμήματα κομματιών live η κοπέλα) και παίρνει το δρόμο για τον εξώστη του Gagarin. Απορημένοι όλοι, αναρωτιούνται που πάει ο αλλοπαρμένος και ξαφνικά τον βλέπουν να ξεπροβάλλει από τα κάγκελα του εξώστη, να κρεμιέται απ’ έξω κυριολεκτικά σαν τον Spiderman, με τον άμοιρο σεκιουριτά να προσπαθεί να τον κρατήσει για να μη φουντάρει στο κενό! Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Ξανά-μανά κάτω και προσωπικά τετ α τετ με τον κόσμο, άντε πάλι πάνω στη σκηνή όπου και αναρωτιέται πόσοι από το κοινό μιλούν και καταλαβαίνουν την αγγλικήν. Όταν κανείς δεν καταφέρνει να τον πείσει πως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τι λέει στην μητρική του γλώσσα, αρπάζει ένα κορίτσι από κάτω, το βάζει στο κέντρο της σκηνής, του δίνει ένα μικρόφωνο και της αναθέτει το ρόλο της διερμηνέως. Σκηνές απείρου κάλλους με την κομπλαρισμένη κοπελίτσα να εξηγεί στα ελληνικά! Σειρά έχουν οι καλλίγραμμες χορεύτριες να κατέβουν μέσα στον κόσμο ώστε να τις θαυμάσουμε από κοντά. Τα ευτράπελα όμως δεν τελειώνουν εκεί. Στο τελευταίο κομμάτι του encore, ο Rogue αρχίζει κι ανεβάζει κόσμο έναν-έναν πάνω στη σκηνή, καμιά δεκαριά άτομα, που μόλις ξεπεράσουν την πρώτη τρομάρα, χαλαρώνουν κι αρχίζουν να κουνιούνται, γουστάροντας κιόλας! Και για τις πιο δύσκολες κυρίες του ακροατηρίου με τα πέδιλα, που δίσταζαν να κάνουν την κίνηση, ο κ. Rogue φροντίζει επίσης. Ξανακατεβαίνει και τις ανεβάζει ο ίδιος, παίρνοντας τες στην αγκάλη του!
Τι να πεις μετά από όλα αυτά; Αν και το όριο που ξεχωρίζει το αστείο από το γελοίο είναι πραγματικά δυσδιάκριτο, απλά θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που είχε την έμπνευση να πάρει το δρόμο για το Gagarin σε μια τέτοια βραδιά. Όσο για το μουσικό κομμάτι, αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι πως πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Πραγματικά αξέχαστο live.
