Άρχισα να κατεβαίνω το λόφο του Λυκαβηττού, με ένα βλέμμα απορίας, προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα βάλω να ακούσω το Londinium ή το Noise. Η απορία που με είχε κυριεύσει καθ ‘ολη τη διάρκεια αλλά και μετά τη συναυλία είχε να κάνει με το αν αυτό που άκουγα ήταν καλό ή καλύτερα, αν εμένα προσωπικά μου άρεσε. Απο το 1996 που είχε κυκλοφορήσει το Londinium, το εν λόγω σχήμα έχει μια ξεχωριστή θέση στα αντιφατικά ακούσματά μου. Πρίν 1μιση χρόνο τους είχα ξανακούσει, γιατί λόγω συνθηκών που επικρατούσαν στο venue δεν είχα καταφέρει να τους δω ως σκηνική παρουσία, είχα πραγματικά μαγευτεί και με είχε χαροποιήσει πολύ το γεγονός οτι μπορούσαν να ανταποκριθούν στις μουσικές τους άριστα και σε ζωντανή απόδοση.
Τελικά όμως, απ’ότι φαίνεται δεν είναι γραπτό, να τους απολαύσω στο απόλυτο απ’ολες τις απόψεις. Η χθεσινή συναυλία για μένα δεν ήταν αυτό που περίμενα. Αν και ο κόσμος παραληρούσε απο κάτω και τους έκανε να νοιώθουν Rock Stars, όπως σεμνά είπε ο Walker, εγώ δε μπόρεσα να αισθανθώ το ίδιο με τους υπόλοιπους. Ίσως επειδή μου αρέσουν πολύ, οι απαιτήσεις μου να έχουν γίνει αρκετά μεγάλες.
Το θέατρο είχε (σχεδόν απρόσμενα) πάρα πολύ κόσμο και όλοι τους υποδέχθηκαν πολύ ζεστά. Στην Ελλάδα, όπως και σε κάποιες άλλες Ευρωπαικές χώρες, έχουν βρεί ένα ξεχωριστό κοινό, μεγάλο (αναλογικά με αυτό της πατρίδας τους), διαφορετικών μουσικών προτιμήσεων, που τους έχει αγαπήσει πολύ και το έδειξε πολύ έντονα χθες. (Σημείωση: Χθές μιλούσα με ένα συνεργάτη εκ του Λονδίνου και όταν του ανέφερα πως θα πήγαινα στην συναυλία των Archive με ρωτούσε ποιοί είναι αυτοί, ενώ παράλληλα μου έλεγε πως θα λείπει αυτές τις μέρες από τη δουλειά γιατί θα πήγαινε στο Glastonbury).
Εμφανίστηκαν 7 άτομα επί σκηνής κατά τις 10.00, όλοι με μαύρα κουστούμια, δίνοντας την εντύπωση μιας πολύ σοβαρής και αξιοπρετούς μπάντας, όπως και είναι. Οι πρώτοι ήχοι ακούστηκαν μέσα από το Noise και το ομώνυμο κομμάτι. Απορροφηθήκαμε προς στιγμήν στις μουσικές τους αναμένοντας τα μεγαλύτερα ξεσπάσματα. Αυτά όμως ήρθαν μονάχα ελάχιστες στιγμές. Το ξεκαθαρίζω και πάλι όμως, ότι αυτό αντιπροσωπεύει καθαρά εμένα, ίσως και κάποιους άλλους, και όχι την πλειοψηφία του κοινού που έμοιαζε να το απολαμβάνει απόλυτα. Οι ήχοι γνώριμοι, μα οι περισσότερες μελωδίες ήταν προηχογραφημένες. Μικρό το κακό είχα σκεφτεί χθες όταν μου το έλεγαν. Όμως όταν έχεις 7 μουσικούς επι σκηνής, περιμένεις ότι τα προηχογραφημένα θ’αποτελέσουν τη βάση και πως πάνω σε αυτά, όλα αυτά τα όργανα και οι μουσικοί θα βαλθούν να δημιουργήσουν μικρά μουσικά θαύματα. Αυτό όμως δε συνέβη. Οι 7 μουσικοί απλά συνόδευαν και γίνονταν οι βάση των προηχογραφημένων μελωδιών, που όσο κι αν χτυπιόντουσαν στη σκηνή σε έκσναν ν’απορείς, καθώς τ’αγγίγματά τους στα όργανα ήταν ελάχιστα, σε