Journey live @ the Paramount Theatre, Oakland, CA
Photos: Olga K. Η συναυλία έγινε για φιλανθρωπικούς σκοπούς, με στόχο την ενίσχυση ενός τοπικού οργανισμού για κακοποιημένα παιδιά. Προ της συναυλίας μάλιστα έγινε και δημοπρασία, στην οποία μεταξύ άλλων βγήκε στο σφυρί και μια κιθάρα υπογεγραμμένη από όλα τα μέλη των Eagles στην ‘ευτελή’ τιμή των 45.000 δολαρίων. Για να έχεις την τιμή βέβαια να παρευρεθείς και μόνο στην δημοπρασία έπρεπε ή να είσαι τοπικός παράγων ή να έχεις εξασφαλίσει το εισιτήριο των 150 δολαρίων (όλα έχουν την τιμή τους σε αυτή τη χώρα). Το αποκορύφωμα ήταν όμως προς το τέλος, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, παίχτηκαν όλες οι κομματάρες η μία μετά την άλλη. ‘Faithfully’ (λιώσαμε ομαδικώς), ‘Don't Stop Believin'’ (έπος και έμπνευση για τις δύσκολες στιγμές), ‘Separate Ways’ (λίγο έλλειψε να μου μείνει στα χέρια η θείτσα που καθόταν δίπλα με την φίλη της) και ‘Any Way You Want It’ (όπου το κοινό παρέλυσε κανονικότατα). Να σας πω τη μαύρη αλήθεια δεν έκατσα μέχρι το encore γιατί έπρεπε να προλάβω το τρένο της μεγάλης φυγής, αλλά ένα πουλάκι μου είπε ότι δεν έχασα και πολλά.
Σας ορκίζομαι ότι στο Paramount πήγα να πάρω εισιτήρια για τη συναυλία της Alicia Keys, η οποία έτυχε εκείνη την &$%μένη μέρα να γίνει sold out (ρίχνω όλο το φταίξιμο στα Grammys). Τώρα το πώς βρέθηκα με το εισιτήριο των Journey στα χέρια μου, και δει την ημέρα των Όσκαρ, είναι μια άλλη ιστορία.
Παρά την καταρρακτώδη βροχή (ναι, ακόμα και στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια βρέχει παίδες) η προσέλευση ήταν απίστευτα μεγάλη. Κατά κύριο λόγο το κοινό ήταν άνω τον δεύτερων –άντα, λίγοι πιτσιρικάδες, κάτι ζευγάρια Γιαπωνέζων με κρεμασμένα κιάλια που προφανώς μπέρδεψαν το Paramount με την όπερα, και αρκετές οικογένειες του στυλ μπαμπάς-μαμά ροκάδες μετά των τέκνων τους. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ, και να υποκλιθώ ταυτόχρονα, στην ομορφιά του Paramount Theatre. Ένα πραγματικό art-deco διαμάντι στην μέση ενός θλιβερού κατά τα άλλα Oakland (την πόλη από όπου ξεφύτρωσε στα 60s το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων). Η ιδιαιτερότητα του θεάτρου είναι η αρκετά απότομη κλίση του, η οποία είναι τόσο μεγάλη που αν έχεις την ατυχία να κάθεσαι στα πάνω διαζώματα και σηκώσεις το χέρι σου νομίζεις ότι θα φτάσεις το Θεό.
Μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή του γκρουπ και τις απαραίτητες συστάσεις από τους διοργανωτές της βραδιάς, τα φώτα έσβησαν και οι ‘ταξιδιάρικοι’ γερόλυκοι βγήκαν ένας-ένας στην σκηνή με μπόλικη διάθεση για ροκ. Ο χαρισματικός Neal Schon στην κιθάρα, ο Ross Valory στο μπάσο, ο Jonathan Cain στα keyboards, ο Deen Castronovo στα drums και το λαρύγγι του Steve Augeri. Οι Journey φαίνεται να είναι πολύ αγαπητοί στο Αμερικανικό κοινό, το οποίο μετά από 30 και χρόνια ύπαρξής τους ακόμα παραληρεί στο άκουσμά τους. Τα χιτ ξεκίνησαν από νωρίς με το εκπληκτικό ‘Wheel in the Sky’ και συνέχισαν με το ‘Lights’ (ύμνος στη γενέτειρά τους το San Francisco) μέσα σε μια θάλασσα από αναμμένους αναπτήρες. Ακολούθησε μια απίστευτη κιθαριστική σολιά του αμερικανικού ύμνου από τον φίλτατο κύριο Schon, η οποία με έκανε για πρώτη φορά να ανατριχιάσω (με την καλή έννοια) στο άκουσμά του, ένα ντραμς σόλο και μια δόση από Χέντριξ με το Voodoo Child.
Πάντως βλέπωντας μπάντες σαν τους Journey με κάνει να σκέφτομαι τι μεγάλο βάρος έχουν κληρονομήσει οι νεότερες γενιές ροκάδων. Γιατί αν οι ‘παππούδες’ βγαίνουν και παίζουν έτσι, τότε αλίμονο στους νέους. Δόξα και τιμή στους paps-ρόκερς όλου του κόσμου (δεν θέλω ειρωνείες – όποιος θέλει ας βγει στα 50 του να παίζει έτσι και μετά τα λέμε).
Και το setlist, για παν ενδιαφερόμενο:
Intro
Be Good to Yourself
Only the Young
Star Spangled Banner
Stone in Love
Wheel in the Sky
Higher Place
Suzanne
Lights
Walks Like a Lady
Chain Reaction
Voodoo Child
Jon's solo
Open Arms
Feeling That Way
Anytime
Rubicon
Escape
Faithfully
Don't Stop Believin'
Separate Ways
Any Way You Want It
Encore:
Lovin' Touchin' Squeezin'
