Photos: Olga K., Κωνσταντίνος Τσάβαλος
Δεν το περίμενα το χθεσινό... Ειδικά, μετά την ήττα που υποστήκαμε με την απώλεια του set των Stellastar* (κάποιοι από εμάς), το set των Madrugada δεν φαινόταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον γράφοντα. Περισσότερο σαν αγγαρεία μου φαινόταν να σας πω την αλήθεια, παρά μία ευκαιρία να τους δω και να ακούσω live κομμάτια από τα 3 άλμπουμ της μέχρι τώρα καριέρας τους. Εξηγούμαι: περιέργως ποτέ δεν ήταν στο top της λίστας με τα personal favorites μου, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν τα άλμπουμ τους. Ξέρετε, σε μερικές σχέσεις υπερισχύουν κάποιες μεταβλητές απρόβλεπτες και τελικά βρίσκεσαι χωρίς να ξέρεις πολύ καλά τι έχει συμβεί και δεν έχει προχωρήσει η (μουσική) σχέση σου με μία μπάντα σαν τους Madrugada, καθόλα συνεπή και εξελίσιμη στη διάρκεια της καριέρας της.
Η έκπληξή μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα επί σκηνής να βρίσκεται μία εξαιρετική μπάντα, με τέλεια ελεγχόμενες εξάρσεις, ένας προικισμένος performer, που έδειχνε να ζει κάθε στίχο, σαν να βγαίνει μέσα από τις φλέβες και τα σωθικά του και ένα κοινό από κάτω να «γουστάρει» με τα χίλια ένα ειδικό σετ με πολλά πολλά γκάζια. Ο Νορβηγός κιθαρίστας τους, μακρινός ξάδερφος του δικού μας Μάνου Μπούρα (ο Robert βρε) έδωσε ρέστα σε κομμάτια σαν το ομώνυμο (Madrugada, τι άλλο), που ήταν σαν επιλογή ό,τι καλύτερο για μία εμφάνιση αμέσως πριν τον θρυλικό και αγαπημένο τους -και μας- Iggy Pop. Γκάζια και πάλι γκάζια, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν είναι η ίδια μπάντα που έχει γράψει ένα από τα all-time hated τραγούδια (πάλι για μένα μιλάω, Ok;), το Strange Colour Blue δηλαδή. 
Και ευτυχώς δεν το είπαν και ευτυχώς δεν βαρέθηκα καθόλου. Ο κόσμος έδειχνε να γουστάρει τρελά, το ίδιο και οι ίδιοι που μοιράζονταν την ίδια σκηνή με μουσικούς που έχουν σημαδέψει με μερικούς κλασικούς δίσκους τον garage ήχο. Και κάπου εκεί κινούνται ακόμα πιο συνειδητοποιημένα πλέον οι Madrugada και το κάνουν εξαιρετικά gracefully, που λένε και οι αγγλόφωνοι.
Επί 45 περίπου λεπτά βίωσα το καλύτερο και πιο πειστικό set που θα μπορούσαν να παίξουν για πάρτη μου (επιτρέψτε μου να γίνω λίγο ρομαντικά εγωιστής, εδώ) οι 4 Νορβηγοί. Μήπως είναι ώρα να αγοράσω και το προσωπικό άλμπουμ του τραγουδιστή τους Sivert Høyem; Αν δεν με «τρελαίνει» η χροιά της φωνής του, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως απέδειξε πως διαθέτει φωνάρα και μία εξίσου δυναμική παρουσία on-stage. Well done, guys!