σχέση με αυτό που άκουγες. Το μόνο που πολλές φορές κατάφερνε να σε κάνει να ξεχαστείς απο αυτό, ήταν η εκπληκτική φωνή του Walker. Η μινιμαλ του μορφή, η αξιοπρεπής και ταπεινή συμπεριφορά του και η βραχνή σκληρή και παράλληλα γλυκιά του φωνή δεν ήταν εφικτό να μη σε συνεπάρουν, έστω και στιγμιαία. Οι σπαρακτικές του εκκλήσεις στο Again, οι οργισμένες του εκφράσεις στο Fuck U, η τρυφερότητα στο sleep ήταν από τις στιγμές που σχεδόν ανατρίχιαζες, όταν κατάφερνες να επικεντρωθείς σε αυτόν και μόνο σε αυτόν. Με τα 2 πρώτα κομμάτια, που προανέφερα, το κοινό (που μέσα απο αυτά τους γνώρισε και τους έχει λατρέψει) δε σταμάτησε να χοροπηδά, να σφυρίζει και να χειροκροτά, κατά τη διάρκειά τους, αφήνοντας και τους ίδιους τους Archive σχεδόν να κοκκινίζουν και να μην πιστεύουν αυτό που συμβαίνει.
Το set κράτησε σχεδόν 2 ώρες αν δεν κάνω λάθος, μιας και τον τελευταίο καιρό δεν τα πάω καλά με τα ρολόγια, και φιλοξένησε τα περισσότερα κομμάτια από τις 2 τελευταίες τους δουλειές, όπως Noise, Get Out, Love song, Conscience, Numb, Again, Finding it So hard, Goodbye, Sleep, k.a. Δυστυχώς και πάλι δε μας τίμησαν με κάτι από τις πρώτες τους δουλειές, αλλά ήταν αναμενόμενο, μιας και η στροφή τους πλέον μοιάζει σχεδόν απόλυτη, αφού το Noise ακολουθεί πιστά το You all look the same to me (ενώ με τα τρία πρώτα τους είχαν δώσει την εντύπωση πως κάθε δίσκος θα πειραματιζόταν με τελείως διαφορετικούς ήχους, αλλά τελικά βρήκαν απάγκιο στις μετα Pink Floyd μουσικές).
Σχεδόν σε όλο το πρώτο μέρος ένοιωθα μια μικρή απογοήτευση από αυτό που γινόταν επάνω στη σκηνή. Περίμενα πολλά περισσότερα και πιστεύω πως έχουν πολλά περισσότερα να κάνουν και μπορούν. Ζωντανή απόδειξη η προηγούμενη συναυλία τους. Έβλεπα τον κόσμο και απορούσα με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να ανταποκριθώ το ίδιο φανατικά. Αλλά είπαμε...απαιτήσεις. Το encore τουλάχιστον με αποζημείωσε κατά κάποιο τρόπο, αφού εκεί τα δώσανε όλα, είπαν τα πιο τρυφερά τους κομμάτια και έκλεισαν με ένα δυναμικό Fuck U ξανά, αφού όπως ομολόγησαν και οι ίδιοι το είχαν σκοτώσει στην αρχή. Ευχαρίστησαν, υποκλίθηκαν, (νωρίτερα είπαν πως αυτή η αντιμετώπιση του κοινού είναι που τους δίνει δύναμη να κάνουν αυτό που κάνουν) και έφυγαν ως gentlemen από τη σκήνη, αφήνοντας το κοινό να παρακαλάει και γι άλλο, ενώ τα φώτα στο θέατρο είχαν ήδη ανάψει και το cd των Beatles που έπαιζε στο διάλλειμα, άρχισε ξανά να παίζει.
Αν και η απορία και η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένες έντονα στο πρόσωπό μου, περιμένω να ξαναέρθουν μπας και η τρίτη φορά μπορεί να έχει επιτέλους μαζί και τις καλές συνθήκες απο πλευράς διοργάνωσης και κόσμου, αλλά και τις μουσικές αποδοσμένες βάση υψηλών απαιτήσεων.
“So I’ll try to hear what I like and I’ll try to hide what I fear”
