(Για να παραφράσω εκείνο το τραγουδάκι από το Romeo & Juliet): Αν θα έπρεπε να σας δώσω μόνο μια συμβουλή για το μέλλον (του Roskilde) αυτή θα ήταν “γαλότσες”. Η μακροχρόνια χρησιμότητα ενός ζευγαριού ανθεκτικών γαλότσων πάνω στους δεκάδες τόνους λάσπης ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ της Ευρώπης, είναι αποδεδειγμένη επιστημονικά και συνίσταται από 80.000 Δανούς, Σουηδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Γερμανούς και λοιπούς βορειοευρωπαικούς λαούς που αφήνουν την θαλπωρή του σπιτιού τους και κατασκηνώνουν σε αυτό που θα μπορούσε (αλά Trainspotting) να αποκαλεστεί και «το πιο βρώμικο camping στον κόσμο” (ναι, ξεπερνάει και αυτό της Αντιπάρου!). Τέλος πάντων. Αυτή είναι η μίζερη πλευρά ενός φεστιβάλ σούπερ οργανωμένου που μπόρεσε να προβλέψει τα πάντα αλλά όχι και τις βουλές του καιρού που για τέσσερις ημέρες δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. 
Βέβαια εδώ στα μέρη μας, πριν μερικά χρόνια ακυρώθηκε μια ολόκληρη ημέρα φεστιβάλ για τον λόγο ότι εμφανίστηκε μια δεκάλεπτη μπόρα. Εκεί λοιπόν, στην χώρα του Άμλετ (ω, τι κλισέ Θεέ μου, αυτά τα λένε μόνο στις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις) παρακολουθήσαμε για τέσσερις ημέρες ένα ιστορικό μουσικό φεστιβάλ, από τα γηραιότερα της Ευρώπης (ξεκίνησε το 1971!) με επτά σκηνές και περισσότερες από 170 μπάντες από όλα τα μήκη και πλάτη της μουσικής. Ένα φεστιβάλ που, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Κανένας δεν κερδίζει απ’ αυτό, ποσοστά επί των εισπράξεων ή κάτι τέτοιο. Προφανώς αυτοί που έχουν προσληφθεί για να το οργανώσουν θα παίρνουν κάποιο μισθό, αλλά οι υπόλοιποι 22.000 (!) άνθρωποι που εργάζονται στην ασφάλεια, την ιατρική περίθαλψη, τον καθαρισμό κλπ. κλπ. είναι εθελοντές! Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του Roskilde πηγαίνει κάθε χρόνο σε κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό (φέτος θα δοθούν στους Παλαιστίνιους) και τα υπόλοιπα πηγαίνουν στην οργάνωση του επόμενου, το οποίο ετοιμάζεται ήδη (μέχρι και ημερομηνίες ανακοινώθηκαν: 30/6-3/7). 
Μήπως (λεω) όλοι οι εντόπιοι διοργανωτές συναυλιών πρέπει να κανονίσουν κανένα ταξιδάκι για του χρόνου μπας και πάρουν την επιφοίτηση του αγίου φεστιβαλικού πνεύματος; Να δουν την τεράστια ηχητική εγκατάσταση της κεντρικής (Orange) σκηνής που φτάνει στο αυτί και του πιο απομακρυσμένου σε high-end ποιότητα, τις άλλες έξι κλειστές σκηνές που αλλάζουν τις μπάντες σαν τα πουκάμισα χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, τις οθόνες απίστευτης ευκρίνειας που σου επιτρέπουν να δεις από κοντά την ατάραχη φάτσα του Frank Black και να μετρήσεις τις ρυτίδες στο σώμα του Iggy, τα άπειρα stands με μπύρες που μπορούν να αντέξουν την δίψα 80.000 Βορειοευρωπαίων, τα άπειρα εστιατόρια που σερβίρουν από γκουρμεδιές του τύπου σάντουιτς με λιαστή ντομάτα και φορμαέλα μέχρι φαλάφελ, σούσι και ψητό κοτόπουλο με σως μπαρμπεκιού, τις τράπεζες, τις πληροφορίες που σκοτώνονται να σε βοηθήσουν, τα πλαστικά ποτήρια μπύρας που αν μαζέψεις καμιά εικοσαριά από κάτω και τα δώσεις στα σημεία ανακύκλωσης παίρνεις ένα free μπυρόνι, τα δεκάδες μαγαζιά που μπορείς να αγοράσεις από απίστευτα T-Shirt μέχρι προφυλακτικά και γαλότσες (must!) και ξέρω γω τι άλλο που ακόμα και σε τέσσερις ημέρες δεν μπορείς να το ανακαλύψεις (π.χ. άμα τη επιστροφή μου είδα στην επίσημη εφημερίδα του φεστιβάλ ότι υπήρχε δωρεάν σάουνα γεμάτη με γυμνές Δανέζες, κλαψ!).
