Αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ στο Θέατρο Βράχων, είναι το ίδιο που είπαν στην συγκεκριμένη σκηνή κάποιοι άλλοι το προηγούμενο βράδυ: “Insane In The Brain”! 
Πραγματικά, βλέποντας τον Iggy επάνω στη σκηνή, είναι σαν να παρακολουθείς τον τύπο που άκουσες στις ειδήσεις ότι το έσκασε απ’ το τρελάδικο, σαν να βλέπεις ένα άγριο ζώο με τη μορφή ανθρώπου που το έβγαλαν απ’ το κλουβί κι εκείνο τρέχει πέρα δώθε για να κερδίσει όλο το χαμένο χρόνο της ελευθερίας του.
Ο Iggy δεν μας παρουσίασε τίποτε καινούργιο από τις προηγούμενες φορές που τον είδαμε ζωντανά – κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, είναι πάντοτε απολαυστικότατος και μοναδικός στη σκηνή, που μοιάζει να είναι ο χώρος για τον οποίο γεννήθηκε για να βρίσκεται, με εξαίρεση το ότι είχε μια πολύ εκλεκτή παρέα μουσικών πίσω του.
Οι δύο από τους τρεις υπόλοιπους Stooges ήταν η μπάντα που τον υποστήριζε αυτή τη φορά, δηλαδή οι αδελφοί Ron και Scott Asheton στην κιθάρα και τα τύμπανα αντίστοιχα, ενώ στο μπάσο είχαν μια άλλη ιστορική μορφή, τον Mike Watt των Minutemen (που έχει κυκλοφορήσει και ορισμένες σόλο δουλειές μετά τη διάλυση των τελευταίων).
Η σύνθεση της μπάντας καθόρισε και το playlist, που ασφαλώς προερχόταν από τα δύο κλασικά άλμπουμ τους αλλά και από τα τέσσερα καινούργια τους κομμάτια, έτσι όπως αυτά περιέχονται στο πρόσφατο σόλο άλμπουμ του Iggy με τίτλο “Skull Ring”.
Κομμάτια λοιπόν που ανέθρεψαν γενιές και γενιές ροκ ακροατών και χορεύτηκαν όσο λίγα στα αντίστοιχα κλαμπ, αποθεώθηκαν από ένα κοινό που ιδροκόπησε ασύστολα και σήκωσε τεράστια σύννεφα σκόνης στα πόδια του μεγάλου Iggy. Η μπάντα περί είναι να πούμε ότι έσκιζε, ο μπροστάρης της αλώνιζε και έδειχνε σε μεγάλα κέφια – αν και δεν μπορούσες να μην παρατηρήσεις μια παράξενη δυσπλασία στη σπονδυλική του στήλη και μια δυσκολία στο περπάτημα, αποτέλεσμα ενός ατυχήματος που είχε – και γενικά όλα εξελίχθηκαν ομαλά με τους πάντες να μένουν ευχαριστημένοι. 
Όλα τα classics ακούστηκαν : “1969”, “No Fun”, “Real Cool Time”, “T.V. Eye”, αλλά και “Dead Rock Star”, “Little Electric Chair” απ’ τα καινούργια συν κάμποσα άλλα, και φυσικά το “I Wanna Be Your Dog” δύο μάλιστα φορές. Μία κοντά στην αρχή και μία ακόμη στο τέλος!
Οι παλαίμαχοι ρόκερ, με τη συνοδεία σαξόφωνου σε πολλά κομμάτια, απέδειξαν ότι όσο ωραίος και να είναι ο νέος, ο παλιός δεν παύει να είναι αλλιώς, και βάζουμε στοίχημα πως, ακόμη και σήμερα, πολλοί θα είναι οι μουσικοί που θα μαθαίνουν ένα ή δύο πράγματα βλέποντας τους Stooges επί σκηνής.
