Εισαγωγή - σχόλια
1η μέρα
2η μέρα
3η μέρα
4η μέρα …και τελευταία. Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα για πρώτη φορά εδώ. Ευτυχώς μου έδωσαν μια σκηνή στο camp των χορηγών, όπου η λάσπη ήταν σε «αξιοπρεπή» επίπεδα, καμία σχέση με το βούρκο του μεγάλου camping. Μια σκηνή 2 Χ 1, που βέβαια δεν κατάφερε να κρατήσει την απίστευτη βροχή που έριχνε όλο το βράδυ με αποτέλεσμα να πέφτουν σταγόνες νερού πάνω στο κεφάλι μου. “That’s the spirit of Roskilde” μου είπαν όσοι προσπάθησα να τους παραπονεθώ για την κατάσταση και είχαν δίκιο. Ο (επιτέλους) λίγος ήλιος που βγήκε το πρωί της Κυριακής, ήταν ικανός να με αποζημιώσει τουλάχιστον για την ταλαιπωρία. Είναι ωραία τα πρωινά στα μεγάλα φεστιβάλ, όταν οι περισσότεροι κοιμούνται ακόμη. Μπορείς να κάνεις βόλτες σε όλο τον χώρο πιο άνετα, να ψωνίσεις μπλουζάκια και ύστερα να πάρεις ένα καφέ και να αράξεις στον ήλιο παρατηρώντας τα εξαντρικ κουρέματα, ρούχα, γυαλιά και παπούτσια του κόσμου που κυκλοφορεί γύρω σου. Άλλωστε η 4η ημέρα ήταν επίσης σχετικά χαλαρή από άποψη προγράμματος, με λίγες μπάντες αλλά πολύ περισσότερο κόσμο από όλες γιατί η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους άνω των 50 που θέλουν να επισκεφθούν το φεστιβάλ. Και πιστέψτε με είναι πολλοί, που έρχονται από τα γύρω χωριά ακόμα και από την Κοπεγχάγη και πίνουν τις Κυριακάτικες μπύρες τους στο Roskilde. Ίσως και γι’ αυτό οι διοργανωτές έβαλαν σήμερα το απόγευμα τον γερο-Santana στην «πορτοκαλί» σκηνή. Προσπάθησα να τον ακούσω για λίγο αλλά, τον πέτυχα ακριβώς πάνω στο ανεκδιήγητο “Maria Mariaaaaa”, το οποίο τραγουδούσε ένας MC της κακιάς ώρας, ενώ ο μεσιέ Carlos απολάμβανε την κιθάρα του με αυτό το ναρκισσιστικό ύφος που παίρνει πάντα.
Νωρίτερα είχα δει τελικά και το μοναδικό Σκανδιναβικό συγκρότημα που κατάφερα να δω στο Roskilde. Τους Νορβηγούς Cloroform. Δεν τους ήξερα, ο Βογιατζής ίσως θυμάται τους Kaada, το side project του τραγουδιστή (απάντηση: θυμάμαι ότι μας ευχαριστούσε για τον πολύτιμο χρόνο μας στον τίτλο του) ενώ κάποιος μου είπε ότι ο Φακίνος τους παίζει αραιά και που στα Dj Set του. Αν σας αρέσει το χαρμάνι από industrial, punk, post rock και electronica τότε πρέπει να τους ανακαλύψετε. 3 τύποι ντυμένοι με εργατικές φόρμες, ο ένας έπαιζε κιθάρα, ο άλλος κοντραμπάσο (!) και ο τρίτος (ο Kaada) τραγουδούσε (και ούρλιαζε κατά καιρούς) και έπαιζε ταυτοχρόνως δυο συνθεσάιζερ. Σούπερ! 
Σίγουρα, πάντως, καλύτεροι από τους Von Bondies που η άποψη μου για την συναυλία τους είναι λίγο σχιζοφρενική. Δηλαδή μου άρεσαν και δεν μου άρεσαν. Να το ξεκαθαρίσω. Από αμιγώς μουσικής πλευράς, το live τους ήταν άριστο. Πολύ σφιχτή μπάντα, υποδειγματικό παίξιμο και από τους τέσσερις, δύναμη στον (πολύ καλό) ήχο, πολύ καλά τραγούδια. Αλλά για μια μπάντα που θέλει να παίζει ροκ’ν’ρολ δεν φτάνει μόνο αυτό. Τόσο βαρετή σκηνική παρουσία δεν έχω ματαδεί σε τέτοιου είδους συγκρότημα. Στατικοί, με άθλιο styling (μην βαράτε, παίζει και αυτό τον ρόλο του στην ροκ μυθολογία) και τον Jason Stollsteimer με το μαλλί-κουρτίνα που περισσότερο σε Jason Donovan σε παραπέμπει παρά στους άσπονδους εχθρούς των White Stripes. Για να σας πω την μαύρη μου αλήθεια έφυγα δέκα λεπτά πριν τελειώσουν και σιχτίριζα στην ίδια σκηνή θα έπαιζαν μισή ώρα πριν από τους Franz Ferdinand οι !!! (ckk-chk-chk), τους οποίος σαφώς και θα προτιμούσα από τους Bondies. 