Ναι θα μου πεις καλά όλα αυτά αλλά το σημαντικότερο είναι το μουσικό κομμάτι. Κατ’ αρχήν είναι λάθος να θεωρήσεις ότι το σημαντικότερο κομμάτι ενός τέτοιου φεστιβάλ είναι το μουσικό. Ναι, είναι σημαντικό, αλλά πιστεύω (και μην με βρίσετε) ότι είναι εξίσου σημαντικό με όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν περιφερειακά από την μουσική στον αχανή χώρο ενός τέτοιου φεστιβάλ. Και πρώτα απ’ όλα ο κόσμος. Καμία σχέση με το Ελληνικό κοινό. Ο φίλτατος Τσάβαλος πριν μερικές ημέρες με αφορμή το φετινό Rockwave τα έβαλε τα πράγματα στην θέση τους όσον αφορά τις ευθύνες εκτός από των διοργανωτών και του κοινού σε ένα ελληνικό φεστιβάλ. Μιλάμε για 80.000 κόσμο σε ένα φεστιβάλ όπου εμφανίστηκαν και αρκετές «σκληρές» μπάντες (βλέπε Korn, Slipknot κλπ.) και δεν άνοιξε ούτε μύτη. Θα μου πείτε ναι, αλλά το 2000 στο ίδιο φεστιβάλ στην εμφάνιση των Pearl Jam, ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου 9 άτομα (υπάρχει και το σχετικό μνημείο στον χώρο, μια πέτρα σαν μενίρ που γράφει πάνω We are so fragile, μπρρρ). Ναι, άλλα το Roskilde έπαθε και έμαθε και αυτή την στιγμή θεωρείται (και όχι άδικα) το ασφαλέστερο φεστιβάλ στον κόσμο. Μπροστά από τις δυο μεγαλύτερες σκηνές ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πολλά τμήματα με κάγκελα και δεν αποτελεί ενιαία μάζα, το crowdsurfing, το stage diving ακόμα και το να πάρεις «στους ώμους» την γκόμενά σου απαγορεύεται και κανένας δεν τολμάει ούτε να το διανοηθεί να παραβεί κάτι απ’ όλο αυτά. Για το «αγαθό» σπορ της εκτόξευσης μπουκαλιών, κερμάτων, πετρών και άλλων αντικειμένων, ούτε λόγος. Μόνο μερικοί πετούν στον αέρα τα παναλαφρα πλαστικά ποτηράκια με το κρύο και δωρεάν νερό που μοιράζουν καθ’ όλη την διάρκεια των συναυλιών οι security που βρίσκονται στην νεκρή ζώνη μεταξύ σκηνής και κοινού.
Κάποιοι θα πουν «σιγά τους ξενέρωτους, εμείς γουστάρουμε rock’n’roll φάσεις, βράζει το Μεσογειακό αίμα μας». Λάθος. Γιατί οι Δανοί που αποτελούν και την μεγαλύτερη μάζα του κοινού, σας πληροφορώ (όσο και αν δεν το πιστεύετε) ότι είναι πιο χύμα και με περισσότερη ενέργεια και όρεξη για party-ing all the time. Και από την άλλη δεν έχουν και την mentalite των Άγγλων που μετά τις 5-6 μπύρες ψάχνουν να βρουν ποιον θα κουτουλήσουν και σε ποιον θα δείξουν τον κώλο τους. Και κάπου εδώ θα μου (ξανά)πείτε «ρε φίλε, για την μουσική ακόμα δεν μας λες τίποτα». Τι να πω για την μουσική; Σας είπα 170 μπάντες σε τέσσερις ήμερες. Μόνο το βιβλιαράκι-πρόγραμμα που έχει τις πληροφορίες του φεστιβάλ και τα βιογραφικά των συγκροτημάτων είναι γύρω στις 94 (!) σελίδες. Αν εξαιρέσουμε την χλιαρή πρώτη ημέρα, η οποία από ότι κατάλαβα σχόλαγε νωρίς (μεσάνυχτα ακριβώς) γιατί ήταν Πέμπτη και ακολουθούσε εργάσιμη, οι υπόλοιπες ήταν τόσο «φουλαρισμένες» που δεν ήξερες τι να πρωτοδείς, αν και οι διοργανωτές είχαν φτιάξει σοφά το πρόγραμμα ώστε σε μεγάλο βαθμό να μην συμπίπτουν οι ώρες σε συναυλίες ίδιου μουσικού ιδιώματος (μαγκιά!). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κάπως σαν ημερολόγιο καταστρώματος...
1η μέρα
2η μέρα
3η μέρα
4η μέρα
