Νομίζω πως οι τελευταίες μέρες του Ρόδον είναι από τα πλέον πιο συγκινητικά μουσικά γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας…
Ίσως όχι μόνο ελληνικής, αφού τρία από τα σχήματα που έκλεισαν με τις εμφανίσεις τους αυτή την ιστορική σκηνή δε μπόρεσαν να κρύψουν τη θλίψη τους γι αυτό το τέλος εποχής.
Όπως, είπε και ο συνεργάτης Δημήτρης Κανελλόπουλος για όλους σήμαινε το τέλος μιας εποχής… Ειρωνία! Κάποτε είχε γυριστεί μια ταινία που έφερε αυτόν τον τίτλο και στις τελευταίες σκηνές του το Ρόδον είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τέλος εποχής… που κράτησε 17 χρόνια και τελείωσε μέσα σε 2 βραδιές εορτασμού. Γιατί το τέλος καλό είναι να γιορτάζεται. Οι Stranglers, James Taylor Quartet και Steve Wynn ετοίμασαν ένα ασύλληπτο πάρτυ αποχαιρετισμού. Είχα καιρό να δω το Ρόδον τόσο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο που δεν σταματούσε στιγμή να χειροκροτά, να χαμογελά, να ζει τη συγκίνηση της μουσικής και της στιγμής. Θύμισε τα παλιότερα χρόνια που οι συναυλίες έμοιαζαν για τον κάθε έναν που βρισκόταν κάτω από τη σκηνή ως ιεροτελεστία. Είχα καιρό να το νοιώσω… Κι ας είχα δει τους καλλιτέχνες αυτούς παραπάνω από μια φορά…
Αυτό το κείμενο δε θα μπορούσε να φιλοξενήσει playlist και περιγραφές των συναυλιών αυτών. Δεν ήταν συναυλίες… Ήταν το ελάχιστο που μπορούσαν να δώσουν αυτοί οι άνθρωποι στη μουσική σκηνή που λάτρεψαν και τους λάτρεψαν. Έτσι έστησαν ο καθένας με τον τρόπο του μια γιορτή, με δικά τους αγαπημένα κομμάτια αλλά και πολλές διασκευές και έμοιαζαν να το απολαμβάνουν ίσως περισσότερο και από μας. 3 εξαίρετες συναυλίες, πολύ δυνατές και με τους καλλιτέχνες να δίνουν όχι απλά τον καλύτερό τους εαυτό αλλά κάτι παραπάνω από αυτόν.
Η Παρασκευή ανήκε στους Stranglers που έπαιξαν τα καλύτερά τους κομμάτια σε ένα κατάμεστο Ρόδον. Φτάσαμε αργά λόγω υποχρεώσεων, χάνοντας το live των Yeah αλλά από ότι μάθαμε ήταν μια pure rock n roll παρουσία, ειδικά αν κρίναμε και από την εκστατική και ιδρωμένη κατάσταση του Γιαννούτσου, που έπαιζε ντραμς. Η κατάσταση πάντως που επικρατούσε ήταν άκρως φορτισμένη: δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο μέσα στο χώρο που δεν χοροπηδούσε, δεν τραγουδούσε, δεν περνούσε καλά…
Η Κυριακή ήταν ακόμα πιο έντονα συγκινητική… Τελευταία μέρα και όλοι μαζεύτηκαν εκεί για τον ύστατο αποχαιρετισμό. Στη σκηνή έπαιζαν οι James Taylor Quartet και όλα έμοιαζαν με πανηγύρι (με την καλή έννοια), μιας και το ίδιο το συγκρότημα έλεγε το δικό του αντίο. Λίγο αργότερα στη σκηνή ανέβηκε ο Steve Wynn, ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα έπαιζε μέχρι το ξημέρωμα… Άλλωστε κατά τη διάρκεια της συναυλίας είπε ότι όσο συνέχιζε να παίζει το μαγαζί δε θα μπορούσε να κλείσει. Και συνέχισε… όχι τόσο για να μην κλείσει το Ρόδον αλλά συνέχισε και κατάφερε να μας δακρύσει.
Κυριακή λοιπόν μαζεύτηκαν όλοι όσοι αγάπησαν το Ρόδον. Φίλοι, γνωστοί, πρόσωπα από τα παλιά, εκπλήξεις… Αυτό που κυριαρχούσε στις συζητήσεις μας είναι ότι είχαμε ζήσει εκει - όσα χρόνια και να πήγαινε ο καθένας. Άλλοι από την πρώτη συναυλία και άλλοι πολύ λιγότερες φορές. Έρωτες, μεθύσια, καβγάδες, φιλίες, φλερτ, μα πάνω απ’όλα αυτό που μας έδενε όλους μεταξύ μας και με αυτό το μέρος ήταν η αγάπη μας για τη μουσική και την ιεροτελεστία μιας ζωντανής αναμετάδοσής της από τη σκηνή αυτή. Αμέτρητες συναυλίες, ποτά, συναισθήματα, ήχοι και εικόνες μαγικές… Το Ρόδον ήταν το καταφύγιό μας…Κι αν τώρα δεν αντικρύσουμε ξανά τα ξύλινα πατώματα του, τη μαύρη σκηνή του, τα τριαντάφυλλα, είναι τόσες οι ιστορίες που έχουμε να λέμε που ποτέ δε θα σβήσει από την δική μας αλλά και την δική του ιστορία.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ’όλους μας στους ανθρώπους του Ρόδον που μας γέμισαν με καλές μουσικές και πάνω απ’όλα μοιράστηκαν την αγάπη τους γι αυτές μαζί μας.
Μανώλη ευχαριστούμε για όλα…
