Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας και θα πω εξαρχής ότι εκείνη τη βραδιά πέρασα από το Ρόδον για να πω μια άτυπη καλησπέρα στον Peter Hammill, να δηλώσω έστω και για λίγο την παρουσία μου με μια μικρή υπόκλιση στον μεγάλο αυτό μουσικό, και όχι να δω ολόκληρο το live. Τον έχω δει σχεδόν όλες τις φορές που έχει εμφανιστεί παλιότερα στη χώρα μας, τουλάχιστον τέσσερις από αυτές που θυμάμαι μόνο, οπότε δεν είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει, από τη στιγμή που είμαι μεν οπαδός του, όχι όμως και ο φανατικότερος – ο φανατικότερος στεκόταν ακριβώς μπροστά μου, και δεν το λέω κρίνοντας από τις αντιδράσεις του εκείνη τη βραδιά μα επειδή γνωρίζω τη δισκοθήκη του επί του αντικειμένου!
Ο Hammill είχε ακυρώσει πριν από ένα χρόνο την εδώ εμφάνισή του λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας – έμεινε τέσσερις ημέρες στην εντατική, για να καταλάβετε το μέγεθος – αλλά αν κρίνουμε από αυτό που είδαμε, θα λέγαμε ότι το λιοντάρι, όσο γέρικο κι αν είναι, παραμένει πάντοτε ο άρχοντας της ζούγκλας (ελπίζουμε το τελευταίο να μην ηχεί αστείο). Αυτή η εντύπωση μας δόθηκε τουλάχιστον βλέποντάς τον επάνω στη σκηνή, είτε στο πιάνο είτε με μια κιθάρα στα χέρια και με τον Stuart Gordon να τον συνοδεύει μονάχα με το βιολί του και να παίζει παπάδες εννοείται. Ερμηνευτικά, δείχνει να αδυνατεί να συναντήσει ακόμη έναν αντίπαλο της προκοπής, και η φωνή του παρέμενε σε σπουδαία φόρμα, με διαρκή ανεβοκατεβάσματα και τέλεια απόδοση συναισθημάτων.
Παρότι δεν έμεινα πολύ στο χώρο – ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος, αλλά αφού βρισκόμουν στην περιοχή και είδα το φως, να μην μπω; - μπορώ μετά βεβαιότητας να ισχυριστώ ότι ήταν καταπληκτικός. Πώς θα μπορούσε να μην ήταν εξάλλου; Δεν θα αμφέβαλλα ποτέ για την ποιότητα, ακόμη κι αν τελικά έλαβα μικρή ποσότητα…