Στο ενδιάμεσο κατευθύνθηκα προς την Pavillion Stage και πέτυχα αυτούς του εκπληκτικούς Καναδούς ονόματι “Broken Social Scene” (αν ανατρέξετε στις λίστες του Avopolis με τα καλύτερα του 2003 ο Matt Brown των Trespassers William τους έχει στο Νο 1), οι οποίοι (δεν τους έφτανε η πολυμελής σύνθεσή τους) είχαν προσκαλέσει και 4 φίλους τους με πνευστά, δημιουργώντας ένα ασύληπτο πανδαιμόνιο post-rock/pop/folk που αν το έβλεπε ο Beck θα πέταγε τα cd του στην πυρά. Δεν μπορούσα όμως να ακούσω όλο το σε τους γιατί ήξερα ότι κάθε λεπτό καθυστέρησης θα με έφερνε και αρκετές σειρές πίσω όταν ο Καπράνος και η παρέα του θα ανέβαινε στην “Arena Stage”.
Αυτή την φορά στάθηκα ακόμα πιο τυχερός και από το live του Morrissey. Εντελώς κέντρο και δεύτερη σειρά περιτριγυρισμένος από δεκάδες κοριτσάκια - φανατικές των Ferdinands. Η τύχη μου όμως θα με εγκατέλειπε μετά από λίγο. Στην μέση της συναυλίας και ύστερα από αλύπητο ξύλο από τα ίδια αφηνιασμένα πλέον κοριτσάκια που κόντεψαν να μου σκίσουν την τσάντα αναγκάστηκα να κάνω “σκωτζέζικη” υποχώρηση προς πιο ήρεμες γειτονίες. Πάνω στην σκηνή οι Σκοτσέζοι που γνώρισαν επιτυχία που μάλλον δεν την είχαν ποτέ ονειρευτεί, έπαιζαν απανωτά όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια από το μοναδικό τους άλμπουμ συν το “Van Tango” που είναι b-side στο “Darts Of Pleasure” και το “Love And Destroy” που θα μπει ως b-side στο “Michael” που θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο. 
Και τώρα θέλετε να σας πω πως ήταν. Αν καταπνίξω όλη μου την υποκειμενικότητα γιατί είναι μια μπάντα που μου αρέσει πολύ και ενώ (αφου΄έχουν περάσει μερικές ημέρες από το live) έχει καταλαγιάσει ο αρχικός μου ενθουσιασμός, πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν απλά ΟΚ. Δηλαδή αυτό που πάνω κάτω περιμένεις χωρίς εξάρσεις, χωρίς κάτι αξιομνημόνευτο στην σκηνική τους παρουσία, ενώ ήταν και αρκετά επιτηδευμένοι to-be-rock κάτι που δεν τους ταιριάζει (αν εξαιρέσουμε τον Καπράνος) και σαν physique. Προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτό το λίγο φλώρικο, λίγο βουτυρομπεμπέ στήσιμο ήταν επιτηδευμένο, κάτι σαν παρωδία κολεγιακής μπάντας της δεκαετίας του 50, αλλά κατέληξα ότι δεν ήταν. Κατάλαβα λοιπόν ότι οι Ferdinands είναι μια hip μπάντα (εντάξει αυτό το ξέρουμε εδώ και μερικούς μήνες), η οποία όμως παρ’ όλο που έχει πολύ καλά κομμάτια κινδυνεύει να καταδικαστεί στο να παραμείνει απλά hip και να μην αποκτήσει ούτε διάρκεια ούτε συνέχεια. Κινδυνεύει να μεταμορφωθεί σε Placebo του μουσικού τους είδους (πως σκατά λέγεται, δεν ξέρω) και να μας κάνει να απορούμε σε μερικά χρόνια (όπως ο Τσάβαλος για τους Placebo) γιατί σκιζόμασταν για δαύτους.
Μα αυτά και μα αυτά τελείωσε το Roskilde (για τους Wu-Tang-Clan δεν σας λεω, τους πρόλαβα ελάχιστα, τους Muse δεν τους είδα και τους Scissor Sisters τους είδαμε στην Αθήνα) την στιγμή που όλη η Ελλάδα βρισκόταν στους δρόμους πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του «γαμημένου» (άσχετο, αλλά αυτό το σύνθημα πρέπει να πάρει το βραβείο του χειρότερου που ακούστηκε ποτέ). 
Τον τελικό δεν τον είδα. Βρισκόμουν στο τρένο της επιστροφής και άκουσα για λίγο την περιγραφή στα Δανέζικα από το ραδιόφωνο. Έφτασα στο σταθμό της Κοπεγχάγης ένα λεπτό πριν τελειώσει, χωρίς να ξέρω το σκορ. Μπήκα σε μια παμπ που είχε ανοιχτή τηλεόραση και μετά από δέκα δευτερόλεπτα ο διαιτητής σφύριξε την λήξη. Σήκωσα το χέρι πανηγυρίζοντας αθόρυβα. Κανένας από τους θαμώνες δεν κατάλαβε γιατί.
Εισαγωγή - σχόλια
1η μέρα
2η μέρα
3η μέρα
